Lust en Gratie. Jaargang 13

[p. 68]

Feuilleton (slot)

[p. 69]

Anne Vegter
Hondevoer voor sociologen

X. De taal moet de suggestie omsmeden. De uitgangspunten van de ideetjeswereld waren menigvoud

Ten slotte, na al die lange maanden waarin broeierigheid was vervangen door verveling die was vervangen door nieuwsgierigheid die was vervangen door woede die was vervangen door Corrie die was vervangen door Oscar die weer was vervangen door Corrie die was vervangen door een overhoop gegooide kamer die was vervangen door jachtlust die was vervangen door Alma die was vervangen door geen nieuwe bewoner, hield het vooral de kinderen bezig wie dat waren geweest, Alma Groen en Corrie Jager. Ze hadden het van hun pappa's en mamma's geleerd. Eerst het schelden, dan het vermoeden en pas daarna de echte achterdocht. Maar zover gingen de kinderen niet. Die kenden geen achterdocht, omdat ze nog niet voldoende teleurgesteld waren geworden. De kinderen speelden in het park waar het huis had gestaan van Alma en Corrie. Ze groeven stenen op, die herinnerden aan een huis: blokken gemetselde baksteen. De kinderen torsten het puin naar de groenstrook en bouwden, zolang geen toeziend oog hen in de gaten hield, een nieuw huis. Ze speelden er Almaatje en Corrietje. Had de wind in de goede richting gewaaid dan waren hun woorden in het oor geblazen van wie het wilde horen:

‘Die waren hier het eerst en toen gingen ze ook nooit praten met elkaar.’

‘Die twee hadden allebei hetzelfde rokje aan, want ze waren een tweeling.’

‘De ene rookte en de ander hielp haar er altijd van af.’

‘De ene was heel arm en de andere was heel rijk.’

‘De ene was moeder nadat de andere was gestorven.’

‘De moeder was heel netjes en de dochter was heel slordig.’

‘Het waren vriendinnen die elkaar kenden van vakantie en die kwamen elkaar weer tegen en toen zaten ze in een huis want daar woonden ze.’

‘Twee zussen die bij elkaar waren omdat de jongste de oudste had gered.’

‘Die oudste wilde iets terugdoen, want die kon al lezen dus die las voor.’

‘Toen ze klein waren vonden zij elkaar niet zo leuk, maar na de redding wel.’

‘Ze bleven in de kamer omdat de ene wilde weggaan en de andere wilde dat ook.’

[p. 70]

X. De ideetjeswereld, opnieuw

Stel: een socioloog wilde ijverig in kaart brengen hoe het gedrag van de dames Groen en Jager was veranderd onder invloed van de schimpscheuten en scheldpartijen aan hun adres, gedurende een, voor het onderzoek, beperkte tijd. Wat kon dat opleveren? Had de socioloog daarvoor een enquête moeten ontwerpen? Had hij de goede, nee, de juiste vragen moeten verzinnen om de evidente antwoorden op te roepen? En onder wie had hij de vragen moeten verspreiden? Hondevoer werd allang niet meer van de straat gelepeld. Het werd in blikken verkocht bij iedere dichtstbijzijnde supermarkt op elke dichtstbijzijnde straathoek en wie kwam daar nu nooit? Misschien was het met vooruitwerkende kracht interessant geweest om in een grafiek weer te geven hoe de eetgewoonten van een hele buurt samenhingen met de meningsvorming ten opzichte van als buurtvreemd ervaren lichamen. ‘Wat hetzelfde eet, dat hetzelfde weet’, wil een oude wijsheid. Misschien had de socioloog moeten onderzoeken wat er met de hondenliefde was gebeurd in de straat waar Alma en Corrie hadden gewoond, sinds zij daar niet meer woonden. Maar het was te laat voor de socioloog. Hij kon maar beter zijn paperassen verzamelen en zorgen dat hij de trein haalde naar zijn universiteitsstad. In de buurt had vooralsnog niemand behoefte aan inzicht in zijn eigen handelen. Men had het druk met de nieuwe codes. Niemand kon langer de hondenrassen misbruiken om de eigen scheldwoorden te materialiseren in drol en voor het huis te drapperen van Alma en Corrie. Nu had het geen zin om Oscar opnieuw van stal te halen. Oscar onderging dientengevolge hetzelfde lot als Alma en Corrie. Toen er aldus schoon schip gemaakt was schoten plotseling de verhalen en de inzichten weer als paddestoelen uit de grond. Het was veilig, zij waren onder de eigen soort, de buurtbewoners vonden het tijd voor een kringgesprek op de stoep. Het was nooit de bedoeling geweest dat de kinderen meeluisterden. Er was niemand die op de eigen kinderen lette. Kinderen hoorden te spelen. Kinderen hoorden op school te zitten. Kinderen hoorden hun mond te houden. Het was nooit de bedoeling geweest dat de kinderen opletten. De kinderen kenden Corrie, kenden Alma van horen zien. En de kinderen hoorden:

‘Ze heeft een nieuw adres, maar van de gemeente willen ze het me niet geven. Ik weet haar te vinden. Maar wat heb ik er nog aan. Mijn hond krijg ik er niet mee terug.’

‘Als die Oscar z'n bek had gehouden waren ze er alle drie aangegaan. Hij krijgt z'n mond niet meer open. Of dat nu winst is?’

[p. 71]

‘Houden jullie nu allemaal ogenblikkelijk op, we zijn er van af en daar gaat het om.’

‘Maar ik wil weten hoe het kan dat die Alma haar hond wel heeft teruggekregen. Als dat de rechtsstaat is dan mogen ze mij tot premier benoemen.’

‘De politie zei dat haar hond zwanger was, daarom.’

‘Tuurlijk was die zwanger. Iedereen in dat huis was zwanger.’

‘Laten we nu ophouden, zeg ik. Het is voorbij. Done. We kunnen de klok niet langer terugdraaien.’

‘En toch zeg ik dat we in ons recht stonden.’

‘Je hebt je zin.’

‘Zij lacht in haar vuistje, die Jager.’

‘Ze heeft gekregen wat ze zocht. Alle mannen over haar heen. Hoe die dat overleefd heeft is mij een raadsel.’

‘Je zag die Corrie toch, die ineens op haar af rende?’

‘Ja maar wat deed die dan?’

‘Volgens mij omhelsden ze elkaar.’

‘Omhelzen? Wurgen zal je bedoelen.’

‘Nee. Omhelzen. Niet wurgen.’

‘Toch wel. Die wurgden elkaar.’

‘Omhelzen.’

‘Wurgen.’

‘Omhelzen.’

‘Wurgen.’

‘Omhelzen.’

‘Wurgen.’

‘Omhelzen.’

‘Wurgen.’

‘Omhelzen.’

‘Hou op.’

‘Wat hebben wij er aan?’

‘Ophouden, zeg ik.’

‘Wurgen, zeg ik.’

XI. De vrolijke wereld van het dierenrijk

De kinderen speelden die middag ‘dierenrijkje’. Eentje vertelde het verhaal en de anderen speelden het na:

Er was eens een meisje en dat heette Alma. Alma hield heel veel van een hondje en dat wilde ze zo graag hebben, als het mocht van haar moeder.

[p. 72]

Het mocht van haar moeder, want die ging toch gauw dood. Dat is wel gezellig voor Alma, vond de moeder. Die heette Corrie. Want anders ben je zo alleen op de aarde als ik dood ben. Alma was gek op een keffertje dat Keffie heette. Mag ik Keffie? vroeg Alma aan de baas van de winkel. Alstublieft, zei de baas. Toen wandelde het Keffie met Alma door het park, en dat was drie keer op een dag. Maar Keffie werd opeens veel te groot, dat begreep niemand. Hoe kon dat? Nou omdat Keffie een buik had met jonge Keffies. Op een dag waren ze allemaal in het park. En toen lachte iemand Alma uit omdat zij heel mooi was maar die wilde natuurlijk met haar trouwen en dat wilde Alma niet en toen zei ze iets in Keffies oor. Op een dag ging Alma expres wandelen. Van de andere kant kwamen er wel zeventig aan met een hond. En dat ging keihard, echt. Maar Alma die wist dat niet dus die was met haar hondjes aan het wandelen, allemaal aan een lijntje. Nou die gingen natuurlijk wel piepen omdat er zeventig honden aan kwamen en ook baasjes en vrouwtjes, zeventig. Toen heeft Keffie zich losgerukt en die ging toen rennen. Maar opeens zag die Alma dat haar moeder er ook tussen liep, of die Corrie was het en ook nog een man en toen riep ze nee nee Keffie kom terug. Maar Keffie ging iedereen hard uitblaffen. En Keffie d'r kleintjes waren ineens aan het rennen naar de mamma. En toen was het bloed. Want die zeventig die jankten en iedereen werd gek en het was een grote berg hondengevechten en toen heeft iedereen meegedaan en toen hebben ze heel hard gehakt. Toen was Alma weg want haar hondjes waren allemaal dood, de grote en die lieve babies ook. Of nee, Alma die ging zwaaien naar iedereen, die had haar jas aan en die zwaaide nog en toen ging de taxi en haar babies zaten allemaal op haar arm en Corrie huilde want die mocht mee. Want Alma wilde toch maar dat haar moeder niet dood ging.