Lust en Gratie. Jaargang 13

[p. 98]

Feuilleton

[p. 99]

Anne Vegter
Hondevoer voor sociologen

VII. Er was er eentje die toegang kreeg. Het was niet de eerste man die binnenkwam. Er waren meer geweest. Weer weggegaan. Soms teruggekomen, ouder geworden, minder volgzaam, minder eens met haar. Gewapend. Dan hoefde ze die niet meer.

Gedachten die niet van haar kwamen, tegenspraak, of tegendaden, verschuivingen van haar meubilair die tegen haar wil waren, wilde ze niet. Dergelijke bewegingen in taal en uit kracht deed ze resoluut van de hand. Bood de man te koop aan als ze had gekund. De man, in bewapende toestand, liet de vernederingen toe tot hij in woede ontstak.

Dus ze wist van wanten, wisten een paar. Ze maakte woest. Ze deed op dat punt denken aan andere vrouwen, vroegere, die ze om latere hadden verlaten. Zoals enkele van hen die weer hadden verlaten om haar.

Pas toen ze hen, de een na de ander, dwong haar de rug toe te keren, pas toen ze zich eindelijk die kennelijke ruimte toeëigende waarover ze gedurende de verhouding zo graag repte, toen pas kregen ze de Alma te zien zoals ze die nooit hadden gekregen en nu ze die zagen schokte zij hen, een schok die met achteruitwerkende kracht een wond opende die zij probeerden dicht te knijpen door zich te gedragen alsof zij afgewezen, beledigd, slecht behandeld en afgebekt waren en.

Zij zoog hen naar zich toe. Wist zij veel. Wisten zij veel. Ze werd geabsorbeerd door een abstract verlangen alleen te zijn. Zij door een concreet verlangen bij haar te zijn. Niemand kreeg de bevrediging die hij wenste, Alma Jager niet, de mannen niet.

Die moesten de door haar afwijzing verhevigde lust tot rondhangen bij haar, haar plee boenen, haar boodschappen naar huis slepen onderdrukken, wat niet moeilijk was maar enige frustratie genereerde. Ze wensten in het menselijke deel van haar leven te participeren en zij liet hen louter het uitzonderlijke. Een rolletje in haar toneelstuk mochten ze meespelen en wie had daar zin in. Dus gingen ze, man na man. Tot ziens, gegroet, adieu. Maar deze laatste bleef. Voor enige tijd. Tegen zijn zin.

Zeer tegen haar zin. Oscar moest weg, vond zij. Zij was de haren in het badgat zat. De stank in bed. De peuken in de kopjes van de vorige avond, Opdonderen Oscar. Oscar speelde koe, schaap, vis, hertje zonder hoorns:

[p. 100]

Oscar bleef. Staarde uit het raam en vond zichzelf een zak.

Zeer tegen zijn zin. Oscar moet weg, vond hij. Oscar bleef.

Zak.

Het ontging hem niet dat er vanaf de stoep meer dan gewone belangstelling was voor het raam van Alma. Dat kon niet louter veroorzaakt worden door het enorme naakt dat in haar vensterbank stond, naakt met de kont naar de straat. Dat had hem kort na hun eerste ontmoeting ook verwonderd, maar Oscar vond het in orde, het naakt. Het was een lekker naakt, eentje met twee borsten waar hij van droomde, eentje met een erectie als een oordeel.

Toen hij op een ochtend zijn broek liet zakken en zich bij wijze van mannengrapje door de torso van achteren liet penetreren, sloeg er een voorspelbaar steentje tegen het raam, weer een, nog een, daarop stilte en toen Oscar de benedendeur openslingerde, werd de stilte alleen door hemzelf verbroken. Hij schreeuwde toen hij met zijn kop op de drempel sloeg, nadat zijn beide voeten door de stront waren gegleden, die daar gedrapeerd was geworden door het hondse deel van de straat. Dat deel koelde zijn woede op de stoep van Alma, maar niet nadat het eigen zaad van de hand was geslagen. Dat hondse deel was begaan geweest met Oscars verse daad, het mannengrapje, en woedend was het op Alma, die zijn leed veroorzaakte.

Nu Oscar daar lag werd het tijd eens een praatje te maken. Er was veel om over te praten, meende de voorzitter van het straatgefluister. Men had Oscar nodig om informatie doorgespeeld te krijgen, Oscar was er de jongen voor. Je zag toch zo dat Jager hem niet bevredigde. De hondemensen boden hem een alternatief dat beter was dan het seksueel placebo in de vensterbank van Alma Jager.

Hij wilde brullen, stelletje viespeuken wilde hij br, maar iemand legde een hand op zijn mond. Spaar je woede Oscar, dat vergroot de woede. Zij wees ons ook af, of was het zelfs geen afwijzing, zij deed of wij er niet waren, niemand waren, onzichtbaar waren. Dat pikken wij niet, zie je. Dat pikken wij al lang niet. Maar de tijd was nog niet rijp. Nu jij woedend bent, voorlopig kort op ons, later lang en duurzaam op haar, rijpt de tijd in een aantal dagen. Weinig keus. Je bent van ons.

Ze namen hem mee. Oscar verdween uit het straatbeeld.

Alma vroeg niet naar hem.

En Corrie miste hem.

[p. 101]

Die was na drie maanden gewend geraakt aan het toegevoegde gekraak boven haar hoofd. Deze man was gebleven, hoorde ze. Hij was onrustig. Stampte elk uur van de nacht op de vloer. Van hem kon ze het hebben. Nadat ze over de eerste geluidshindernissen heen was gesprongen, keek ze zelfs uit naar zijn thuiskomsten bij Alma. Corrie kende zijn rooster beter dan Alma, nam ze aan. Die stond niet eens van haar bed op als haar vent naar zijn school ging.

Oscar stapte 's ochtends om 8 uur 14 naar buiten om de tram van 19 te halen. Liep hij de trap af, veerde ze op. Die zou wel even langs haar raam komen. Die keek wie weet naar binnen. Die kende haar bioritme wie weet ook uit zijn hoofd. De levensspanning liep op bij Corrie. Keek hij vluchtig bij haar naar binnen?

's Ochtends zette ze de tv aan, als het kon vanaf 6 uur 45. Hij bleef wel eens voor haar raam staan, raakte vroeg betrokken bij de gladdemensenquiz? Onwaarschijnlijk, het moest dus wel om haar gaan.

Actie no. 1: vitrages openschuiven.

Actie no. 2: vitrages dichttrekken, geërgerd, alleen gelaten.

Dan begon het wachten. Dat duurde tot de avond. Tot hij eindelijk, 17 uur 48, behangen met tassen en doosjes zijn sleutel in het slot stak. Corrie stond in haar gangetje om zich in zijn nabijheid te wentelen. Hij vergiste zich nooit in het huisnummer. Liep naar boven. Ze hoorde een deur: open, dicht.

Daarop was het elke avond ten minste een halfuur genadeloos stil. Ze had al een waaier van mogelijke acties getekend. Kwam steeds op het meest voor de hand liggende. Dat deden ze wel erg stillekes. Ze kon alleen denken aan dat Ene. Gaf in haar hart de straatmensen gelijk. Wist zelf niet dat ze dat deed. Had zich buiten de straatmening gehouden. Zou het spoedig weten.

En beamen.

Alma Jager was er dus Zo eentje.

Het lukte Oscar niet uit de knellende tentakels van die giftige inktvis los te komen, dacht Corrie.

Een Corrie zijn was een ding.

Een jaloerse Corrie zijn was een vleesgeworden hel.

Toen Alma sliep en Oscar over haar plafond dragonderde, kreeg ze een eigen ideetje. Snel uitvoeren. Ze trok een kamerjas aan, sloffen. Beende naar buiten, portiekje in. Drukte lang op de bel. Het was 3 uur.

Hij dendert trap af, zeker beetje geschrokken. Hij trekt het slot half uit de

[p. 102]

schoot. Kijkt naar haar. Fronst, wil de deur al weer sluiten. Haar voet tussen de deur. Hij kwaad. Dat wil zij. Als kemphanen tegen elkaar.

Ze grijpt zijn hand, schudt die wild. Oscar is mager. Ze houdt vast.

Of het een tikje zachter kan met die voeten, huichelt ze.

Oscar schudt zich los. Zegt: Of met die bel.

Sluit de deur. Corrie waggelt haar eigen huis binnen. Goed gedaan, meisje, weet ze. Nu zal hij haar zeker herkennen.

Ze erkende de kleinzieligheid van haar actie als geen ander. Ze had de pest aan mensen die om een redenloze reden aan haar deur stonden. Die haalde je er zo uit. Maar ze wilde nu geen beperkingen van eigen handelen en met een dergelijke banale streek scoorde ze hoe dan ook. Kreeg hij genoeg van haar, akkoord. Vond hij haar een oud pokdalig varken, geen nood. Hij zou haar nog wel eens weten te vinden. Een of twee persoonlijke confrontaties in het daglicht en het werd tijd hem de achterkant van haar voordeur te laten zien. Eenmaal binnen was anders.

Corrie Groen stond zich de fantasie nog niet in haar volle rijkdom toe.

Maar Oscar was verdwenen. Het drong pas dagen later tot haar door.