Maatstaf. Jaargang 6

[p. 600]

Guillaume van der Graft
Johannes de Doper
Het Evangelie van de 2e en de 3e zondag in de Advent: Mattheüs 11 vs 2-10 en Johannes 1 vs 19-28

1

Niet maar een stem als een riet
en zelfs niet een profeet
en ook de engel niet
welke Elia heet,

het allergrootste ooit
uit de mond voortgebracht,
zaad in het zand gestrooid,
vocht in de nacht -

maar hij heeft zelf gezegd
niets dan een stem te zijn
roepende in de woestijn:
maak de paden recht.

2

De stem van de wind in een riet,
ik ben het kind niet,
ik ben Adam, oud als de dag
van gisteren, duizend jaar en ik wacht,
ik ben de stem van de hunkering,

[p. 601]

 

van de omkering,

 

ik zeg wat het Woord heeft gezegd:

 

maak voort en maak recht.

3

Johannes, een harige kemel,
een Ezau van profetie.
De Heer heeft hem opgehemeld,
maar zie
hoe nederig hij daalt
door het oog van de naald.
De kerkdeur door
gaat hij in het koor.
Hij wordt enkel woord,
herhaling en liturgie,
niets dan gewoonheid,
schoonheid; geen ruw
gewaad meer, een schaduw
van de legende. Johannes
in zachte klederen! Hoezeer
thans vernederd.

4

Maar de man op wie hij wees,
Jesjoea in 't Aramees,
Jezus in 't Grieks,
die zei niets.

Want hij was niets, geen naam,
erfgenaam of advies,
geen stem in 't kapittel, niets
dan daad

[p. 602]

 

incarnaat,

 

het Woord in het vlees

 

hees geworden, een schor

 

spreken, een dor

 

bloeien, gruis

 

van kristal,

 

heelal

 

versplinterd,

 

lente, maar overwinterd.

 

Nietszeggend,

 

anoniem,

 

een kiem,

 

grafleggend.

5

De grote profeet
die Johannes heet
heeft zich vernederd,
vertederd tot zang en muziek, Pepping
misschien of Distler,
Weihnachtsgeschichte, kortom
schepping -

Maar het Woord zelf doet onnoemelijk
veel meer want het wordt minder
en het verstomt,
een vondeling van de geest,
verdoemelijk wordt het, een soort
handeling, bijna beest,
het kort in tot een kindervraag,
het valt in de hinderlaag
van de dood,
van de wal in de sloot.