Lust en Gratie. Jaargang 5

[p. 54]

annemarie de waard
Gedichten

Een kreet verwaaide
door de stad,
ritselde na in
rood wingerdblad.
Een enkeling stond stil
om de echo van die gil
die zich net niet
door het oor liet vangen,
anderen sloten hun jas,
versnelden hun pas met
van schaamte brandende wangen.

Nu hoorde ik het weer,
erger deze keer, een flard
pure doodsnood
kleefde aan die windstoot.
Ik spitste mijn oren, deed mijn best
om te horen waar de bron
van het gerucht zich bevond.
Van alle kanten
in dunne slierten
langs ramen, deuren, door kieren
sijpelt verdriet,

woede en angst
verzamelt zich in vlagen
die blind van tranen
door de straten jagen,

[p. 55]

 

raast in de takken, kermt

 

in de struiken; kijk,

 

over het asfalt glijdt kippevel

 

van het angstig gekrijt.

 

Bloed drupt langs stammen,

 

langs muren, wolken ballen

 

zich in beursgeslagen kleuren,

 

 

 

de geur van geweld en dood

 

dringt zich in de lucht als de stad

 

met een laatste zucht breekt en

 

zich ontlaadt van de razernij

 

die achter haar muren steekt.

Campo di Tarragona

Rondom de blauwe bergen die zich
als een ordinaire jonge meid
bloot en weelderig
in het landschap hebben gevlijd.

[p. 56]

Irion

Uit een wereld die godinnen
niet meer kent is Hera
teruggekeerd naar haar geboortegrond

en rust hier, voor de kust
waar eens haar grootste tempel stond,
versteend, verankerd voor Samos.

Zij slaapt,
haar borsten rijzen
als bergen uit de zee,

de tepels stijf tegen het schelle licht
dat zindert boven Azië,
haar dijen liggen opgetrokken

op het land, in de lies
het oude Rethymon,
waar Marcus en Cleopatra voor anker lagen en

over de purperen zee verwacht ik
elk moment twaalf roodwangige schepen
die weer van Troje komen varen.

's Avonds laat verrijst boven Turkije
reusachtig groot en rond
een rosse maan, moeder, oudste zuster,

groet Hera, spreekt haar aan,
gewend te toeven bij wie sluimert
in haar schoot.

[p. 57]

Juni in Friesland

Vanmorgen vroeg om half zes
lag de wereld schitterend nat
en nieuw, als op de ochtend
van de laatste scheppingsdag.
De hemel, vrij van zijn kokon,
stond trillend en transparant
te wennen aan zijn vorm;

de zon, net op, vloeide in
stromen zilver en bleekgoud
over het bloeiende gras, dat
golvend nog onbetreden
tot de horizon was,
de wind oefende zijn stem
in kruinen van bomen.

Spreeuwen hakten met vrolijk
misbaar onder het pannendak en
bespraken duidelijk verstaanbaar
de weldaad van alleen maar vogels
- nou ja, en vissen - onder elkaar,
want pas 's avonds, zei men later,
was de schepping klaar.