Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 80]

Yasmine Allas
Wachten

Ik wacht en wacht. Ik wacht al vijftien jaar op hem. En ook de rest van mijn leven zal ik op hem blijven wachten.

Elke dag om een uur 's middags keek ik bij het hek naar hem uit.

Rond die tijd kwam hij altijd terug van zijn werk.

Meestal droeg ik de gele kanten jurk die hij in Duitsland had gekocht toen hij voor een training op doorreis was naar Siberië.

Hij liet zijn auto twintig meter bij me vandaan stoppen, ging op zijn knieën in het zand zitten. Als een raket vloog ik in zijn armen. Hij tilde me op, veegde het zweet van mijn neusje en ging met mij op schoot op de plaats van de chauffeur zitten. Ik mocht het stuur vasthouden en zo reden we langs het hek naar ons huis.

Binnen hielp ik hem uit zijn uniform. Ons dagritueel, noemde hij dat. Hij ging naar boven en wachtte op de rode tweezitsbank op de rode overloop. Het was onze plek. Rood was onze kleur.

Nadat ik hem een glas grapefruitsap met ijs had gebracht, kleedde ik hem uit terwijl hij achteroverleunend genoot van de uit liefde geperste drank.

Eerst nam ik de gladde zwarte stok die hij altijd meenam naar zijn werk. Die stok was ongeveer een meter lang met aan beide uiteinden een gouden randje dat hij tussen zijn wijs- en middelvinger hield net als andere mensen een filtersigaret.

De rest stak onder zijn arm. Dat stond hem charmant. Vooral wanneer hij zijn uniform nog aan had.

Hij was niet groot en niet klein. Een meter zeventig, precies goed. En gespierd.

Onder zijn korte haar met kleine inhammetjes zaten hele dikke wenkbrauwen. Zijn lange volle wimpers maakten zijn oogopslag zacht en sensueel. Het mooiste aan mijn vader vond ik zijn ronde gezicht met zijn volle rozige lippen. Net een baby.

Toch had ik zijn chauffeur nog niet zo lang geleden horen zeggen: ‘Iemand als hij denkt dat zijn macht en rijkdom oneindig zijn. Ik laat

[p. 81]

me niet uitschelden en vernederen waar iedereen bij staat. Het is dat ik voor mijn verlamde zoon moet zorgen. Maar als het aan mij ligt ben ik weg zo gauw als het kan.’

Hij heeft hem vast verkeerd begrepen, dacht ik. Mijn vader helpt mensen die het nodig hebben.

Nadat ik de stok had weggelegd deed ik zijn schoenen uit en zette ze naast de antieke linnenkast die hij van zijn jeugdvriend had gekregen. Als huwelijkscadeau. Helemaal uit Engeland.

Nooit droeg hij twee dagen achter elkaar dezelfde sokken. Zijn voeten roken zo lekker, zo fris dat ik me wel eens afvroeg of hij ooit zweetvoeten had.

Hij was erg perfectionistisch. Hij lette op kleine dingetjes die je normaal gesproken niet zou zien. Of het gordijn wel in de plooi hing. Of de kleine vlechtjes van het tapijt wel plat en recht op de grond lagen. Zijn bed moest altijd strak gestreken zijn en het boek dat hij las voor hij ging slapen moest op zijn kussen liggen.

Ik maakte zijn overhemd los. Op de schouders zaten glimmende knoopjes, sterretjes en streepjes. Met een kleerhanger hing ik zijn zware overhemd aan de ijzeren kapstok, die alleen van hem was. Daarna kon ik met hem spelen. Hij liet alles toe. Zelfs wanneer ik met zijn zijdezachte okselharen speelde.

Ik kon me niet voorstellen dat mensen gelijk hadden als ze hem een onverschillige driftkop noemden. Sommigen waren zelfs bang van hem. Ik niet. Nooit.

Een keer zat hij met een collega in zijn werkkamer. Even later liep de man met een bloedend voorhoofd de deur uit. Mijn vader had een asbak naar hem gegooid, maar ik wist zeker dat hij dat niet deed om die man pijn te doen.

Soms lagen we in mijn bed zo dicht mogelijk bij elkaar, en dan zei hij zachtjes: ‘Weet jij hoe je mijn leven hebt verrijkt?’ Hij liet me geloven dat ik geen gewoon meisje was. Ik sprong op hem en kuste hem intens. Dat was mijn manier om mijn liefde te laten blijken. Hij noemde

[p. 82]

mij indho u roon dat betekent ‘het licht van het oog’ en ook ‘het genot van het oog’. Hij was de enige die mij zo noemde en de enige die van me hield.

Na mijn dertiende verjaardag nam hij me mee uit eten met zijn vrienden en zijn collega's. Vlak voordat we weggingen zette hij me voor de spiegel en zei: ‘Je moet een grote knoflookbol in je oren hangen. Tegen het boze oog. Is het je opgevallen hoeveel mannen om je heen hangen? Kijk eens goed naar jezelf.’ Hij trok mijn armen omhoog. ‘Kijk naar je brede schouders, je taille, je strakke ronde billen, je mooie borsten met harde tepels. Een mango zonder pit ben je.’

Tussen die mannen voelde ik me onprettig. Ze staarden me ongegeneerd aan. Als hij even niet keek knipoogden ze naar me. Sommigen gingen zo ver dat ze onder de tafel hun voeten tegen de mijne wreven. Een keer vluchtte ik naar de wc om me uit die benauwde sfeer te bevrijden. Een van die vrienden kwam achter me aan en zei: ‘Ik zou graag met hem willen ruilen, ook al was het maar heel even.’ Op dat moment vroeg ik me af of er ooit een man zou zijn met wie ik net zo veel liefde en warmte kon delen als met mijn vader.

Ik vergeet nooit de eerste keer dat ik met hem mee ging naar zijn werk.

We maakten grapjes op de weg er naartoe.

Tot we voor de ingang van het Parlementsgebouw stonden. Hij fronste zijn voorhoofd. Zijn neusvleugels werden met twee onzichtbare draadjes omhoog getrokken. Zijn onderkaak ging op en neer alsof hij aan het kauwen was.

Een soldaat in lichtbruin uniform met bijpassende rode baret gooide de enorme ijzeren poort open die het gebouw aan het zicht van de buitenwereld onttrok. De soldaat salueerde en we reden een eiland op. Zo noemde ik het althans.

Iedereen sprong in de houding toen hij binnenkwam. Zwijgend zwaaide hij met zijn zwarte stok.

[p. 83]

Tijdens het theeuurtje hing er een vreemde spanning. Op tafel stond een schaal vol met versgebakken koekjes en cakejes, waardoor de hele zaal naar kaneel en chocolade rook.

Maar niemand pakte er iets van. De een tikte met zijn vingers op tafel, de ander knarste met zijn kiezen. Maar het mooiste vond ik die ene die zonder ophouden zijn vingers zat te kraken alsof hij uitgedroogde takken afbrak.

Het was net een bijeenkomst van mensen die een tic hadden overgehouden aan iets ingrijpends in hun leven.

Na een lange stilte zei mijn vader: ‘Er is veel laffe propaganda de laatste tijd. Als iemand iets op zijn lever heeft, wil ik dat nu horen.’

‘Ik weet van niets,’ zei de tandenknarser haastig, ‘van propaganda in ieder geval niet.’

Als een arrogante pauw keek hij iedereen recht in de ogen en pakte een koekje. Nog steeds durfde niemand iets van de schaal te nemen. Die man is voor anderen onbereikbaar, dacht ik. Tegen die man kijkt iedereen op. Dit is de man van wie elke vrouw de kriebels krijgt als hij voorbijloopt.

En die man is van mij. Ik heb met hem in bed gelegen, hem gestreeld, geknuffeld en gekust.

Op een ochtend wachtte ik op zijn ochtendkus. Maar hij kwam niet. Ik sprong uit bed en ging naar hem toe. Tot mijn grote verbazing zag ik hem in bed liggen, met een laken over zijn hoofd. Langzaam trok hij het omlaag en keek me aan. Toen dook hij zonder iets te zeggen weer onder het laken. Ik haalde het van hem af en kuste hem op zijn voorhoofd. ‘Ben je ziek?’ vroeg ik.

Hij schudde zijn hoofd en zei: ‘Ga naar beneden.’ Ik dacht dat hij grappig wilde doen en lachte. Ik trok aan zijn borstharen: ‘Volgens mij heb jij gewoon geen zin om naar je werk te gaan.’

Hardhandig duwde hij mij van zich af. ‘Mag ik voor het eerst alleen zijn in mijn kamer?’ sprak hij moeizaam. Uit het lood geslagen stapte ik uit bed.

Voor het eerst voelde ik dat hij in de knoei zat.

[p. 84]

Vrijdagnacht, vijf oktober.

We lagen nietsvermoedend te slapen toen de aarde leek te beven.

Ik schrok wakker. Was nog wat versufd. Tot ik hem binnen zag stormen. ‘Sta op!’ gilde hij. Hij duwde mij in een hoek en ging met zijn rug naar me toe staan.

Voordat ik iets uit kon brengen kwamen tientallen soldaten mijn kamer binnen. Ze deden het licht aan. Ze droegen maskers en waren gewapend.

Het leek alsof er een bulldozer door het huis denderde.

Een van hen, de kleinste, zette mijn vader een machinegeweer tegen het hoofd, terwijl de anderen alles in mijn kamer kapotgooiden.

Mijn lichaam bevroor. Mijn hart bonsde in mijn keel en er kwam geen enkel geluid uit mijn mond. Ik zag alleen hoe hij voor me stond: recht als een boomstam met zijn armen langs zijn lichaam en dat machinegeweer tegen zijn slaap.

‘Jullie maken mijn kind bang,’ zei hij heel rustig.

‘Mond dicht,’ zei de kleine en drukte het geweer nog harder tegen zijn hoofd. ‘U gaat mee,’ riep een lange man die een geweer droeg dat zwaarder was dan hij zelf.

Hij gaat vallen, dacht ik. Nog even en hij valt.

Ik voelde zijn zachte hand. Hij trok me naar zich toe, sloeg een arm om me heen en nam me mee naar zijn slaapkamer.

Met hun geweren op ons gericht liepen ze achter ons aan. Mijn vader zakte door zijn knieën en zocht met zijn hand tussen het puin, terwijl hij met de andere mijn rechterhand vasthield.

Een soldaat sloeg met de achterkant van zijn geweer hard op zijn rug en drukte hem met zijn soldatenkistjes tegen de grond. ‘Wij zijn nu niet bang meer voor u. Uw tijd is voorbij.’

Toen ik als een bezetene begon te gillen, legde hij geruststellend zijn hand op mijn mond.

Even later trok hij zijn driedelige zwarte pak tussen het puin uit.

Alsof er niets was gebeurd stond hij op, hielp mij overeind: ‘Wil je me helpen om mijn pak aan te trekken?’ Dikke tranen rolden over mijn wangen terwijl ik hem hielp.

[p. 85]

Met gevoelloze trillende handen trok ik hem zijn sokken aan. Ik knoopte zijn schoenveters vast en kamde zijn haren.

‘We gaan knielen,’ zei hij, en hij voegde de daad bij het woord. Ik volgde zijn voorbeeld. Hij pakte mijn handen: ‘Ik kom terug.’

Ik kuste hem innig op zijn mond. Zijn lippen waren koud en droog.

Toen namen ze hem mee. Mijn vader.

In een donkerrode Landcruiser met geblindeerde ramen.

Nu zag ik dat ons huis omsingeld was. Er stonden tientallen auto's.

Ik rende achter de Landcruiser aan en bleef voor het hek staan waar ik altijd op hem had gewacht.

Ik wacht al vijftien jaar op hem.