Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 110]

Kerstin Hensel
In het raadhuis

Om kwart over vijf opent advocaat Theobald Schneider het kleine vertrek onder het dak.

Hij woont in het raadhuis boven zijn kantoor. Hij ziet het als een privilege. De andere collega's worstelen zich 's morgens en 's avonds door de stad in hun grote-gezinnenauto's, ze banen zich een weg van Bohnsdorf Zeuthen Zehlendorf naar Mitte en van Mitte naar Zehlendorf Zeuthen Bohnsdorf, ze banen zich door de lawines van auto's en trams een weg naar hun vrouwen, kinderen en tuintjes.

Advocaat Schneider dankt het lot voor de korte weg die hem naar zijn vrije tijd leidt.

De sleutel glijdt in het slot. De deur gaat open. Theobald Schneider stapt naar binnen. Zijn dienstjasje legt hij over de staande kapstok, hij trekt het jasje recht en zegt: ‘Goedenavond.’

De muur naast hem antwoordt: Krrrrr. Altijd hetzelfde, denkt de advocaat, de huismeester is vergeten de lift uit te schakelen. Nu bromt de hele nacht het relais, dat zich achter de muur bevindt, waar de schacht zit.

Twee stappen door het halletje en Theobald Schneider staat in de kamer. Het relais schakelt net om - maar dat hoort de man niet meer met dezelfde duidelijkheid als in het halletje. Het is zo stil in het vertrek dat Schneider het glinsteren van zijn dasspeld opvangt. Na kantoortijd zwijgt het raadhuis. Schneiders pols slaat syncopisch. Ik heb geluk, denkt de man, ik hoef niet de hele stad door, bij mij thuis geen gehuil en gejammer. Hij zou er gek van worden. Hij klikt de dasspeld open, haalt ze van de das, legt ze op de schouw en loopt drie passen door het vertrek. Nu houdt ook de speld op met glinsteren. Theobald Schneider heeft rust na de lange zenuwachtige dag.

In de schuine zoldering van het vertrek zit een luik waardoorheen wat licht uit de Berlijnse hemel valt. Als Theobald Schneider de vitrage opzij schuift, werpt een felle zonnestraal een blikkerende vlek op het tapijt. Dat bevalt de advocaat niet.

‘Goedenavond,’ zegt hij nog een keer.

[p. 111]

Zijn rechterarm neemt de groet over: hij maakt een hoek voor zijn borst langs, de hand grijpt de linkerschouder, knijpt hem, ook zijn linkerarm reageert, kruist de rechterarm, de hand pakt zijn vrije schouder beet. Zo staat Theobald Schneider in zijn vertrek. Beide handen grijpen naar achteren. Nu raken de vingers de schouderbladen, het armkruis geopend, de ellebogen over elkaar geheven. De handpalmen van Theobald Schneider beginnen de schouderbladen van Theobald Schneider te strelen. Dikke kleine vingers met schone toppen glijden over de stof van het overhemd, op en neer, maximaal twee handbreedtes - de kleine vleugels fladderen over de rug, pakken iets hogerop de oorlelletjes van Theobald Schneider - de rechterelleboog rust in de buiging van de linkerarm - ze frunniken aan de lelletjes, knijpen er zachtjes in ter verwelkoming, duiken dan in het hoofdhaar, dat niet echt diep is, eerder dun, een licht academisch plukje dons op het hoofd van Theobald Schneider.

‘Goedenavond, mijn beste,’ fluistert de man.

Hij laat de armen zakken. Loopt drie stappen door het vertrek. Hij neemt plaats in de fauteuil en trekt de schoenen van zijn voeten.

‘Wij hebben een drukke dag achter de rug,’ zegt de advocaat, en: ‘Stel je voor dat we nu nog naar Bohnsdorf of Zeuthen of Zehlendorf zouden moeten.’

Er wordt op het dakraam geklopt. Het lichaam van Theobald Schneider krimpt ineen. Op het raam ligt een gezicht: de mond reusachtig en scheef, een grijze, korte baard, een kokkerd van een neus, spitse oren.

‘Goedenavond,’ zegt het gezicht achter het glas, ‘ik ben de glazenwasser!’

‘Aha,’ zegt Schneider, ‘u maakt overuren.’

Even later is het gezicht verdwenen. Een hand ligt op het raam. De hand wist het glas schoon. Piepend vervluchtigt de dunne film van vuil en plakt vast aan de gele huid. Een vierkant restje avondzon valt op het tapijt. Mijn raam is zo klein dat een hand genoeg is om het schoon te houden, denkt de advocaat. Hij brengt de rug van zijn rechterhand naar zijn mond. Terwijl de lippen tegen de uitstulpende

[p. 112]

aders duwen, komt de vrijheid het vertrek binnen, moe, zwaar, zonder enige moeite.

Als Theobald Schneider wil gaan slapen, wordt er aangeklopt. Er is geen bel, want Schneider heeft niemand die hem zou gebruiken. Nu wordt er geklopt en de advocaat voelt zijn hart in zijn keel bonzen.

Waarom komt iemand hem op dit tijdstip nog storen?

Schneider loopt naar de deur. Het halletje wankelt. Hij opent de deur op een kier en fluistert: ‘Wat wilt u?’

‘De sleutel is verdwenen. Van het dak in de dakgoot gerold.’

De advocaat sluit de deur. Wat een brutaliteit! denkt hij. Er wordt weer geklopt.

‘Jij kunt een mens ook niet met rust laten. Net als vrouwen en kinderen!’ sist Theobald Schneider.

Hij doet de deur weer open en zegt door de spleet: ‘U bevindt zich hier in het raadhuis. Na sluitingstijd.’

‘Dat is het 'm juist!’ zegt de glazenwasser.

Hij steekt snel zijn voet tussen de deur zodat ze niet meer dicht kan. Schneider duwt. Met zijn hele gewicht werpt hij zich tegen de deur. De voet kraakt. De glazenwasser gaat tegen de grond. Nu jankt hij als een kind, denkt de advocaat. Hij zou toch moeten weten dat de huismeester een reservesleutel heeft.

‘Ik geef u aan!’ huilt de glazenwasser.

‘Een veel te luide tijd,’ zegt Theobald Schneider en loopt weer de kamer in waar fauteuil en bed staan. Hij trekt zijn broek en hemd uit en legt ze over de leuning. Met beide handen streelt hij zijn witte, onbehaarde borst. De wijsvingers trekken cirkels rond de tepels. Dat vermoeit. Boven het dakraam is het donker. De advocaat trekt zijn pyjama aan en gaat in bed liggen.

‘Morgen moet ik toch 's een woordje wisselen met de huismeester,’ zegt hij.

Kort verhaal uit Neuerlei

Vertaling: Hank Geerts