Tommy Wieringa
Makelaar
Verhaal
Met Den Haag en makelaars heb ik, afzonderlijk van elkaar, slechte ervaringen. In Den Haag verdwaal ik steevast, het verkeersplan komt regelrecht uit de hel. Als je aan iemand de weg vraagt, krijg je antwoord in het patois van de kleine criminaliteit. Over makelaars kunnen we nog korter zijn: een volstrekt overbodige beroepsgroep.
Ik heb een vriend die in Den Haag wilde gaan wonen. Hij kwam met de trein uit Brussel en liet zich door een jongeman in een pak van Suitsupply informeren over de lokale woningmarkt. De markt was hot, zei de makelaar met zijn grote horloge, Amsterdamse toestanden - het leek opeens of de hele wereld in Den Haag wilde wonen, als hij nog wat wilde moest hij vlug toeslaan.
Ze bezochten vijf appartementen die middag. In geen ervan zag mijn vriend een leven voor zich. In feite zag hij na de ontmoeting met de makelaar in Den Haag helemaal niks meer voor zich - terug in Brussel dronk hij twee flessen rode wijn, nam een overdosis Nozinan in en ging op bed liggen met een plastic zak van de Lidl over zijn hoofd. Zo ging hij onder. De kat gaf kopjes aan zijn hand.
Auteursrechtelijk beschermd