Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 74]

Eva de Jong
De apenval

Ze komt laat in de nacht thuis. Het is donker en benauwd in huis, alsof alle warmte van deze zomerdag in de kamers ligt opgeslagen. Haar jurk plakt als een zweterig lichaam opdringerig tegen haar aan. Met haar sandalen in haar hand blijft ze onder aan de trap staan om te luisteren. Doodse stilte. Ze blikt de woonkamer in. De vertrouwde meubels knipogen in het donker. Ze weet, boven in bed ligt de zwijgende indiaan. Hij wacht op haar.

Om haar eigen kleffe huid niet te voelen sluipt ze met haar benen iets uit elkaar en haar armen van haar lichaam af de trap op. Met iedere stap die ze zet, voelt ze hoe

[p. 75]

verbijsterend logisch het patroon van haar leven is. Op dit moment wil ze niets liever dan de voordeur uit rennen, weg, weg van dit huis, weg van die man die boven in bed ligt. Naar buiten, de straat op. Ze kan op de stoep gaan zitten, de hele nacht als ze wil. Maar er zal toch steeds een moment komen dat ze weer naar huis moet. Er is geen ontkomen aan. En toch zal ze er zich zo veel mogelijk aan proberen te onttrekken. Door voorzichtig te zijn, door zich geluidloos voort te bewegen, door hem niet wakker te maken, zoals nu.

Boven is de slaapkamerdeur gesloten. Ze tast naar de klink. Ze weet dat de deur een beetje kraakt, dus duwt ze hem voorzichtig open. Gedempt oranje licht strijkt over het zeil. Hij heeft het bedlampje aan gelaten. Op het nachtkastje staat een half glas bier en een asbak, en op de grond ligt een berg verfrommelde krantenkaternen. In bed ligt een grote man met een roodverbrande huid en zwarte haren. De slaap heeft hem overmand. Hij is op zijn zij onderuit gezakt, zijn wang scheef op het kussen. Haar zwijgende indiaan.

Op haar tenen, die vastplakken aan het zeil, loopt ze naar hem toe. Ze staart naar dat gesloten gezicht met schaduwen onder de ogen en dikke lippen die zo weinig spreken, en naar dat enorme lichaam dat een en al vlees is. Ze zou zijn wangen wel in de kom van haar handen willen nemen en hem door elkaar willen schudden zodat al dat

[p. 76]

vlees begint te lillen. Maar ze durft hem niet aan te raken. Ze durft hem al tijden niet meer aan te raken. Ze is veel te bang dat het ding dat gekruld tussen zijn benen ligt, wakker wordt en haar wil.

Naar hem loerend, bedacht op iedere beweging, begint ze zich snel en geruisloos uit te kleden. Als ze naar de kast loopt om een schone pyjama te pakken, vangt ze een glimp op van haar witte huid in de spiegel tegen de muur. Onmiddellijk wendt ze haar blik af. Ze wou dat ze haar lichaam kon uittrekken als een jas. Ze zou het liefst alleen een hoofd zijn, veilig verstopt ergens in een hoekje op een zacht kleed. Met iemand die haar aait. Die zacht over haar haren strijkt, zonder daar iets voor terug te vragen.

Gehuld in haar veel te warme pyjama klimt ze over hem heen naar de andere kant van het bed. Na iedere beweging wachtend op een reactie, die uitblijft. Opgelucht schuift ze onder het laken in de gloeiende diepte naast zijn opgerolde lichaam. Uit gewoonte probeert ze haar lichaam naar dat van hem te vormen, haar knieën in de holten van zijn knieën, haar buik achter zijn gekromde rug, zonder hem aan te raken. Ze stoot haar elleboog per ongeluk tegen zijn blote rug en ze schrikt. Hij kreunt en gaat verliggen. Roerloos blijft ze wachten tot hij weer stil is. Dan steekt ze voorzichtig een arm omhoog en knipt het lampje uit.

[p. 77]

Nu ruikt ze pas hoe de lucht in de kamer doordrenkt is van zuur zweet. De geur van een lichaam dat al uren ligt te stoven in de warmte. Ze duwt haar neus even in het kussen en probeert zo stil mogelijk te liggen en haar spieren te ontspannen. Slapen wil ze. Niet nadenken, niet aan hem, niet aan zijn dwingende, altijd ongeduldige handen die maar een paar centimeter bij haar vandaan liggen. Ze probeert te voelen hoe haar voeten op het matras liggen, moe en zwaar. Ze probeert de zwaarte omhoog te laten kruipen naar haar kuiten, haar knieën, haar bovenbenen.

In plaats van weg te doezelen komen er beelden omhoog van de documentaire die ze van de week op televisie zag. Apenjagers in Afrika lokten apen naar een uitgeholde kokosnoot of kalebas met lekkers erin. Op het moment dat de aap zijn hand door het gat in de kokosnoot of kalebas stak, zat hij vast, want de buit was te groot om door het gat naar buiten te trekken. Gefascineerd had ze gekeken hoe de aap vast bleef houden aan het lekkers terwijl hij zich zo gemakkelijk zou kunnen bevrijden door de buit los te laten en zijn hand naar buiten te trekken. Ze had de worsteling op dat apengezicht gezien, de paniek omdat hij het gevaar rook terwijl zijn hand vastgeklonken zat aan zijn buit. Ze had bijna geschreeuwd: ren dan, ren voor je leven! Maar de aap bleef zitten waar hij zat en de apenjagers waren gekomen om hem te halen.

[p. 78]

Ze denkt aan de aap en aan de angst in zijn ogen, en knijpt onder het laken haar handen in elkaar tot haar knokkels pijn doen. Dit bed is haar kalebas, en de man naast haar is de gevaarlijke buit waar ze zo halsstarrig aan vast blijft houden. Dan begint het ochtendlicht door de gordijnen te schemeren en beginnen de eerste vogels te fluiten.

Ze wordt wakker van een vlammend hete pijn tussen haar dijen. Ze spert haar ogen open en ziet de muur waar ze bijna met haar voorhoofd tegenaan ligt. De ochtendzon zet de kamer in lichterlaaie. Het duurt een paar seconden voor ze in de gaten heeft wat er niet klopt. Hij heeft zich vanachteren tegen haar rug aangedrukt, zijn armen in een klem om haar schouders. Als een vos die een vreemd hol binnendringt, kruipt zijn ding bij haar naar binnen. Ze voelt de dwingende natte snuit naar voren stoten. Zijn heupen kletsen tegen haar billen. Maar haar lichaam is onwillig in haar slaap, en het hol te klein, de ingang te droog. Waarschijnlijk heeft hij haar met spuug moeten bevochtigen om naar binnen te kunnen. Plotseling voelt ze een ongekende haat tegen dat altijd zoekende, duwende ding dat in haar lichaam wil inbreken.

Ze slaakt een woedende kreet en in een reflex schieten haar heupen naar voren, weg van de pijn, en worstelt ze zich tussen zijn armen uit. Onmiddellijk laat hij haar los,

[p. 79]

schuift uit haar en rolt zich op zijn rug. Ze richt zich op.

Plukken verward haar hangen voor haar gezicht. Ze voelt de lakens tegen de blote huid van haar benen. Hij heeft haar pyjamabroek uitgedaan. Die ligt in een prop aan haar voeten. Als ze zich omdraait, ligt hij met zijn kin iets geheven naar haar te kijken. De zon zet een blauwe gloed op zijn zwarte haar en er dansen lichtvlekjes in zijn ogen. Zijn rode indianengezicht heeft een vreemde uitdrukking: half schaamte, half trots.

‘Sorry,’ mompelt hij. ‘Het was niet de bedoeling dat je er wakker van werd.’