Maatstaf. Jaargang 6

[p. 45]

Sybren Polet
1-minuut stilte [1955]

1

De stad
rilt
onder zijn asfalt.

Ik steek al je lampen aan bij daglicht
om naar de stilte te luisteren.

Oorsuizingen van asters
narcissen
bloemen voor mijn broer -

Ik heb éen voor éen mijn bloemen gedoofd
om naar je oren te luisteren. - Luister maar:

je leeft,

zo zachtjes als de duif die men kan horen koeren op het Weteringcircuit,
de éne voet die schuifelt,
de éne nek
die zich omdraait

en knarst.

2

Stilte:

een ontplofte hond.

[p. 46]

3

Het licht herneemt zijn snelheid,
kreunend,
een sekonde trager misschien.

Er is te weinig tijd om te sterven.
Wij hebben teveel dood om te leven.

10 jaar lang
was ik zo hard
als een politieke steen;

nu draag ik alleen nog je herinnering
als een versteende tweeling
in een rugplooi.

O, ik voel je wel,
maar als een donker reptiel.

Ik kuch je weg,
maar de zon is een hypochonder.

4

Ik wil een huis
met 3 kamers
zonder doden,
een lamp zonder doden

Geen week gaat voorbij zonder oorlog
Geen dagdroom of hij draagt een groen uniform.
Onder mijn oude huid van woorden ben ik nog steeds bang

[p. 47]

 

Ik wil een huis zonder doden

 

een lamp zonder doden

 

Ik ben een vreemdeling in eigen lichaam

 

 

 

Ik wil geen zwarte magie

 

Ik wil geen witte magie

 

 

 

Ik wil een lamp zonder doden,

 

een huis als een bed zonder dode

 

 

 

Mijn god, ik ben ongeduldig van doden