Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 13]

Bogen

Wie zingt er aan de oever van het papier?
Gebogen over de rivier
van beelden, zie ik mezelf, langzaam en vanzelf,
van mezelf wegstromen: zuiver schrift,
constellatie van tekens, sneden
in het vlees van de tijd, o woord,
lichtstraal in het water!

Ik ga voorbij tussen het groen
van verweven waterplanten, ik ga voorbij
waar het water glashelder is,
een rivier die voortstroomt en toch stilstaat;
ik stroom weg van mezelf ik zit stil
aan een oever, zonder stil te zitten
en zak steeds verder de stroom af
tussen bogen van verbonden beelden door,
een rivier van reflecties.
Ik stroom maar voort, ginder wacht ik
op mezelf, ik ga mezelf tegemoet,
een rivier van geluk die tussen twee populieren
een enkele zonnestraal meevoert en weer loslaat,
die zich vasthecht aan de gladde kei,
en zich splitst en steeds verder stroomt,
naar zee, om zichzelf te ontmoeten.

Octavio Paz