ander weten ze al helemaal niets af. Gesloten werelden zijn het, met hier en daar een deur op een kier: mensen raken elkaar even aan, herkennen iets en verwijderen zich weer. Ze fascineren omdat ze hun geheim bewaren.
Faschinger beheerst de kunst om je al met de eerste zin haar wereld binnen te lokken, de wereld van het verhaal. Een bijzonder mooi voorbeeld daarvan is het in dit nummer gepubliceerde verhaal ‘Jonas’ uit de bundel Frau mit drei Flugzeugen. Het zet in met een regennacht in een grote stad, die echter snel plaats maakt voor de werkelijkheid van een bioscoopzaal waar we met de held, en met evenveel tegenzin als hij, ook weer uitstappen waarna we ons met hem over het felle licht van een stralende namiddag op straat verbazen. De scènes volgen elkaar op met filmische precisie, alles is zeer visueel beschreven en beweegt als in slow motion. Dat correspondeert weer met het doelloze dwalen van Jonas door de stad, met zijn door een walkman onderstreepte isolement en met zijn passiviteit, die duidt op concentratie op een innerlijke wereld. Die passiviteit gaat soms ver: zo wordt de lichamelijke agressie van een man in een eetcafé in 't geheel niet beantwoord door Jonas. Hij blijft luisteren naar de pianomuziek van Bach op zijn walkman, en zijn woede komt slechts achteraf in nauwelijks waarneembare gebaren tot uiting.
Ook in andere verhalen ligt onderdrukte woede op de loer. De figuren van Faschinger gaan het uiten van heftige emoties uit de weg, zoals ze ook elkaar ontwijken. De man die zijn vrouw 's nachts stiekem verlaat, na veertig jaar ongelukkig getrouwd te zijn geweest; het net getrouwde meisje dat zich, geobsedeerd door jaloezie op een vroegere geliefde van haar man, van hem terugtrekt; de veertigjarige dochter die zich aan de moederlijke macht onttrekt door van het dorp naar de stad te verhuizen: in al deze verhalen ontwijken mensen zoveel mogelijk de botsing met de ander, maar in de ruimte waarin hun leven zich afspeelt, is de spanning overduidelijk voelbaar.
De kracht van Lilian Faschinger ligt in de manier waarop zij de gesloten innerlijke wereld van haar figuren suggereert. De verhalen zijn uiterst gevoelige, genuanceerde schetsen die een sterke indruk nalaten omdat licht en schaduw in de juiste verhouding tot elkaar staan.
In haar laatste, veelgeprezen roman Magdalena Sünderin, een schelmenroman in de nog jonge traditie van romans over vrouwelijke serial-killers,
Auteursrechtelijk beschermd
