Maatstaf. Jaargang 6

[p. 1034]

Séferis
Gedichten^*

Het spijt mij dat ik een brede rivier
Door mijn vingers liet glijden
Zonder een druppel te drinken.
Nu verga ik op een steen.
Een kleine pijnboom in de rode aarde,
Is mijn enig gezelschap.
Wat ik minde, ging verloren met de huizen
Die verleden zomer nieuw waren
En die in puin vielen bij de herfstwind.

*

Je bloed bevroor soms als de maan
In de onuitputtelijke nacht spreidde je bloed
Zijn blanke vleugels uit
Over de zwarte rotsen de vormen der bomen en de huizen
Met een weinig licht uit onze kinderjaren.

De tuin met zijn fonteinen in de regen
Zal jij slechts uit het lage venster zien
Achter het beslagen glas. Je kamer
Zal slechts verlicht zijn door de vlam van 't vuur
En soms bij verre bliksemstralen
Zullen de rimpels van je voorhoofd verschijnen, mijn oude vriend.

* Vertaald uit het nieuw-Grieks door M. Blijstra-van der Meulen

[p. 1035]

 

De tuin met zijn fonteinen, die in jouw handen

 

Ritme van een ander leven was, buiten het gebroken marmer

 

 

 

En de tragische zuilen

 

En een dans tussen de laurieren

 

Dicht bij de nieuwe steengroeve,

 

Een dof glas heeft het van je uren gesneden.

 

Je zult niet ademhalen; de aarde en het sap der bomen

 

Zullen ontspringen aan jouw herinnering en tegen dat venster slaan

 

 

 

Waartegen nu de regen slaat

 

Van de wereld daarbuiten.

 

 

 

*

 

 

 

Wij hebben hen niet gekend

 

het was de onbewuste hoop die zei

 

Dat wij hen van zeer jong af hadden gekend.

 

Wij zagen hen misschien twee keer en daarna namen zij de schepen;

 

Bevracht met houtskool, bevracht met graan, en onze vrienden

 

Gingen voor altijd verloren achter de oceaan.

 

De dageraad vindt ons naast de vermoeide lamp

 

Terwijl wij onhandig en met moeite

 

Schepen, gorgonen of schelpen krassen op het papier,

 

's Avonds dalen wij af naar de rivier

 

Want zij wijst ons de weg naar zee

 

En de nachten brengen wij door in kelders die ruiken naar teer.

 

Onze vrienden zijn weggegaan

 

misschien hebben wij ze nooit gezien, misschien

 

Hebben wij ze ontmoet, toen de slaap ons nog

[p. 1036]

 

Meevoerde dicht naar de hijgende golf

 

Misschien verwachten wij hen omdat wij het andere leven verwachten

 

Voorbij de standbeelden.