Lust en Gratie. Jaargang 1

[p. 95]

Chris Voets
Zeven gedichten

moeder

ik neem je vormen aan
en ook de stilte er omheen
het haar het rechte been
de koele drempel van je hand

[p. 96]

moeder

altijd kijk je sprekend langs me heen
alsof je wat verdween
tussen ons naoogt door het raam
terwijl je mond me daarvan snel geneest
de glazenwasser is geweest

[p. 97]

 

een bol van stille blikken

 

vader

 

sluit ons al jaren in

 

ik probeer het vruchtbegin

 

van ons vertraagd verstikken

 

al lang niet meer te achterhalen

behoedzaam onder je gelegd

wordt warm wat koel was

en oeverloos wat recht

je hand van tintelend glas

spant snaren langs mijn huid

omhoog naar waar ik uitdij en versmal

de taal verliest er haar geluid

en rede en getal

zo zal een afscheid van jou
wel zijn te vaak gedaan om nog
te weten wat het is en dan ineens
het flitsend inzicht dat het eerste uur
al lang verzonken is

[p. 98]

 

geschonden handen de mijne

 

dat wel maar ook lieve

 

waarin het voor een borst

 

goed rusten is en veilig

 

zoals mijn zwaarmoedige buik

 

bodem biedt aan billen

 

de jouwe wellicht

 

als je diagonaal in slaap stort

 

en over een ander droomt

vanmorgen werd ik ongesteld
met kramp en bloedbaan langs de knie
zo voor de klas om half elf
een boze fee had mij snel aangeraakt
toen ik dicteerde en de traan
in de kroeg herdacht de nacht
ervoor waaraan al zoveel
argwaan hing dat hij niet
voluit op het viltje viel
wij kunnen nu nooit eens
straffeloos dépri zijn