Maatstaf. Jaargang 6

[p. 424]

J. Greshoff
[Gedichten]

Nachtvraag

Ik lig als oud vuil in de dorre nachten
Op u, mijn slaap, mijn kleine dood, te wachten

Mijn hand tast bevend naar het knopje dat
Een lamp ontsteekt, slechts vijfentwintig watt,

Een pover licht maar juist om bij te lezen
En weer zowat van vlees en bloed te wezen:

Van alle vormen van geluk duurt de angst,
Die leven heet en sterven is, het langst.

Insomnia, geliefde, laat mij waken;
Ik zal 't waarschijnlijk niet zo lang meer maken

En dan begint op 't ongelegenste uur
Het diepe slapen zonder barbituur.

[p. 425]

De sneeuwman

De winter maakt mij gemelijk en vrij.
Als 't al rondom verschamelt en ontkleurt
Is het alsof iets wonderlijks gebeurt
Met niemand anders dan alleen met mij.

Als in de lente alles bloeit en geurt
Behaagziek en oneerbaar veld en hei
Weet ik: die speelsheid is bedriegerij,
Dit schijngeluk ligt straks vuil en verscheurd.

De koude die de wereld zuiver maakt
Heft mij gered boven de leugen uit:
Geen carnaval meer, het gaat om mijn huid.

Ik ben door sneeuw en ijs tot man ontwaakt
En door dit helder feit weet ik nu zeker
Dat ik geen kans heb op de Wisselbeker.

[p. 426]

Niets

Wij schuiven zonder lichaam en gezicht
Abstrakt, absent, absurd buiten het licht.

Wij zijn aldus geen mensen meer noch dingen
Omdat wij onomlijnd elkaar doordringen:

Toen onverwacht de vorm werd opgeheven
Verging daarmee de laatste kans op leven;

Het Niets is meer dan alles en volstrekt,
Het is aanwezig en blijft onontdekt.

Finale

Ik raad u aan: bemint eer gij bezint,
Voordat de duisternis het van ons wint;

De zon, de satelieten en de maan
Die wild en vlamrood onder zijn gegaan

Lieten ons achter in de grijze schijn
Van sterren die allang verpulverd zijn.

Ik zei het Speenhoff na: ‘dit is 't begin
Van iets’ - een uitspraak zonder troost en zin

Omdat wij allen weten: 't spel heeft uit
En niemand danst er ooit meer met de Bruid.