Maatstaf. Jaargang 6

[p. 795]

Peter Berger
Twee gedichten

1

sneeuw sneeuw alleen zacht en bang
geen gil geen schreeuw zelfs
die in een vogel weg vliegt
als de nacht behekst langs sterren sluipt

sneeuw wit van verdriet
danst uit een verleden licht
prevelend en zo dicht
dat ik geen sneeuw meer zie.

2

toen ik een kind was
hoorde ik eens hoe een eenzame
boom wonderlijke
muziek op de ramen maakte

en sliep ik in en droomde
dat ik een wolk was en
zijn houten lijf
aanraakte

en troostend
langs zijn handen liep
en schreide stil
toen ik ontwaakte