Maatstaf. Jaargang 6

[p. 479]

Lod. van Maelstede
[Gedichten]

Lentevers van een schoolmeester

Motto: ‘Ik rotzooi zo maar wat aan’.
Appel [kunstschilder]

Ik loop met een ballon van zon
en met mijn handen vol witte wolken
en met een puntmuts blauwe lucht
achter de blokfluit van de wind
door een nieuwe lente en een nieuw geluid
pas verschenen bij Pierre Kemp
tussen de blinkende ogen der ramen
en onder de tulen luifels der bomen
voorbij een rijdende moestuin
van kropsalade, radijs en Edmond Nicolas.

Dag groet de groenteboer
en dag groet de kolenboer wat stroef
dag groet Paul van Ostaijen uit mijn klas
en dag groet Paul Rodenko met zijn waterpas
en dag groet Paul Krüger in zijn boerenjas
dag groet Paul Paulussen met zijn horlevoet
en dag groet de versgedrukte nieuwe dag
dag groeten de rolschaatsen en het vliegertouw
en dag groet het mannetje van Drees.

God groet mij ook
en reikt mij joviaal een witte bon
goed voor een half uur blijdschap
en dan? vraag ik wat herfstig
qui vivra verra staat aan de ommezij.

[p. 480]

De eerste toondichter spreekt:

ik ben Jubal, zoon van Caïn;
mijn grootvader bedreef de eerste zonde,
mijn vader de eerste broedermoord;
ik heb het harpspel uitgevonden.

Mijn moeders moeder greep de appel:
ze werd wormstekig van zonde;
ik zing slechts met mijn handen:
ik vervloek de adem der monden.

Mijn muziek is atonaal;
ik luister gulzig naar de akkoorden
van wind en regen en stilte:
ik vervloek de adem der woorden.

De snaren, uit de ingewanden
van het luipaard, staan gespannen
op een driehoek van kerselaren;
sinds wij uit Eden zijn verbannen

vloek ik het hout van appelaren:
gij zult dit wel begrijpen;
al zou mijn harp beter klinken:
de boom des doods wil ik liefst ontwijken.

Soms staar ik naar het zuiden:
dan zie ik het vuurzwaard verschijnen;
soms staar ik naar het noorden:
het brandmerk zal nooit verdwijnen.

Soms wil ik mijn harp verbrijzelen
tegen de flanken van de wolken,
het heeft geen zin: ik moet vloekend
mijn wanhoop klankvol vertolken.