Liter. Jaargang 20

[p. 16]

Hester Knibbe
Man, Hond

1

Man. Hij is herder en hond tegelijk in het dal
van de goden. Zijn kudde van twintig graast

rustig vraatzuchtig en mak als een schaap
en een schaap kunnen zijn. Hij stuurt ze

zzjuhss en dier na dier laat zich zorgeloos
jagen naar een andere snaaistek, zelfs
zwart schaap laat zijn oren hangen

naar hem. Herder en hond staat daar
uit één stuk met beide poten en staf

op de grond. - Schaap te zijn, zo nu en dan
een tik op de kont maar de kop blijft gespaard.

[p. 17]

2

Lager de simpele honden. Hun ochtend- avond-
en nachtgezangen vullen het dal. Soms

huilt er eentje vanwege het mooie
verdrietige omdat bijvoorbeeld een god

het loodje moet leggen iemand
eruit wordt geschopt; het blijft

een wereld van afzien en meedoen. Maar
's middags slapen ze vredig of schooien
wat vreten bijeen één oog al

gericht op de avond het tomeloze
tekeergaan staart tussen poten of

zwaaiend, met korte stoten, bek open
lucht gevend aan lichaam aan dat ene

dat ieder maar heeft in het dal in
om het even welk dal.

[p. 18]

3

Hond heeft het rennen verleerd ligt,
kop op de poten te wachten voelt al waarop.

Hij blaft, hoest dan schor maar je hoort hem
niet janken. Hij krijgt nog te vreten nog
is er die hand die hem aait over kop. Hond

kent het leven van laag bij de grond veel beter
dan hij die beveelt: vier poten geeft

steviger beeld van aardse moeilijk
begaanbare plaatsen. Hij wacht, blaft, hoest
pijnlijk tevreden.

[p. 19]

4

Hoe laat stierf de man?
Alle klokken gaven een andere tijd aan
en eentje stond stil en één draaide dol.

Toen hij ging liggen, de oude, blafte de hond
driemaal, hoestte en vlijde vervolgens
zijn kop in de roerloze hand.

Men had wel het blaffen gehoord
maar geen die er notie van nam dus hoelang
ze daar ademloos lagen wanneer

de wil hun lijf had verlaten was gissen. - Zo
vredig als ze hun oren voor elke hoorbare
verbazing hadden afgesloten.