Lust en Gratie. Jaargang 10

[p. 21]

Drie gedichten
Voor Tonie
Anneke Brassinga

Bedding

Bij gebrek aan parels en ringen
zijn rouwrandjes beschaafde tooi.

In een kale kamer de pelgrimage
achter ingetogen vitrage, dooi:
Mallarmé, zuchtje in deshabillé.

Werd ik benaderd door de taal toen
ik gebukt stond te rapen (niet hier)
het afgemaaide gras? Als licht dat
ook hier in mijn verdieping daalt?

Venus van het kruispunt, rioolputje.
Armen als die van Milo, door auto's
daaglijks afgezet. Aan dweilen geen
gebrek; elk ogenblik kan vlees, al
waant het zich steen, gaan bloeden.

Vallen is versteende tijd en zeker stilte
die viel; ons beleven neemt met sprongen
toe, bruggen gelijk door de eeuwen heen
gebouwd over die ene rivier, zij houdt
stand in naam alleen en neemt de benen.
Hoe langzaam daal je in mijn tranendal -

jij, onbekend verdronkene, was er al.

[p. 22]

Sacré-Coeur

In de immense paleizen en godsabattoirs
leven witte muizen zonder tal en knagen

gaten ondergronds in 't Emmenthal waar
ritnaalden verwilderd als lawines razen.

Zij kijken in glazen, te diep, en dweilen
klamme wijfjes wier welvingen zo rooms

als het heilig hart door lucht gemolken.
De tenen wijd! Roder dan miswijn druipt

bloed uit het kruis. Ik ben de spons
op de staak, hol als dromen en riolen.

Jardin des Plantes

Grootheden van zeer klein kaliber: flits
van de kantjil als de wind zo gejaagd.

De zwarte panter gaapt zijn kort bestek
van messen bloot, alsof natuurlijke dood
niet allang was bedacht.

Ik sta als Orpheus voor de nacht,
een schim, kantjil in een panterpupil.