Lust en Gratie. Jaargang 16

[p. 37]

Marieke Groen
Zwaan

Het was dinsdagochtend en niet erg druk. Het werkvolk zat op kantoor, de studenten lagen nog te slapen en de hordes Britse toeristen zaten zichzelf moed in te drinken in de omliggende cafés. Het regende. Een jonge zakenman was schuchter de steeg ingelopen en stil blijven staan voor haar raam.

Ze glimlachte naar hem, een moederlijke glimlach. Onder het flatterende rode licht zag ze er geen dag ouder uit dan negenendertig, wist ze, maar de concurrentie was groot. Ware het vroeger louter vrouwen zoals zij die de steeg bevolkten, tegenwoordig werd er een ware schoonheidswedstrijd achter de ramen uitgevochten en... Hij stapte naar binnen.

Zwaan sloot het gordijn. ‘Ga maar even op bed zitten,’ zei ze. Ze pakte een grote, rulle handdoek uit de kast. ‘Waarom ga je niet naar een van die jonge bloemen verderop?’ Ze was op haar knieën achter hem gaan zitten op het bed en droogde zijn natte haar. Het rook naar pas gemaaid gras en paardebloemen. De jongen had zijn hand op haar naakte dij gelegd. ‘Gewoon. Ik ga liever naar u.’

Zwaan glimlachte. ‘Je mag wel jij zeggen, hoor. Tenslotte ben jij de baas. Mijn opdrachtgever, zogezegd. Jij zegt wat er moet gebeuren. Daar betaal je mij voor.’ Ze nam de handdoek weg en hing hem over het rekje bij de wastafel. ‘Wat wil je dat ik doe?’

De jongen aarzelde. ‘Kunt u álles bij me doen?’

‘Sterker nog, ik kan alles voor je zíjn. Ik kan je minnares zijn en je moeder, je slaaf, je meesteres, je...’

Hij onderbrak haar: ‘Mijn oma?’

Zwaan was gewend haar verbazing te verbergen. ‘Ook je oma. Als jíj dat graag wilt. En wát wil je dat je oma bij je doet...?’

‘Ik wil dat u me wast.’

‘Dat is standaard. Ik was mijn klanten altijd vooraf.’

‘Nee, niet alleen dáár...’ De jongen aarzelde even. ‘Overal.’

‘Laat eerst maar eens zien hoeveel geld je bij je hebt. Dan kunnen we altijd nog bepalen wat we daarvoor doen.’

[p. 38]

Een volle portemonnee.

‘Goed,’ besloot Zwaan. ‘Een wasbeurt? Van top tot teen?’

Ze liep naar de wasbak, draaide de kraan open en controleerde met haar andere hand de temperatuur. De geiser was oud, net als zij, en deed er lang over om warm te draaien. Ze pakte een fles geparfumeerde douchegel van het plankje.

‘Nee, hiermee,’ zei de jongen. Hij was naast haar komen staan, poedelnaakt, en reikte haar een wit stuk zeep aan. ‘Lux, dat gebruikte mijn oma vroeger altijd. En het liefst heb ik dat u koud water gebruikt,’ voegde hij eraan toe.

Koud water: lustkiller numero één, dacht Zwaan, die bovenal praktisch bleef. Maar één blik opzij was voldoende om haar die gedachte in te laten slikken. Zijn lid danste vrolijk door de lucht. Hij stond roerloos voor haar, zijn kin opgeheven en zijn borst vooruit. Toen ze haar koude, ingezeepte handen in zijn nek legde rilde hij. Ze zeepte zijn hals in, zijn borst, prikkelde zijn tepels en kietelde hem onder zijn oksels. Daarna gleed ze met haar zeephanden over zijn rug naar beneden waar ze verdwenen tussen zijn stevige kleine billen. Zijn hele lichaam was bedekt met een laag kippenvel. Hij kreunde zachtjes. Nog voordat ze haar handen opnieuw had ingezeept klonken zijn gesmoorde kreten door de kamer. Hijgend steunde hij op de wasbak.

Zwaan maakte van de gelegenheid gebruik en liep naar de kast, waar ze een badstoffen badjas uithaalde die ze over haar halfnaakte lijf trok. Ditmaal was zij degene die beschaamd was.

Twee weken later was hij terug.

‘Wat kan ik voor je betekenen?’ zei Zwaan, ‘ik kan je slaaf en je meesteres zijn, je grootmoeder en je...’

‘Mijn kleuterjuf?’

Zwaan was zijn kleuterjuf.

In de weken die volgden was ze achtereenvolgens zijn verpleegster, zijn min en zijn interieurverzorgster, en hij haar vaste klant.

Ze speelde haar rollen vol overtuiging. Als de klant een min wilde

[p. 39]

begonnen haar borsten spontaan melk te lekken en als hij een interieurverzorgster wilde verschenen er als bij toverslag kloofjes op haar handen en nam haar huid de geur aan van allesreiniger. Voor het half-uurtje dat hij binnen was verbeeldde ze zich dat ze iemand anders was. Iemands grootmoeder, iemands kinderjuf. Ze wilde niet meer alleen iemands hoer zijn. Het kleine kamertje met het grote raam, de etalage waarin ze zichzelf elke dag te koop aanbood, benauwde haar soms. Steeds vaker hield ze tussen twee klanten in de gordijnen langer dicht dan nodig was. Gewoon, om even de illusie te hebben dat dit een doodgewone slaapkamer was.

Hij kwam nu elke dinsdagmorgen en de sessies werden steeds langer. Hij vertelde haar over zijn leven - zijn saaie leven, zoals hij niet kon nalaten te benadrukken - zijn saaie baan en de saaie straat waarin hij woonde. Zijn kroegbezoek op zaterdagavond en zijn psychiater op maandagmiddag. Een hospita die voor hem kookte - 's woensdags gehaktballen en op vrijdag vis.

Wekten haar klanten vroeger nooit meer dan medelijden op, ditmaal merkte Zwaan dat ze met afgunst zat te luisteren.

‘Ik heb bewondering voor u,’ bekende de klant haar een keer. ‘Ik sta op en ga naar kantoor. Dag in dag uit, met als hoogtepunt de borrel op vrijdagmiddag. Maar u, u hebt gekozen voor een vak waar op neer wordt gekeken, daar is moed voor nodig.’

Hou toch op, ouwehoer, wilde ze zeggen, maar ze slikte het in - er was hier maar één ouwe hoer en dat was zij. De felicitatiekaart voor haar vijfentwintigjarig jubileum stond te vergelen in de vensterbank. Als ze de moed had gehad had ze hem weggegooid. Als ze de moed had gehad had ze gisteren nog haar bullen gepakt en haar gordijn voorgoed gesloten. Maar ik kan niet zomaar stoppen, hield ze zichzelf telkens voor, ik heb een verantwoordelijkheid. Er zijn klanten die op me rekenen.

Kende ze maar iemand die de nering van haar over kon nemen, iemand die dezelfde soort kwaliteit kon bieden als zij, een blijvertje. Ze had de beste kamer van de steeg en wist dat er collega's waren die

[p. 40]

erop aasden. Ze dacht aan de siliconenstumperds wier peeskamertjes die benaming eer aandeden. Ze dacht aan de Braziliaanse bouwdozen die er alleen zaten om hun operaties af te betalen. Wat plastic was had geen passie, was haar mening, een goede, gemotiveerde hoer was een zeldzaamheid geworden.

‘Wat kan ik voor je betekenen,’ zei ze, en ze hoorde de vermoeidheid in haar stem. ‘Ik kan je grootmoeder zijn of je verpleegster, je gymjuf of je kindermeisje. Wat zal het wezen dit keer?’

‘Ik wil dat u mij bent.’ Uit een plastic tas haalde hij een tuigje te voorschijn, plus een bescheiden formaat dildo. Niet alleen Zwaan was steeds meer attributen gaan verzamelen waarmee ze het rollenspel zo overtuigend mogelijk kon spelen, ook de klant nam soms dingen mee. ‘Ditmaal ben ik de hoer en jij de klant. Ik wil dat je me “u” noemt.’

Hij legde zijn kleren af en sommeerde Zwaan hetzelfde te doen. Toen trok hij haar kanten negligé aan en ging op het bed liggen.

Zwaan nam de voorbindpiemel op.

‘Eerst betalen,’ klonk het streng.

Braaf pakte ze de goedgevulde portemonnee uit het colbertje.

Omdat ze vermoedde dat dit was wat hij wilde zei ze: ‘Gewoon een potje neuken, hoeveel kost dat?’

Nadat ze een oorverdovend orgasme had voorgewend, trok de klant met neergeslagen blik de spijkerbroek en het overhemd aan. Zwaan strikte de schoenen over de veel te grote sokken en nam het colbertje van de stoel. Voor ze de deur uitliep wierp Zwaan nog één blik achterom. De hoer keek haar vragend aan. Zwaan gaf een kort knikje richting wastafel. ‘Ga je wassen. Als je klaar bent voor de volgende klant trek je het gordijn weer open.’ Zonder om te kijken liep ze de deur uit.

Op de gracht bleef ze even stilstaan om de frisse ochtendlucht op te snuiven. Het was een mooie ochtend, de zon weerspiegelde in het water. ‘Zo, Zwaan, daar ga je,’ zei ze hardop. Ze haalde een zakagenda uit de binnenzak van het colbertje en bestudeerde het adres dat

[p. 41]

voorin geschreven stond. In haar broekzak rinkelden de huissleutels. De volgende ochtend werd ze wakker van een onbekend soort jeuk in haar kruis. Ze was met haar kleren aan in slaap gevallen en toen ze omlaag keek zag ze dat zich een tentje had gevormd in haar broek. Ze ritste haar gulp open om de dildo te verwijderen, maar bedacht zich toen, waarna ze het ding schikte zodat hij beter zat. Linksdragend, ze was nu linksdragend. Dat moest ze niet vergeten.

In de keuken beneden was de tafel gedekt voor één persoon en in het koffiezetapparaat zat verse koffie. Zwaan schonk zichzelf een kop in en sloeg de krant open op de sportpagina. Ze merkte dat de jeuk in haar kruis onverminderd doorging. ‘Waar het jeukt moet gekrabd worden,’ zei ze in zichzelf. Ze sloeg de krant dicht en ging op pad.

Het was nog rustig in de rosse buurt. De straten blonken en roken naar een mengeling van bleekmiddel en verschaald bier. Ze sloeg een straatje in en stuitte op een barricade. Een vrachtwagen van Albert Heijn was bezig een pallet keukenrollen uit te laden.

Zwaan maakte van de gelegenheid gebruik om eens goed om zich heen te kijken. Van deze kant had ze het niet vaak bekeken. De meeste ramen in het straatje hadden hun rode lichten nog niet ontstoken, maar dat leek niet de reden dat er zich voor dat ene raam zo veel mensen hadden verzameld.

Nieuwsgierig kwam ze naderbij. Er klonk een ongeduldig tikken op de ruit. Werktuiglijk stak Zwaan haar hand in haar broekzak. Er zaten slechts wat munten in. Ze keek op naar de hoer achter het raam - ze was jong en oogde als een jongetje. Sorry, Zwaan wierp hem een verontschuldigende blik toe.

Ze voelde zich niet schuldig. Deze had klandizie genoeg. De siliconenhoeren klopten hun vingers stuk op hun ramen en de donkere ogen van de Braziliaanse hoeren blonken van woede - het haalde allemaal niks uit. Achter het raam dat tot gisteren aan Zwaan had toebehoord zat een nieuw exotisch hapje.

En terwijl het getik achter dat raam tot woedende hoogten zwol, dacht Zwaan maar aan één ding: aan de gehaktbal van vanavond. Het water liep haar in de mond.