Lust en Gratie. Jaargang 17

[p. 117]

Sabine van den Berg
Veel en mateloos

De slang ligt vanaf vanmorgen vier minuten over vijf in de hoek bij de deur. Ik tuur in de schemering van de ziekenhuiskamer naar het glanzende lijf dat zich langzaam verlengt en mijn richting op kruipt. Onvermijdelijk, onafwendbaar, meedogenloos. Het dier steekt zijn kop boven de rand van het matras. De ogen flitsen op in de verduisterde kamer. Over de breedte van mijn middel kruipt hij. De kop eerst, dan volgt het koude, zware lijf, dat drukt op mijn ingewanden. Nauwelijks moeite heeft hij om zijn kop onder mijn rug door te wringen. De schubben zijn niet glad, ze zijn droog en schuren. Het dwingende wrijven is niet eens onprettig. De wetenschap dat het beest me in alle rust wil smoren, maakt dat ik begin te hijgen. Al breng ik niet meer voort dan een amechtig piepen. Het lijf, dat nog het meest wegheeft van een sterke mannenarm, beweegt langs mijn rug en duwt me omhoog. Het dier zal me keer op keer proberen leeg te persen, net zo lang doorgaan tot ik sterf, de hele dag, desnoods de hele nacht, als het echt moet ook nog de daaropvolgende dag en nacht. Geen holle rug trekken, dat is slecht voor je houding. Nee, geen holle rug. Maar de boa dwingt me. Ik lig in een bruggetje op mijn bed. Het beest heeft zich volledig om me heen gewikkeld. Ik druk mijn onderrug tegen het rechte hout onder mij. Mijn wangen gloeien. De kleur achter mijn oogleden is oranje doordat de zon erop schijnt. Schaduwen. Grillige vlekken die snel voorbijdrijven, tot het oranje verdwijnt en er alleen nog grijs te zien valt. De wind is kil en zwelt aan. Kabbelen wordt klotsen. Het vlot beweegt hevig op en neer. Mijn maag wentelt en maakt sprongen als een bange vis. Ik probeer zo plat mogelijk op de planken te blijven liggen, klauw mijn nagels in het hout.

Geen holle rug trekken, duw je ruggengraat naar beneden. Maak hem bol, en houd hem daarna recht. Recht, zeg ik. Het water houdt zich plotseling stil. Ik daal op de bodem van een lift om in grote haast weer op te stijgen. Het vlot kantelt, steeds steiler en schuiner. Net op het moment dat ik wegglijd, werkelijk val, word ik met vlot en al omhooggeworpen. Ik hang in de lucht. Geen rechte planken die mijn

[p. 118]

rug doen holtrekken, niets. Heel kort maar, dan is er de smak. Ik schreeuw, al doen mijn stembanden niet mee.

Opnieuw zakt de lift naar beneden, stopt, om in grote haast weer op te stijgen. Ik kantel, zweef, val en kom weer neer. De golven herhalen zich in mijn binnenste. Ik braak.

Muren hellen voorover. De smaak van gal, bijtend sap langs mijn kin. Ik kokhals nog eens. Mijn maag is leeg.

Daar is een verpleegster. Haar gezicht is groot en bleek en groeit als ze dichterbij komt. Haar lippen bewegen - ik versta haar niet. Ze wil iets van me weten, vermoed ik. Ze is hinderlijk. Ik moet waken voor de slang, op mijn hoede zijn voor het vlot. Zij leidt me af. In haar witte apenvingers heeft ze een doek waarmee ze mijn gezicht afneemt. Ze lapt mijn gezicht, als een ramenwasser een ruit. Mijn huid is van glas. De verpleegster ziet duidelijk dat er iets mis is in mijn hoofd. Mijn bloed vertoont belletjes, het bruist. De stoom moet ergens uit, ontluchten, want de druk loopt op. Daarom steekt ze een gaatje in mijn onderarm met de vlijmscherpe stalen naald van haar injectiespuit.

Koele vloeistof stroomt in en langs mijn lichaam. Mijn ledematen vergroeien tot hout. Mijn armen zijn door zon en zout vergrijsde planken, mijn botten de bouten die het geheel bij elkaar houden. Het water dringt tot in mijn kieren, verweekt nerven, vermolmt me hier en daar, maar wat staat is mijn stramme gedaante. Ik die drijf, speel met mijn koude vloeibare vriend, met me laat dollen, me om en om laat gooien, maar steeds weer bovenkom.

Mijn vezels raken verzadigd. Zwaar en moe is mijn lijf. Ik zink. De kou omvat me, omhelst me in haar alles opslorpende vorm. Als zaagsel dwarrel ik uiteen. Deeltjes van mij vermengen zich met de oceaan. Ik ben het water. Ik bedek tweederde van de planeet aarde - die gedachte stemt me tevreden. Mijn lichaam kan vissen voeden, herbergt planten en zeeanemonen, waarvan ik de weke wormvingers voel kietelen in mijn maag. Met mijn armen maai ik landen, ja, zelfs continenten uiteen. Ik verras toeristen die denken te kunnen zwemmen in mijn kleine teen. Een schip hap ik met een slok op. De uitgestrektheid van mijn bestaan maakt me bang. Te laat ontdek ik een

[p. 119]

boring in mijn handpalm en een dumping in mijn lies. Hoe weet ik wie er vaart in mijn haren? Wat maakt het uit als mijn neus sterft?

Mijn bewustzijn is te ruim, veel te groot, om gek van te worden, zo enorm. Ik heb geen controle, de stap tussen iets bedenken en het doen duurt te lang, tegen de tijd dat ik mijn vingers roer omdat ik iets wil pakken, ben ik vergeten wat en waarom. Ik raak afgeleid door de jeuk in mijn oor, wil krabben, maar vergeet mijn handen te bewegen. Slinken, me compact maken, maar wel mijn vloeiende vorm en macht bewaren, lijkt me de enige oplossing. Ik strek me uit tot een krachtige mannenarm. Mijn armen en benen, vingers en tenen, verkleven tot een lang slank lichaam. Ik kronkel, ik dans, en ik rol. Ik denk en ik doe. Alles is weer overzichtelijk, een bed is een bed, een stalen constructie op vier poten, een laken is een laken, een tot rechthoek geweven stuk stof van draden katoen. En ik heb een lichaam en geest die één zijn. Een lichaam zonder franje. Perfect in balans.

Met genoegen constateer ik dat ik het verpleegstertje met haar grote hoofd schrik aanjaag. Ik draai me rond haar arm. Haar pogingen om mij van zich af te schudden zijn zonder effect. Haar keel, warm en kloppend, is een regelrechte uitnodiging. Ze is een ding, denk ik, niet meer dan een ding. Mijn lichaam, een en al spier, vlei ik om haar schouders, drapeer ik rond haar nek. Trekken maar, langzaam aan, geen haast, nog even genieten van haar paniek. Met belangstelling kijk ik naar de opengesperde mond en tel ik de vullingen in haar kiezen.

Ze inhaleert zuurstof, om es even flink te gillen, veel en mateloos. Haar borstkas verbreedt, haar longen vullen zich. Dat is precies wat mij de adem beneemt, ze zuigt me leeg. In één grote, onverzadigbare teug, laat ze mij niets dan een luchtledig, een vacuüm.

Mijn greep verslapt. Denk aan je rug. Maak hem recht, kaarsrecht. Je lijkt wel een deegsliert. Wees eens trots op jezelf. Haar hals verandert in yoghurt. Ik verlies mijn houvast, langs haar boezem zak ik naar beneden. Ineengedoken blijf ik liggen in de hoek bij de deur.