Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 62]

Josien Laurier
Lust & gratie

We zaten nog maar juist op het wiebelende bankje, of daar kwam een dikke mevrouw ons zeggen dat we verbaasd waren.

Behoedzaam keken we op.

We waren helemaal niet verbaasd.

We wisten niet beter of we hadden in een parkachtig gebied een schommelachtig bankje bemachtigd. Dat we zo'n onbelemmerd uitzicht hadden over ongebreideld groen, en dat er merels met hun knaloranje snavels geluiden maakten of ze wilden kussen kussen en nog eens kussen, verbaasde ons niet in het minst, want zulke hadden wij er thuis ook en daar was het hetzelfde liedje. We kregen er het gevoel van dat we op straffe van eeuwige verstomming moesten huilen huilen en nog eens huilen

[p. 63]

en dat deden we dan ook, in de gelukkige omstandigheid dat we meestal boven op een enorme genadige zakdoek lagen.

Nee.

Er was hier niets om ons over te verbazen.

Het groen kwam zonder meer in hartverscheurende varianten uit de bomen, en uit de grond.

Boven ons hing een tafellaken van het meest Chinese blauw met in de uiterste linkerhoek een rugbybal die gracieus werd opgegooid door iemand die zich wijselijk niet liet zien.

Besluiteloos begonnen we te schommelen.

We konden de vrouw natuurlijk wel zeggen dat ze onze gezichtsuitdrukking verkeerd interpreteerde, maar het is niet alleen zinloos en weinig karaktervol om beweringen over jezelf tegen te spreken, het is ook onmogelijk als je jullie wordt genoemd. We waren allebei te beleefd om voor de ander te spreken.

We zaten dus de hele actie om een parkachtig gebied te betreden te betreuren en te denken aan alles wat er op de zakdoek gebeurde, zonder dikke mevrouwen ervoor en met evenveel merels en het lieve behang met de nachtegalen die daarop waren geschilderd door een mondschilder met maar een marterhaar aan zijn kwast.

[p. 64]

Niemand geloofde dat ooit van de nachtegalen, maar niemand had dan ook het geduld en de discipline om lang genoeg te blijven om ze te horen zingen. 's Morgens, op het uur dat de prinsen van oranje overal op de wereld bij hun moeders tegen de fornuizen kropen, bedelend om erwtensoep, die ze kregen, bordenvol heldere koningssoep met erwtenballen die hen groot beloofde te maken, onsterfelijk groot.

Maar hoe we ook schommelden, geroerd door zoveel herinneringen, de vrouw ging niet weg en begon gelijk te krijgen.

Want we zagen ineens dat ze op twee omgekeerde kerktorens stond. De spitsen boorden zich zo diep in de grond dat de hanen met kop en poten in de aarde staken en met bekken vol zand zeker moesten denken dat het einde was gekomen.

Toen we dat in de gaten kregen, durfden we niet meer op te kijken, want daarboven ritselde iets. Op haar hoofd moest de vrouw een gewei dragen, dat kon ritselen als bladeren bij naderend onweer.

We hielden onze schommel stil, en hoorden het geritsel harder worden, tot het oorverdovend was als van een volière vol vogels die de veren schudden.

We begonnen hem te knijpen.

Nog geen week geleden hadden we in onze gemeenschappelijke horoscoop gelezen

[p. 65]

dat we moesten oppassen voor brandend vuur en we hadden alle mogelijke maatregelen trouw in acht genomen, want als je begint de hand te lichten met regels die met zulke tedere waarschuwingen samenhangen, moet je er niet raar van opkijken als je nergens blijft, maar er had niets gestaan over mevrouwen met geweien.

Toen het geritsel zweeg, keken we als gebeten op.

Ineens voelden we ons in staat om alles uit te leggen. De vrouw had het maar hoeven vragen: van de werking van magnetrons, de onbegrijpelijke val van een misdadige president tot onze aanwezigheid in een parkachtig terrein - we hadden het haar verklaard.

We hadden wel willen toegeven dat er met ons, hoogstwaarschijnlijk, iets aan de hand was, met wie niet tenslotte, dat hoefden wij mevrouw niet te vertellen, maar ook vooral met ons, jazeker, iets wat met zakdoek en nachtegalen samenhing en waarover wij wijselijk zwegen, maar dat voor mevrouw in een oogopslag duidelijk was.

Natuurlijk.

Zonder meer.

Je hoefde er maar bij stil te staan.

[p. 66]

Wij waren verbaasd.

Wij zaten met een aan stompzinnigheid grenzende verbazing uit te kijken over het eerste het beste park waarin een onschuldige, uitgeslapen vrouw de benen strekte. En als het daar nu bij bleef! Maar er was meer aan de hand en daarom stond die vrouw ook voor ons, heel terecht. Want waar duidde die glazige blik op? Zaten we hier niet willens en wetens aan de merels te denken die we thuis ook hadden? Zaten we niet op een bankje te wiebelen dat helemaal geen wiebelbankje was? Verrieden onze gezichten niet de genotvolle overgave aan allerlei innerlijke toestanden waar niemand wat mee opschoot, waar het gras niet groener en de lucht niet blauwer van werd, en waarmee we niet alleen passanten hinderden, maar die bovendien voor onszelf de gevaarlijke fase van de vergeetachtigheid razendsnel dichter bij bracht? Wij zouden er goed aan doen voortaan wat minder verbaasd te zijn. Ons merelgeluk wat te beperken, er in ieder geval niet zo mee voor de dag te komen zoals wij nu deden, niet van dat extatische geschommel op een bankje, niet met zo'n wij-vinden-alles-buitengemeen-prima-uitdrukking onder de bomen te gaan zitten, en als er al gehuild moest worden, dan met een zakdoek voor de mond en daarna een paar keer kuchen.

Dan zouden wij hier niet zo voor aap zitten. Wij zouden iets te zeggen hebben bo-

[p. 67]

vendien. Goh mevrouw, zouden wij zeggen, wat hebt u daar een bijzonder gewei, hoe heeft u dat bevestigd en is het ook te koop? Hoe speelt u het trouwens klaar zo stevig op kerktorens te staan en vindt u het niet jammer van de hanen? De complimenten, mevrouw, en nog een prettige dag.

Maar dat zul je zien.

Dan ben je bereid je met hart en tong over te leveren, om nieren en lever op een schoteltje aan te bieden, om voorgoed je haren te wassen met brandnetelthee en alstublieft en dankuwel in het Chinees te zeggen, en daar draait zo'n dikke mevrouw zich om.

De kerktorens kwamen in beweging, de spitsen blikkerden en met een hooghartig ‘pfff’ liep ze weg.