Lust en Gratie. Jaargang 17

[p. 120]

Hermine Landvreugd
Ikke, ikke, ikke

Ik ga bij mijn zoontje Merlijn en zijn vader Gerard langs om samen naar de pizzeria te gaan, waar ik me helemaal niet op verheug.

‘Haal jij Merlijn even op,’ zegt Gerard die vis voor de katten kookt, ‘hij speelt bij het buurmeisje twee huizen verder.’

Daar heb ik geen zin in, ik ken die moeder alleen van gezicht. ‘Ik weet niet waar het is.’

Gerard trapt er niet in. ‘Precies hoe ik zeg, twee huizen verder, onderste bel.’

Chagrijnig bel ik aan. Het hoofd van de moeder verschijnt in het trapgat, knalrode lippen en grote oorbellen.

‘Stuur Merlijn maar naar beneden,’ zeg ik. Tegelijkertijd roept zij: ‘Kom maar boven, ze zijn druk bezig met...’ De rest versta ik niet. Het hoofd verdwijnt. Shit.

In de woonkamer stelt zij zich voor als Margareth. Ze staat niet op van de bank en rookt een grote joint. Op de andere bank zit een jongen met een baseballjas en een pet op. ‘Willem.’ Hij pakt de joint aan en neemt een diepe haal. Giechelt: ‘Binnenkort stop ik met die troep.’ Knetterstoned is hij, zijn irissen draaien weg zodat ik alleen oogwit zie.

‘Ja, morgen,’ zegt Margareth, ‘wijn?’

Uit een andere kamer komt kindergelach.

‘Wat doen ze?’ vraag ik en neem een groot glas wijn aan.

‘Wedstrijdje wie het snelst kan lopen met een ei op een lepel. Ik had ze eerst moeten koken maar dat ben ik vergeten. Gelukkig hebben we Nielson, die likt het wel op.’ Margareth wijst met haar voet naar een grote grijswitte hond die ligt te suffen in een fauteuil.

Op de tafel staan wel vijf lege wijnflessen, een paar overvolle asbakken en een kom met restjes pap. Op een bureautje staat een computer waarvan het toetsenbord is bedekt met een stapel papieren. In een belendend kamertje ligt een tweepersoonsmatras en staat een televisie op sneeuw. Chaos, daar hou ik wel van.

[p. 121]

Merlijn en zijn vriendinnetje, Annabel, komen op handen en voeten de kamer binnen en maken pufgeluiden. Ze zijn varkens die scheetjes laten, verkondigen ze. Daarna meldt Annabel dat er op de keukenvloer vijf kapotte eieren liggen en vertrekken ze weer.

Margareth vertelt dat ze Willem twee weken geleden heeft ontmoet en dat hij verliefd op haar is. ‘Maar ik niet zo erg op hem.’

‘Geeft niks,’ zegt Willem met zijn oog dicht, ‘'t is evengoed gezellig.’ ‘We slapen met zijn drieën daar,’ Margareth knikt naar het matras, ‘dat is wel krap.’

Ik schenk nog een wijntje in, het stijgt lekker naar mijn hoofd, en vraag waar Annabels vader is.

‘In de bak in Zwitserland,’ zegt Margareth, ‘ik spreek hem nog wel eens. Hij wil dat ik een vals paspoort voor hem regel in Londen. Ik kan je verhalen over hem vertellen. Ja, misschien is dat een idee,’ ze gaat rechtop zitten, ‘jij schrijft het op en we delen de winst.’

Het lijkt me veel leuker hier te blijven dan naar de pizzeria te gaan. Gerard is behoorlijk saai. Hij drinkt nauwelijks, doet alles op gezette tijden. Hadden we geen kind, dan zag ik hem vast nooit meer.

‘Blijf gezellig eten,’ zegt Margareth. Ik bel Gerard.

‘Waar blijven jullie nou,’ begint hij, ‘ik zit hier al met mijn jas aan.’

Ik zeg dat die pizzeria maar een andere keer moet.

Hij valt gelijk uit: ‘En hier heb ik nou schoon genoeg van, jij doet altijd maar je eigen zin, we hebben dit vorige week al afgesproken...’

‘Ik krijg hier heel interessante stof voor een boek,’ zeg ik.

‘Ikke ikke ikke,’ zegt Gerad, ‘bekijk het maar.’ Hij hangt op.

Lul. Ik laat me door jou de wet niet voorschrijven. Ik heb even zin om terug te bellen en iets vuils te zeggen. Ga maar een dna-test laten doen, wie zegt dat Merlijn van jou is.

‘Merlijn!’ roep ik, ‘zullen we bij Annabel blijven eten?’