Roman van Karel den Grooten en zijne XII pairs

[p. 226]

III.aant.

Rigaut, die dit heeft verstaen,
Antworde Lucase saen
Ende seide: ‘Here van Naisel,
Dat weet utermaten wel,
En waert dat gi crepel sijt,
Ghi sout ontgelden teser tijt,
Dat gi mi dus logenstreept;
Ic wane gi u daer in begreept,
Want seker eest, ende waerheide,
Dat ic hier vor den keiser seide.’
- ‘Dats niet waer,’ seide Lucas,
‘Ic weet wel die waerheit das,
Dat die grave Gubelijn
Levet noch, die neve mijn;
Dat dar ic seggen oppenbaer,
Want ic weet overwaer.’
Rigaut seide: ‘Dit es getracht,
Ocht het heeften weder bracht
Die duvel selve uter hellen;
Want him ende sine gesellen
Versloegen wi, geloves mi,

[p. 227]

 

Tusscen Sartre ende Montheri.’

 

Lucas seide: ‘Waer ic gesont

 

Dat becorte ic nu ter stont,

25

Ende souts wel u wedde ontfaen.’

 

Doe seide die keiser daertoe saen:

 

‘Dit parlement laten wi bliven;

 

Wi willen ander dinc bedriven.

 

Hem en sal erren niet Garijn

30

Noch daertoe die vriende sijn,

 

Dat ic gerecht vonnesse doe

 

Na dat ic hore af ende toe.

 

Hier seit Rigaut dat hi versloech,

 

Dat scade was meer dan genoech,

35

Drie graven bi Montheri.

 

Banderside segt hier bi

 

Lucas dat her Gubelijn

 

Levet noch, die neve sijn,

 

Ende dies van hem bode ontfaen,

40

Ende hier so wilt hi vore staen

 

Beide met live ende met goede.

 

Wat hulpt dat menne meer loede?

 

Want emmer so es hi een man

 

Die gevechten niet en can;

45

Hijs crepel ende ongesont.

 

Nu radic wale te deser stont,

 

Dat hi vulbringe sijn beheet

 

Eer hi nemmermee ontgeet.

 

Ende en es oec waer sine dinc,

50

So heeft Rigaut die jongelinc

 

Sere mesdaen, om dat hi

 

Bringet enege dinc vor mi,

[p. 228]

 

Die loge es ende onwaerheide.

 

Ende men met deser saken beidde

55

Tote passcen met minnen;

 

Ende men sal vernemen hier binnen

 

Weder het logene si ocht waer.

 

Eest logene, so willic daer

 

Emmer ten naesten Meye varen

60

Ende en twint niet langer sparen.

 

Ende op dat oec logene si

 

So hadden groot onrecht wi,

 

Mesdaden wi Robbrechte iet,

 

Op dat hi mesdaen heeft niet.

65

Oec so willic dat her Wernier

 

Van Graven, die ridder fier,

 

Ende Reinaut van den dorne wit

 

Daer varen vernemen dit;

 

Si sijn beide getrouwe ende goet

70

Ende vrome sere ende vroet;

 

Ende Roelant die neve mijn,

 

Dit selen die boden sijn,

 

Die om geenrande sake

 

Selen seggen andre sprake

75

Ende ander dinc dan waerheit

 

Van al dat hier es geseit.

 

Maer Lucas sal bliven bi mi,

 

Tote dat weder comen si

 

Die bodscap entie waerheide,

80

Gelijc dat hi vor mi seide.

 

Nu biddic u, her Garijn,

 

Dat gi u dit lief latet sijn.’

 

Garijn, die stoute hertoge,

[p. 229]

 

Die gerne ware ane torloge,

85

Seide: ‘Gerecht keiser, here,

 

Mijn neve verliest ginder sere,

 

Entie beide es hem quaet,

 

Op dat hijs hadde andren raet,

 

Dat wi om enen logenere

90

Moeten also groeten heere

 

Laten liggen in onse lant.

 

Maer hets lange genoech becant,

 

Dat men also diepe telker stont

 

Siet enen mensce in sinen mont

95

Om ene logene alse om waerheit.

 

Doch selen wi, om u edelheit,

 

Beiden gerne desen tijt

 

In dien gi ons goet rechtre sijt.

 

Wi en willen, weet vor waer,

100

Gene dinc, die ons hier naer

 

Iement verwisen mach, anegaen.’

 

Die keyser hi antworde saen:

 

‘God lone u, here, gi segt wel;

 

Ic sal oec leren selc spel,

105

Op dat si selke valscheit daden,

 

Dat si nemmermer der scaden

 

En genesen sekerlike,

 

Ocht het cost mi Vrankerike.’

 

Dus heeft Karel die coninc

110

Doen verlingen dese dinc,

 

Bi Lucas warden van Naisel.

 

Maer weet dat ter waerheit wel,

 

Dat daer Lucas bleef gevaen

 

Dat heeft Olivier gedaen.

[p. 230]

115

Entie keiser sende sciere

 

Roelande, Reinaude ende Werniere

 

Te Robbrechte waert van Meilaen.

 

Ende Lucas, al was gi gevaen,

 

Sende oec enen bode daer,

120

Die Robbrechte bat al oppenbaer