Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 53]

Gedichten
Ankie Peypers

klein

Een reuzin
zat op het
krukje
naast mij

mij was gering
dacht dat het
al veel was
als

ze dat hoge
grote oor
zou
bereiken

o niet als stem
o niet als adem
een
vinger

dacht
in de geest van
een haarlok
een oorring

en ook:
het is beter
zonder
reuzin

[p. 54]

 

onze monden van nature

 

bronnen die water wilden

 

water zochten

 

een voordracht, toneel

 

woorden dronken we

 

 

 

op de thuisreis

 

in de trein

 

deden we

 

verlegen

 

onze handtas open

 

de toegangskaart

 

het programma

 

vonden de lipstick

 

bogen naar elkaar over

 

 

 

hoe je dan de boog

 

van mijn lippen

 

scharlakenrood

 

of lichtroze

 

precies volgde

 

omlijnde

[p. 55]

 

ik herinner me, ongedurige,

 

de leikleur van de drempels

 

de paaiende stemmen

 

zon in glas, sierstenen in water

 

de zandpaden

 

 

 

zoals het paard daar stond en liep

 

stond in zichzelf en liep en stond

 

te hoog voor gras te groot voor bos

 

buitenmaats zich voegde in

 

gras en tussen bomen en glanzend

 

 

 

zo schreefje woorden in brieven

 

tekeningen notebalken vragen

 

in kwarts in kopergroen, ketste

 

onzin in tijd, nieuwsgierige,

 

 

 

ik zag je in athene terug

 

in marmer tussen marmeren beelden

 

miste de rode vlam van je haar

 

in de zon, in de schaduw

[p. 56]

abc

dit weet ik zeker de lente van 1979
zal weer uitbreken zal weer
in hoofden en buiken haar werk doen
de stad zal weer snel en groots
en traag en preuts en rillend uit alle
plooien openvouwen en loslaten en
bewegen tuimelen neerstorten
hakkelen de bruggen open de straten
ondersteboven de lente van
was het 79 liefste of ben ik het jaar
het jaar van het uitbreken
van het losbreken vergeten en
keert het niet weer
en is het vergeten en weet ik dat zeker