Maatstaf. Jaargang 6

[p. 1027]

H.W.J.M. Keuls
[Gedichten]

Toen stond zij...

Toen stond zij stil te lachen in zichzelf
En heel de wereld werd een hoog gewelf
Om haar die niet kon zien en niet kon horen,
Zo diep was ze in haar stillen lach verloren.

O Heer, wil de betovering niet breken,
Laten uw heem'len fluist'rend van haar spreken
En gun aan 't beeld en ons nog even tijd
Als een beschutting tegen de eeuwigheid.

[p. 1028]

Hier is de dood...

Hier is de dood voorbij gegaan,
Hij heeft op elke deur geklopt
Maar nergens werd hij opengedaan,
Veel mensen hadden zich verstopt
En and'ren waren zo dom of oud
Dat niemand den dood meer heeft vertrouwd,
En de kinderen sliepen zo vast en gerust
Alsof God zelf ze in slaap had gekust;
Een oude kat en een doodzieke hond
Waren 't enige dat de dood nog vond.

De dood is een eenzame wandelaar,
Vandaag komt hij hier en morgen daar;
Doch roept een sterveling hem aan,
Dan heeft de dood het niet verstaan.

[p. 1029]

Hij heeft haar in de diepte...

Hij heeft haar in de diepte neergelaten,
Geen macht der aarde trekt haar weer omhoog;
Zij ziet de wereld nog door smalle gaten
En met een elken dag verzwakkend oog.

Heeft zij de schoten in den nacht vernomen?
Den gil van 't noodlot in de nauwe straat?
Of is zij zo verward in oude dromen
Dat haar het hevigste geluid ontgaat?

En hij die dacht voorgoed te zijn bevrijd
En van die vrijheid licht en heil verwachtte,
Voelt nadering van and're duist're machten
En 't laatste beeld beklemt zijn eenzaamheid:
Waas van verval over haar uitgespreid,
Naast haar een man die onbedaarlijk lachte.

[p. 1030]

Gij zijt...

Gij zijt overal en nergens
Maar uw stem schijnt steeds nabij
Als een zuchten dat tot tergens
Toe volgt en belemmert mij.

Ach, hoe kan ik u ontvluchten,
Stem die mij niet meer verlaat
En onder de daggeruchten
Telkens weer bewegen gaat!

Gij zijt overal en nergens,
Wezen dat geen omtrek heeft;
Toch zoek ik een stralend ‘ergens’
Dat uw zucht geen toegang geeft.

[p. 1031]

Al wat de mens...

Al wat de mens gelooft is waar:
De geesten weemlend om hem henen,
Demonen bliksemend verschenen
En tussen wolken de eng'lenschaar.

De mens bekneld in doodsgevaar
En van verbitterd licht beschenen
Slaat wanhoop uit weerbarst'ge stenen
En klemt zich vast aan zijn gebaar.

De mens bestookt door hels misbaar
Verliest den troost van lach en wenen,
Hij voelt zich in een nacht verdwenen
Waar sterren vallen door elkaar;
Doch al wat hij gelooft blijft waar.

[p. 1032]

Ik was een dag...

Ik was een dag temidden van de gekken,
Ze keken mij schuw en wantrouwend aan
En ik bezat geen macht hen los te trekken;
Wat deed een vreemdeling in hun bestaan!

En twee zag ik hun armen naar mij strekken
Als een bezwering om weer heen te gaan;
Ik dacht, nooit zal ik hier een hart ontdekken,
Mijn sterren zijn voor hen al lang vergaan.

Maar één, die in een hoek verscholen zat,
Heb ik herkend van onbezwaarde jaren
En naderbij zag ik zijn ogen nat;

Was ik in staat zijn duister op te klaren?
Het antwoord heb ik van hemzelf vernomen:
‘Te laat, mijn vriend, te laat ben je gekomen’.

[p. 1033]

Behoor ik reeds den dood?

Behoor ik reeds den dood?
Wie schenkt mij nog genade?
De rozen zijn te rood,
Het licht heeft mij verraden.

En de aarde werd te zwaar
Voor de bedroefde luchten,
Willoos beweeg ik naar
De halmen en de vruchten.

Mijn adem proeft den nacht
Waarin ik zal verdwijnen,
Mijn eenzaamheid houdt wacht
Voorbij de laatste seinen.