Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 9]

Maja Panajotova

Donau

Hoeveel water is voorbij gevloeid
sinds de grote sterke man
een schot kreeg in de nek
en bezweek in de Donau:
de vader van de vader van mijn vader.

Hoeveel miljarden druppels water
heeft de zee verzwolgen
sinds die andere man
de drenkelingen redde:
de vader van mijn vader.

Waar is het water
van de Donau heen gestroomd,
dat op die oude foto
mijn jonge vader
in zijn duizend armen houdt?

De Donau van toen is weggevloeid,
dacht ik en, staande aan de waterkant,
voelde ik voor het eerst mijn zoon
als een gevangen vis onder mijn hart.

De Donau, die kolkt en stroomt,
en glijdt en vecht en dreigt,
en vloeit en vloeit en altijd blijft.
Alleen wij gaan voorbij.