Maatstaf. Jaargang 6

[p. 398]

L.P.J. Braat
Weerzien

Nacht in de morgen nergens ziet het oog nog licht
of schijnsel wat ooit licht zou kunnen worden
dan bukt een man een doorsneeman
zich diep voorover en begint te spreken
want durft te spreken daar het nacht
nacht in de morgen is
want moet wel spreken daar te lang
het stil bleef in zijn mond maar hoofd en hart
werden één davering.

‘Hoe eenzaam werd ik toen mijn ogen je weer zagen
hoe dichtbij was je toen wel duizend kilometer ver
verwijderd van je lief gelaat ik dacht bij nacht aan al
wat mogelijk had kunnen zijn maar nimmer tastbaar werd.

Je bent zo ver mijn lief zo ijzingwekkend ver
dat ik als ik niet wijzer was misschien wel zou gaan gillen
wijs wijs - wijs worden doe ik wellicht nooit.

Je bent zo ver mijn lief zo ijzingwekkend ver.

Het nieuwe ijstijdperk zal weldra nu beginnen
de mammouths komen weer op één van hen rijd jij
zijn duizendkilo-poten zullen mij vertrappen
maar jij ziet niets rijdt lachend op zijn rug
naar waar het noorderlicht brandt als een laatste teken
van hoop in dit versomberend heelal

je bent zo ver mijn lief zo ijzingwekkend ver.

[p. 399]

 

Straks stampen wilde mammouthpoten op het muizenrijk

 

stampen de dichters fijn tot bloedig muizenslijk

 

en 't is jouw taak jouw duizendmaal verdoemde taak

 

hen lachend te berijden.

 

 

 

Je bent zo ver mijn lief zo ijzingwekkend ver.’

oktober 1957-februari 1958