Lust en Gratie. Jaargang 15

[p. 93]

Fragment uit ‘Kukel’

In september of oktober van dit jaar verschijnt bij Uitgeverij Querido Joke van Leeuwens volgende boek, Kukel. Op de volgende pagina's een voorpublicatie.

[p. 94]

Joke van Leeuwen
Kukel

De beer zette Kukel op de voorste rij, tegen een dranghek aan. ‘Blijf hier staan,’ zei ze. ‘Straks komt de koningin uit het theater en dan loopt ze hier vlak langs naar het Nationaal Gebouw om haar cadeaus in ontvangst te nemen.’

‘Komt ze hier echt vlak langs?’ vroeg Kukel.

‘Ja,’ zei de beer, ‘ze gaat het hier opluisteren met haar aanwezigheid. Ze gaat zich mengen in het publiek en ze zal een klein woordje spreken tot deze en gene.’

De beer zette de andere dieren ook op hun plaats en ging samen met de tijger achteraan staan om overzicht te houden.

Kukel trok zijn bek wat wijder open om meer te kunnen zien. Ze zal een klein woordje spreken, dacht hij. Ja was een klein woordje. Dag ook. En Help, maar dat

[p. 95]

zou ze wel niet spreken. Ho. Bal. Piep. Allemaal kleine woordjes die ze waarschijnlijk niet zou spreken.

Hij wilde graag deze of gene zijn. Dan kon hij een klein woordje terugspreken.

‘Koningin!’

Dat was geen klein woordje.

‘Ze komt! Ze komt!’ ging het opeens door de rijen. Politiemensen stelden zich om de paar meter aan de andere kant van de dranghekken op. Ze stonden met hun gezicht naar de menigte. Zo zouden ze de koningin niet kunnen zien. Misschien wilden ze graag het volk zien. Dat wilde de koningin ook, anders zou ze niet langs komen lopen.

Kukel schoof zijn benen tussen de spijlen van het hek. Hij trok zich op en hing met zijn schouders naar voren.

In de verte zag hij de koningin. Er stonden lijfwachten om haar heen. Ze gaf iemand een hand.

Ze had een brede en hoge hoed op, die op een landschap leek.

Zo konden de mensen die te laag stonden om haar gezicht te zien tenminste nog een mooi landschap bewonderen.

[p. 96]

Ze moet mij ook een hand geven, dacht Kukel. Hij zweette heftig. Door zijn bek heen keek hij naar zijn hand. Hij zag een groene want waar wollen bollen aan bengelden.

Ik kan alleen maar een poot geven, dacht hij bezorgd. De koningin was al heel dichtbij. Aan de overkant strekten mensen hun armen uit en hier en daar pakte de koningin even een hand beet.

Ze draaide zich opeens om en liep naar de kant waar Kukel stond. Kukel zag dat ze glimlachte. De lijfwachten om haar heen hadden strakgetrokken gezichten en hielden hun handen thuis.

Ze was nu zo dichtbij dat Kukel haar door zijn kikkervel heen kon horen.

Iemand riep: ‘Veel geluk!’

‘Jaja,’ zei de koningin.

Iemand riep: ‘Wij houden zo van uw aanwezigheid!’

‘Jaja,’ zei de koningin.

Kukel hing over het hek, hij strekte zijn armen zo ver mogelijk uit. En opeens voelde hij dat de koningin zijn rechterpoot vastpakte. Hij kneep van geluk in haar hand en schudde er zo dankbaar mee dat de koorden met de wollen bollen om haar pols draaiden.

[p. 97]

‘U weet wel wie ik ben!’ riep hij.

‘Jaja,’ zei de koningin.

Ze wilde doorlopen maar de koorden met de wollen bollen bleven vastzitten.

De koningin probeerde zo onopvallend mogelijk los te komen van Kukels kikkerpoot. Kukel hing helemaal voorover.

‘Ik hoor bij u!’ riep hij.

Op dat moment viel het dranghek om.

Kukel belandde languit op de grond en trok de koningin mee in zijn val. Ze stortte bovenop hem en haar hoed rolde van haar hoofd.

‘Oooh!’ riep de menigte geschrokken en er stonden meteen drie fotografen bij om foto's te maken.

De lijfwachten schoten toe en hielpen de koningin met opstaan. Ze zetten het landschap weer op haar hoofd. Kukel voelde hoe er aan zijn kikkerpak werd getrokken. De mensen om hem heen riepen heel hard dingen die hij niet kon verstaan, maar die dreigend klonken. Hij kroop zo gauw hij kon uit het bovenste deel van zijn pak en voor iemand hem tegenhield was hij weggeglipt, tussen twee dranghekken door, tussen een menigte benen door, met gebogen hoofd. Hij hield pas op met vluchten toen hij twee straten van het plein vandaan was.

[p. 98]

De koningin stond statig rechtop, alsof er niks was gebeurd. Een slappe halve kikker hing nog te glimlachen aan haar polsen. Een van de lijfwachten sneed hem los. De wollen bollen vielen onhoorbaar op de straatstenen.

De beer had haar kop afgezet en met haar rode hoofd probeerde ze iets te roepen, maar niemand luisterde daarnaar. De mensen die ver weg stonden en alleen maar nekken zagen, dachten dat er een aanslag was gepleegd, dat iemand de koningin omver had willen werpen. Anderen riepen dat er alleen een hek omver was geworpen, en dat een kikker dat had gedaan.

Door de onrust werd de menigte te veel op elkaar gedrukt. Er stonden mensen tussen die iets breekbaars hadden gekocht om aan de koningin te geven. Die hoorden hun cadeau plat worden. Anderen hadden iets gekocht met veel slagroom.

En toen ging het ook nog regenen.