Maatstaf. Jaargang 6

[p. 973]

A. Roland Holst
Eersteling

Voor Matthijs Vermeulen

Na de nanacht en kort
voor het zal dagen, wordt
het buiten ineens koud.
Verrukt en doodsbang houdt
het vlees zijn adem in:
dat uur van het begin
is er weer tussen vuur
en vensters, het koud uur
des geestes. Een lichaam,
tot geen staat meer bekwaam
dan heil, rijst overeind
en komt, waar een kaars schijnt
nabij het weggeschoven
gordijn, den dood te boven,
doodsbleek nog.

De planeet

is, op slag, als van meet
af aan, weer kern en wit
der sterren: dit vlees, dit
verrezen wezen wijst
het uit binnen de lijst
van een gesloten raam.
Wat ook in welken naam
daarbuiten tegenspreekt
of zwijgt, dit wezen wreekt

[p. 974]

 

zich in dit steil geding:

 

van oudsher eersteling

 

staat hij, want zo hij viel,

 

viel, door den geest, de ziel

 

die nooit, in welken nacht

 

ook, wegvalt: de zielskracht,

 

met dit lichaam als teken.

 

 

 

Laat nu de dag aanbreken.