Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 101]

Regenboog
• Judith Herzberg

Voor Judith, bij het weggaan

Dof in het hoofd, met slome vingers
herstel ik nog een keer
de lichtbruine enveloppe
waarop onder inktkrassen
het briefhoofd mind nog te zien is.
De voorkant weerspiegelt
een hele rij oude poststempels.
Ze lijkt te teer
om zo ver weg te zenden
en ik zou haar gedachteloos
doormidden moeten scheuren
en een andere moeten zoeken.
Maar ik ben moe, kan
geen enkele nieuwe beweging
of kamer of ding verduren,
dus klamp ik me ook hieraan vast
alsof je lange gestalte die zich beweegt
tegen het regenlicht
in een flat in Amsterdam
een tijdje kan worden vastgehouden
door een handgeschreven etiket
of een gehavende enveloppe
van je bureau.

[p. 102]

 

Wanneer ik weer ergens anders ben

 

zal ik niet over je praten

 

als over een unieke gebeurtenis

 

of iets moois dat ik heb gezien

 

hoewel het allebei waar is.

 

Ik zal geen verkeerd beeld van je geven

 

door je te prijzen en te beschrijven

 

zoals ik dat met andere dingen zal doen

 

waarvan ik bijna evenveel

 

heb gehouden.

 

Daar in Amsterdam

 

zul je leven zoals ik

 

heb gezien dat je leeft

 

en zoals ik je nooit heb gezien.

 

En ik kan geen vliegtuig

 

vertrouwen dat mijn leven daar

 

in het woelige Amerika

 

naar je toe zal brengen -

 

mijn eigen leven, dat ik leef in de realiteit

 

die ik voor mezelf houd.

 

 

 

Niet geletterdheid -

 

het recht mind te lezen -

 

of stemrecht - te kunnen kiezen

 

voor de minste van twee

 

kwaden - waren de grote

 

verdiensten, weet ik nu,

 

wanneer ik denk aan al die vrouwen

 

die zich omwille van ons

[p. 103]

 

lieten bespotten.

 

 

 

Maar dat kleine stukje grond,

 

Judith! dat twee vrouwen

 

tot het uiterste van hun zenuwen

 

verliefd op twee mannen -

 

verdeeld in stukjes

 

voor mannen, kinderen, herinneringen

 

zo verschillend en zo uitputtend -

 

de gedachte durven toelaten

 

nu voor het eerst

 

misschien, om van elkaar te houden

 

niet als mede-slachtoffers

 

noch als tijdelijke

 

schaduw van iets beters.

 

Verdeeld als we nog steeds zijn,

 

geliefden, dichteressen, die

 

mannen en kinderen

 

met ons lichaam verwarmen, continu

 

onzeker

 

wat we in het water zullen gooien

 

of wat we zullen opvissen

 

aan de vloedlijn,

 

vaak moe, zoals ik nu moe ben

 

alleen al van de afstand die onze ziel

 

in een dag moet overbruggen -

 

en dan toch hier aan te komen

 

op deze kleine uitloper of landtong

 

en ons nu vrij genoeg te voelen

 

om onze wapens ergens anders

 

achter te laten - dat zijn de geheime

 

vruchten van de revolutie!

[p. 104]

 

dat twee vrouwen elkaar kunnen ontmoeten

 

niet meer als onderdrukten

 

die samen een bitter geheim delen

 

maar als twee ogen in hetzelfde voorhoofd

 

die op hetzelfde moment

 

op de wereld de regenboog kunnen zien.

Adrienne Rich

Vertaling: Bobbi Linschoten