Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 87]

Voebe de Gruyter

Verfrommelingen

Telkens wanneer je een papiertje verfrommelt, wordt er vanzelf een verhaal in gezogen. Wanneer je zo'n verfrommeling op straat weggooit, ontstaat er een samengebalde ruimte in een andere ruimte. De teksten ‘Verfrommeling nummer 6’ en ‘Verfrommeling nummer 12’ zijn klonteringen van gebeurtenissen die in de propjes zouden kunnen zitten. Ze zijn met fictief

[p. 88]

Verfrommeling nummer 6
Haring zonder botten

Er was eens een vriend die vertelde dat hij op een terras zat achter een klein rond tafeltje. Op het tafeltje stond een bord en op het bord lag een haring. De haring was in de lengte doorgesneden en lag opengeklapt op het bord.

De twee roze met zilverachtige helften waren omringd door plakjes donkergroene augurk en een blaadje lichtgroene sla.

De gedeelde haring lag min of meer verticaal op het bord. Links van deze vriend zat een goede vriendin van hem die een aantal uren later zou afreizen naar Parijs.

Aan zijn rechterkant zat een andere vriendin die echt aan vakantie toe was en die diezelfde avond vertrok met de nachttrein naar Zwitserland. Beiden waren zij heel goede vriendinnen van hem. Misschien wel zijn allerbeste. Zij

hebben daar zo'n drie kwartier gezeten en gepraat. Toen ging de een na de ander weg en bleef hij alleen, achter zijn haring.

Hij vroeg zich af waarom een haring geen botten heeft.

[p. 89]

Verfrommeling nummer 12

Mijn zuster kan eigenlijk niets verbergen

Alles wat er binnen in haar omgaat is op hetzelfde ogenblik
aan haar buitenkant af te lezen

Los van haar miljoenen gezichtsuitdrukkingen
zijn er de ontelbare geluiden die ze maakt

Er zijn geen woorden nodig om haar te verstaan
Doordat je gewoon op een stoel beleefd naar haar luistert en
kijkt, wordt de voorstelling die ze maakt reusachtig ruimtelijk

Een gefronst voorhoofd met een schorre stem
wordt een markt in gure wind
Ronde lage klanken eindigend in scherpe hoge tonen
met een strak gespannen tegen-het-lachen-aan gezicht
zijn de talrijke kleuren van glinsterende stoffen die in de wind
hangen, en het is het gekakel van verkopers

Zo hoef ik niet naar de betekenis van haar woorden te luisteren
om te weten wat ze zegt
Ik luister alleen naar haar klanken en kijk in haar gezicht
De beelden stromen binnen

[p. 90]

[p. 91]

Het vallende dirigeerstokje

De ruimte tussen de naar links en rechts geslagen steile zwarte haren, vormt de plek waar het blankhouten dirigeerstokje uit is komen vallen. De volle lengte van de scheiding komt overeen met de lengte van het stokje, en de opgekrulde breedte van de scheiding met de dikte van het stokje. De punt van het stokje begint bij het voorhoofd en het stokje is ook vanaf dat punt naar beneden getuimeld.

In het zachte hout van het stokje zijn hier en daar ondiepe inkepingen te zien, alsof er in geknepen is.

De inkepingen (dunne ondiepe streepjes) kunnen mogelijk ook de geschampte overblijfselen zijn van haren, toen het stokje er is komen uitvallen.

De foto van het dirigentenhoofd liet ik vervolgens via een dia zien aan een commissie. Zij zaten met z'n tienen rond een ovale tafel en ik stond recht tegen de muur naast mijn geprojecteerde dia's. Ik vertelde hen van het vallende dirigeerstokje. Maar om het uitleggen te vergemakkelijken, boog ik mij, in de houding van de dirigent en praatte mompelend door. Ik merkte al snel, toen ik met mijn hoofd naar beneden hing, dat het tijdens mijn korte voordracht doodstil werd. Toen ik na een minuut mijn hoofd weer omhoog richtte, zag ik dat ze mij allemaal met opengesperde mond aankeken.

Het duurde even voordat ik begreep dat mijn beeld zich voortzette in de vorm van hun monden. De ei-vorm van het naar hen toegebogen hoofd was precies de vorm die ze maakten met hun van verbazing opengevallen monden. Het leek alsof zij de vorm naar binnen wilden zuigen en dus fysiek het beeld absorbeerden.

[p. 92]

Begin jaren tachtig werd Lust & Gratie opgericht. De ondertitel luidde ‘Lesbisch kultureel tijdschrift’. Indertijd was er voor vrouwen in het algemeen en lesbische vrouwen in het bijzonder nog veel te bevechten. ‘Het was toen,’ zoals de mede-oprichters Maaike Meijer en Ineke van Mourik onafhankelijk van elkaar zeggen, ‘ondenkbaar dat er zoiets als het homohuwelijk zou komen.’

Vijftien jaar later bestaat Lust & Gratie nog steeds. Het woord ‘lesbisch’ werd enkele jaren geleden uit de ondertitel geschrapt en vervangen door ‘Driemaandelijks literair tijdschrift’. Maar nog altijd is Lust & Gratie het podium voor, al dan niet lesbische, vrouwelijke auteurs. Een overzicht van vijftien jaar Lust & Gratie. ‘Je moet niet mauwen dat het niet meer is zoals vroeger.’