Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 65]

Knuffeldier
• Elly de Waard

Is het wel in de haak om een knuffeldier te hebben? Is het verantwoord om liefde, een schaars goed, naar knuffeldieren, naar dode dingen te laten vloeien?

Er is een niet te stelpen gebrek aan liefde in de wereld! Kunnen we niet beter een weesdier ophalen bij het asiel of eens wat vaker mensen knuffelen: familie, vrienden, minderheden, vertrapte volkeren!? Waarom voor hèn geen kleertjes gemaakt, horloges, hangmatjes en zonnebrilletjes gekocht? Waarom namens hèn niet onze stem verdraaien: ‘Zijn we lief?’

Er is er een die je heel kwaad kunt krijgen met dit soort gepraat. En dat is aloysius brittanicus de waard, roepnaam Al, knuffeldier van Elly de Waard.

Al is een eland. Of eigenlijk half een mens, half een eland. Zijn in verhouding grote, stevige snuit is geïnspireerd op voornoemd dier. Zijn slappe, met linzen gevulde lichaampje op de mens. Hij heeft een zacht fluwelen, met dekbeddons gevuld knuffeldierengewei, een kastanjebruine vacht van imitatiebont en een klein, parmantig staartje. Al meet 26,73 centimeter, gemeten langs zijn langste been. (Al is een beetje scheef.)

‘Wat schrijf je daar allemaal op?’ Al zit ineens met zijn neus bovenop mijn Livre de Brouillon. Staarde daarnet nog dromerig uit het raam.

‘Het gaat over jou, Al. Voor Lust & Gratie. Heb je je dagboek bij de hand?’ Nee, maar hij zal het even gaan zoeken. Hup, hup, hup (Al beweegt zich voort als een kangoeroe) ... en hij ligt op zijn buik aan de andere kant van de tafel. Goed zo. Kan ik even rustig verder schrijven.

Hoe komt Elly aan Al? En hoelang heeft ze hem al? Hij is aangeschaft op 5 november 1992, in de Shopping Mali van Iowa City. In de winkel al gaf ze hem de naam Aloysius, Al. Zelf heeft hij daar later ‘Brittanicus’ aan toegevoegd, omdat het zo interessant klonk.

Al bevond zich meteen tussen vijfenveertig schrijvers uit allerlei landen, die in Iowa City verzameld waren voor een driemaandelijks schrijverscongres. ‘Veel opgestoken’, is alles wat hij daarover zegt. Al is kort van stof. Het lapje met opschrift ‘Made in China’ heeft Elly meteen van zijn beentje geknipt. Hij weet ook niks meer over zijn Chinese tijd.

[p. 66]

tekening: Karin van Elderen

[p. 67]

Hup, hup, hup... daar is Al weer, met onder zijn arm een paar velletjes papier.

‘Wat schrijf je nú op?’

‘Ik wou het net over je leeftijd hebben.’

‘O... hoe oud ben ik dan ook weer?’ Al wacht het antwoord niet af, maar begint zijn papieren te inspecteren.

Al is soms zeventien jaar, gymnasiast (zegt gelukkig niet: Uiropa) en soms een kleuter van drie. En ook wel eens iets daartussenin. Een bijdehand ventje, waarmee zijn moeder (Elly) heel wat te stellen heeft.

Al maakt korte metten met alle bezwaren tegen knuffeldieren door zijn onweerstaanbaar schattige en knuffelbare wezen. Zelfs de grootste knuffeldierenhater...

‘Hé!’ Al kijkt me doordringend aan met zijn guitige koolzwarte ogen, zijn soepkomoren alert naar voren. Dan zet hij zijn nieuwe zonnebril op en werpt de daaraan vastzittende sleutelring rond een uiteinde van zijn gewei. Zijn bril en horloge zijn afkomstig van sleutelhangers. ‘Hoe staat-ie?’

‘Erg mooi,’ zeg ik, ‘maar laat me dit even afmaken.’

Al wil eerst lezen wat ik al heb. Zijn oordeel is weinig vleiend: allemaal gezeur! Toch moet ik nog zijn door oma De Waard genaaide broek beschrijven, waarop hij zo trots is als een pauw. Dus... vooruit: Al draagt een korte, oversized zomerbroek van rood-wit gestreepte katoen. De rode bretels zijn aan de broekriem bevestigd middels met wit katoen overtrokken knoopjes. Oma heeft van achteren een gat uitgespaard, waar Als staartje doorheen steekt. Er moet per se nog bij vermeld worden dat Al die knoopjes helemaal uit Finland heeft opgestuurd gekregen, van een Finse dichteres. En dat hij trouwens internationaal veel relaties heeft en zelfs een postpakket kreeg uit Canada met een hangmat! Van een Canadese, lesbische schrijfster!!

Maar nu het dagboek. Waarom schrijft Al een dagboek? Hij hoopt dat Willy van Hemert er een tv-serie van gaat maken, ‘Dagboek van een knuffeldier’ geheten. En dan kan je nòg zo zeggen dat deze eminente regisseur van de zomer helaas is overleden en dat dooien geen tv-series maken, Al is niet van het idee af te brengen.

‘Dit is mijn dagboek’, Al schuift een stukje papier naar me toe.

‘Is dat alles, Al?’ Ja, inderdaad. Ik mag het helemaal overnemen voor Lust & Gratie. Daar gaan we dan.

[p. 68]

donderdag 22 juli (of juni?)

Lief dagboek,

Ik vind het fijn in Frankrijk. Vandaag met Elly in de tuin gewerkt. We hebben een struik geplant en de heg geknipt voor een beter uitzicht. Er is een heel mooi uitzicht. Ik ken al een paar Franse woorden, zoals: merzibôcou en bon-jour.

maandag 12 juli

Cher journal (wéér twee woorden),

Lekker in de zon gelegen. Elly is bonen aan het koken. Ik lig boven op bed te schrijven. Mijn lievelingsboon is de Henri Couvert (weer een woord).

vrijdag 16 juli

Lief dagboek,

Wat schrijft ze toch altijd op die stukjes papier? Woorden en zinnen, zegt ze, voor gedichten. Ze slingeren overal rond. Soms snap je wel dat het een gedicht wordt. Bijvoorbeeld als er staat:

het honingkleurig

licht

dat uit de muren

gezogen werd

Mooi hè, lief dagboek. Op de achterkant van dit papiertje staat:

champignons

peterselie

krop sla

??? ... Meer Paul van Ostayen, toch? Of Vijftigers?? In ieder geval helemaal niet Leopold!!

zaterdag 17 juli

Stout dagboek (ha ha),

Vandaag een eco-hoopje aangelegd in de tuin (met Elly). Elly is oud-eco. Dat wil zeggen dat ze al héél lang eco is. Ze heeft het van haar moeder. Die zet maar eens per maand een heel klein vuilniszakje op straat. Nieuweco is dat je het geworden bent ná de ontdekking van de milieuvervuiling.

[p. 69]

Net wat ik dacht. Het dagboek gaat hélemaal en alléén maar over Elly. Anderen, zoals ik bijvoorbeeld, of mijn poes, komen er niet in voor.

‘Ben jij ook eco, Al?’

‘Ja!’

‘Maar een knuffeldier is toch per definitie niet eco, Al. Geef het eerlijk toe! Die hele knuffeldierenrage is bedacht door de commercie. We zouden er eigenlijk niet in moeten trappen!’

Al kwaad! Springt woedend op en neer op mijn tekst, dat zijn gewei er van klappert en piept schril: ‘En zèlf een eland maken zeker! Van kastanjes en eikels en gebruikte lucifers! Net als vroeger!!!’

Wat is-ie toch weer slim hè, die Al!

Karin van Elderen