Maatstaf. Jaargang 6

[p. 764]

Cees Nooteboom
[Gedichten]

Over een dode

omdat de angstigste foto de enige is.

Zo moest ik hem wel herkennen:
in een zaterdag van bomen
blind als een uil en schreeuwend om ogen.

zo moest ik hem wel herkennen:
in een koud net van sterren gevangen,
zijn vogelmans vleugels gebroken.

Hij scheurde zijn oog niet aan rozen
hij suste zijn longen met water
tot hij groeide en lacherig terugkwam
een vadertje van vissen
omgekeerd in het riet.

een dode van ijzer gebouwd
zingt onder zijn happende lichaam:
een minnaar waarvoor hij zich schaamt.

[p. 765]

3

 

zo heeft de bevroren hand

 

geraakt aan zijn huid van begeerte

 

zijn oog raakt leeg,

 

zijn lichaam sluipt uit elkaar.

 

 

 

kleine woestijnen kruipen

 

over het vrijgekomen terrein,

 

nee, zo koud komt niemand wonen

 

bevroren gras

 

sporen van dieren verijzerd

 

alles gevaarlijk en zichtbaar

 

onder dat ratelend hol van bladeren

 

de stappen versteend.

 

 

 

waar wou je dan nog naar toe?

 

meneer dode meneer

 

wie had die minnaar in je verborgen

 

waar wou je dan nog naar toe?

arme gestikte vingers van liefde
nu komt er niemand meer drinken
de vijvers zijn listig, gevaarlijk,
de maan is boosaardig en slaat.

Zij is vogels

koud is de wind in het gras
alweer lager vandaag

[p. 766]

 

zij weet het niet

 

lager heeft pijn en moet groeien

 

lager alleen maar,

 

zij is vogels

 

 

 

lager groeit oud en moet sterven

 

vogels vliegen hoog over

 

lager is zwaar, kan niet vliegen

 

zij is vogels

 

 

 

bitter wat lager is

 

armoedig van altijd sterven

 

zij weet het niet.