Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 74]

Drie gedichten
Esther Jansma

Het woord voor leeuw

Met mijn tochtende mond vol tijd,
waaigat, roep ik het dier en hij komt.
Hij komt over de deinende brug van mijn tong,
de boog van een arm die zich heft
boven water, dan wijkt en zinkt

tot spiegeling. Het woord voor leeuw
kromt en strekt zich, stijgt, krimpt.
Papier door vuur verteerd; geen woord
is groot genoeg voor zoveel
onbehouwen rood en goud.

Hij loopt niet, hij doodt afstanden.
Zijn schreeuw komt uit een buik van grond,
is instorten, een dodelijk verschuiven.
Hij likt mijn tong stuk met zijn tong,
wrijft tegen de spijlen van mijn mond.

[p. 75]

Modernisme

Dit, glazen tanden uit een onderkaak,
helblauw verhemelte waaruit de zon,
die ronde god van goud, zijn speeksel
groen tot daktuinen en parklandschappen
druipen laat, dit is de ideale stad.

Het is hier vroeg in de middag.
We zitten allemaal achter het stuur
en rijden voortdurend zachtjes juichend
naar huis over wegen als glijbanen.
Gelijk engelen in een luchthaven zijn we,

lichter dan adem, onbewust van techniek
als de eenhoorn die het tienjarig maagdje
nadert: glimp tussen stralende vlakken
van beton, gelenigde honger naar
gaaf zijn, volmaaktheid. Hij neigt

naar haar schoot zoals wij ons voegen
in de volgende rijstrook, bevend,
hulpeloos van liefde voor de choreografie
die zij, de bijna ingerichte,
niet begrijpend uitvoert, feilloos.

[p. 76]

Dione

Een hek van tanden, marmeren
niets waarin niets uitgesproken kan;
de lucht ontbreekt haar, woorden
doen in haar verwoeste havens aan -

Dione kent zichzelf niet meer.
Hoe ging het laatste kind, hoe gaat
het haar, ze weet het niet, ze smelt
van binnen, is een vuur

in mantels van marmer, verstard,
een stomgeworden dier dat roerloos
lijdt, blind van verdriet, niet sterft.

Bezoekers aaien haar gezicht,
dopen hun voeten in haar water,
drinken van haar, zijn haar kind niet.