Maatstaf. Jaargang 6

[p. 621]

Hans Warren
Vier gedichten

De vogelaar

Sinds ik je voor het eerst heb gezien
ben ik overal aan gaan twijfelen
en is alles onzeker geworden.
Het was de liefde niet, ik wist het,
maar ik ben een vogelaar
die zijn vangnetten spande,
die strikken ophing, lijmstokken legde,
en lokvogels liet dansen en roepen
tot hun keel het begaf.
Ik wilde je kooien voor mij alleen
om je van morgen tot avond te bekijken
en 's nacht soms met een lichtje
voorzichtig te zien hoe je sliep.
Dit is de liefde niet, maar ik moet zo leven,
ik ben een vogelaar, en jij,
jarenlang heb je om mij heen gefladderd;
soms was je zo dicht bij, dat mijn hart stokte,
soms kwam je binnen mijn bereik, doch steeds
sloeg ik aarzelend te laat toe, en jij,
je kende de kooi en de waarde der vrijheid,
je zong weer juist buiten mijn macht
met het lieflijkste geluid,
vrijheid maakte je nog begeerlijker.
Ik heb geen rust meer gekend
sinds ik je voor het eerst heb gezien.

[p. 622]

 

Nu ben je wel voor goed

 

uit deze streken vertrokken.

 

De lokvogels roepen nog

 

maar vangnetten en strikken

 

vergaan in wind en weer.

Vroeger...

Vroeger met de zuidenwind
ontving ik soms een boodschap
geur uit je straat, stof van je drempel.

Of met de noordenwind
gaf ik een vogel mee
die een woord voor woord geleerde lofzang floot

Er waren veel wegen en schepen
en de aardbol draaide gewillig,
hier jij, daar ik.

Toen je pas verloren was
bleven er veel denksystemen
en berekeningen om in te nemen
als slaapmiddel.

Later het gevecht met de taal,
bezweren je leeft en ik heb je nog lief
want ik zeg het.

Weer later kwam je alleen
in de windstilte van de slaap
soms naast mij liggen,
een onbereikbaar waterdier
gedompeld in zilver.

[p. 623]

 

Nu de wind van alle kanten komt

 

ontvang ik vaak een boodschap

 

geur uit je straat, stof van je drempel.

Eenzaam zijn...

Eenzaam zijn is samen zijn
in de wijze zomeravond
samen met het licht dat scheidt
van de milde regenwolken
samen met de zwarte bomen
wakend boven bloemengeuren
samen met de laatste vogels
verijlend roepend langs de heuvels.

Samen zijn is eenzaam zijn
met jou in de stille tuin
nu de kleur is weggetrokken,
de hemel mijn leegte spiegelt,
nu de vogels enkel zingen
met die klank van ver berusten
en de maanschijf doodsbleek door
verschuivende nevels glijdt.

Clavecimbel

Clavecimbel
ragfijn spinsel van sterren, morgenleeuweriken,
en de dreunende golfslag langs nachtelijk basalt;
bloemen die ritmisch openbloeien en sluiten,
cortèges van ruiters in brokaat en karmozijn

[p. 624]

 

galopperend, galopperend tot achter

 

de zonnige horizon.

 

 

 

*

 

 

 

Langs welke kant men komt

 

is eender.

 

Het verstand construeert hechte vormen

 

en bouwt de stuw in de rivier van het gevoel.

 

Het verstand heeft zijn wortels

 

diep in het hart,

 

het gevoel bloeit over de huid

 

en maakt de ingewanden warm

 

van zoete pijn.

 

 

 

*

 

 

 

Langs welke kant men komt

 

is eender.

 

Komt men langs de dood dan hoort men

 

muziek met geboortetrillingen;

 

komt men langs de geboorte,

 

bloed vloeit ritmisch naar de afgrond.

 

In de bevroren akker wacht het zaad

 

en in het zaad de dode halm.

 

Niets is. Schijngestalte te midden van schijngestalten

 

bewegen wij stilstaand van stilte naar stilte.

 

Langs welke kant men heengaat

 

is eender.

[Preludium 18, deel II Das Wobltemperierte Klavier, gespeeld door Wanda Landowska]