Lust en Gratie. Jaargang 1

[p. 63]

Jules Deckwitz
Zeven gedichten

Zondag

Het is zondag en de bouw ligt stil.
In de zon besproeit een baas
het nieuwe beton.

Hij waakt en sproeit. Kinderen schreeuwen.
Hij breekt door huiskamers, slaapkamers en keukens:
Geen vandalen op die vloer.
Het zijn kinderen, die schreeuwen.

[p. 64]

Eenzaamheid

Zo, nu ben ik een man.
Ik heb van haar een dier gemaakt,
haar ogen zijn mijn ogen.
Haar handen zijn ook mijn handen.

Ik ben tevreden.
De angst staat tegen de muur.
Wij zijn tevreden.

Maar ik zal lijden als een minder dier,
de dag, dat haar schoonheid mij ontgaat.

[p. 65]

Pantserkruisers

Synthetische zijde op synthetische kant.
Naast een harde japon trekt een oude hand
een tas op wielen.

De herinnering aan hen die vielen
beheerst de nacht.
De dag is voor de kleine ogen,
ze tellen geld en veelkleurige obstakels.

Doe het zelf

Niets is zo onbegrijpelijk,

als versmaad worden.

Het getuigt van zelfvertrouwen

te denken: zo onbegrijpelijk is dit.

[p. 66]

De kapitein

Nu we dan stuurman zijn van ons eigen lichaam,
op een kale brug, onder hoge sterren,
denken wij nog vaak aan de kapitein.

Zit ze hoog te dobbelen,
zonder ons een blik te schenken.
Is de dwarse golfslag van haar hand.

Zijn we alleen.
Is de kapitein verwijderd,
nergens heen.

[p. 67]

Van alles

Men kan van alles zijn,
voetganger, badgast, verzekerde,
passant, landgenoot.
En bij de dood van een naaste
wordt men nabestaande.
Ik weet niet, of men zich zo mag voorstellen.
Ik weet ook niet, hoelang men het blijft.

Centrifuge

We waren niet gelukkig,

maar we gingen onze gang.

De motor viel stil.

Nu moeten we zweven als veren.

[p. 68]