Maatstaf. Jaargang 6

[p. 374]

Louis de Bourbon
Uitvaart

Aan mijn vriendinnen en vrienden

Als ik de ogen sluit, zie ik ze staan -
in somber zwart, misschien een enkle vrouw
lichter gekleed, in parelgrijs of blauw -
op Eik en Duinen in die donkre laan.

Daar in de buurt van waar ik eenmaal stond
als kind verkleumd aan het gedolven graf
van haar die mij het leven en zijn dromen gaf,
en om wier schim ik nergens vrede vond.

Ik zie ze staan, ik zie hoe, vier man sterk,
de helpers bezig zijn met touw en schraag
en hoe de kist, bedekt met bloemen, traag
naar 't donker daalt langs de arduinen zerk.

Die grauwe steen draagt - voor het laatst - mijn naam
waarmee zo menig vers werd gesigneerd,
die naam, bespot, beschimpt, bemind, vereerd,
de signatuur van een verbleekte faam.

Het kàn gebeuren, elke dag of nacht,
en, vraag ik van de dood barmhartigheid,
dan is het niet om uitstel of respijt,
doch dat hij toesla, snel en onverwacht.