Maatstaf. Jaargang 6

[p. 836]

Cornelis Bastiaan Vaandrager
N.A.V. een scooterrit [met Polet]

Op twee wielen raast hij tussen de ruïnes. Wanhopig
probeert hij, verbergt hij,
probeert hij te verbergen
[gelijktijdig onnodig bevreesd voor vreemde ogen]:
zijn sturen is sturen met een schetsmatig aangegeven stuur.
En
een onbedienbaar [want smeltend] dashboard, d.w.z.
door hem onbedienbaar.

Hij herkent de resten van een klaagmuur, kwarts,
driekwart zuil van een kersvers paviljoen,
een jezuswreefje met een spijker, verder
een vochtige steen, cement, een verschroeid montuur,
een gouden hoektand [dat de ruimers die vergaten!].
Cement dus, waartussen wellicht een goedkope vulling
uit een vroeg door tandwolf aangetast gebit.

Hier, denkt hij, al weer kilometers verder,
was eens een pleisterplaats:
een voor omsmelten ongeschikte zwengel van een dorpspomp,
een hoefijzer
en een witte splinter van een paardenschedel.

Het zijn minder dan flitsen van impressies. Ontroerd
[hij wil stoppen, denken, bloemen kopen]
zoekt hij een knop, een remstang.
Hij drukt op de verkeerde knop.

[p. 837]

 

Drukt hij wel op een knop

 

Er is geen knop.

 

Kan hij het helpen? Hij huilt achter zijn bezwete stofbril.

 

Onweersvliegjes vliegen zich te pletter op het glas.

 

 

 

Op twee wielen raast hij [verder] tussen de ruïnes.

 

De luchtdruk deert hem niet: zijn geluiddempende valhelm.

 

 

 

Toch valt hem, vlak voor de bebouwde kom,

 

door een gelukkige slag in de lucht een souvenir ten deel:

 

vijfendertig lange blonde vrouwenharen,

 

die hem kriebelen

 

en stijf tegen de lippen blijven liggen.

 

 

 

Eenmaal in de verlaten buitenwijken

 

is het tintelen onder de nagels

 

haast niet meer te verdragen.