Maatstaf. Jaargang 6

[p. 1]

J.W. Schulte Nordholt
4 mei

Hoe gaarne, hoe gaarne zouden de dichters
de daden bezingen van grote goden,
die daar wandelen boven de bomen,
licht van ons lied en eeuwig leven
van onze sterfelijkheid.

Maar deze lente van wind en tranen
nu ons hart herinnering wordt,
ons oog duisternis, deze avond
zijn wij alleen met ons zelf, ons leven
houdt de adem in,

nu lopen de doden

die het geweten van onze vrede,
die het verleden van onze toekomst,
die met ons samen mensen zijn,
tussen ons in in het vorstelijke,
het vrolijke, het verraderlijke
licht van het voorjaar, de vierde mei.