Liter. Jaargang 20

[p. 13]

Jamie Quatro
Meegevoerd
Vertaling Nicolette Hoekmeijer en Mia Martin

- ‘Meegevoerd’ is een kort verhaal dat typerend is voor de poëtische stijl en thematiek van Jamie Quatro. In januari 2018 verschijnt haar eerste roman; de vertaling van de hand van Nicolette Hoekmeijer verschijnt in het voorjaar 2018. ‘Meegevoerd’ is het eerste in het Nederlands vertaalde werk van Quatro en verscheen oorspronkelijk in de bundel I Want to Show You More (2013). -

*

Het visioen begon toen ik negen was. Het was steeds hetzelfde: ik was alleen, stond op het stenen terras voor ons huis, keek hoe dikke wolken boven de bergen in woeste tinten rood en paars veranderden, zich samenpakten en wervelden. Warreling, windhoos, melkweg. De wind zwol aan, mijn haar striemde in mijn gezicht en ik voelde - wist - dat de wereld aan de vooravond stond van een grote catastrofe. Toen een ruk bij mijn middel, alsof ik een vlieger was die wordt opgelaten aan een touwtje dat net onder mijn navel vastzat. Het moment van opstijgen was daar; het enige wat ik hoefde te doen was me overgeven - mijn ogen sluiten, mijn ledematen ontspannen - en ik zou, buik eerst, de draaikolk in worden geslingerd.

Het visioen eindigde daar. Nooit verliet ik het terras.

Toen ik het aan mijn moeder vertelde, zei ze, God spreekt tot zijn kinderen in dromen. Ze zei dat we altijd voorbereid moesten zijn op de terugkeer van de Heer: een goed leven leiden en onze dagen aan ons werk wijden, met één oog op de hemel gericht. Ik zag mijn moeder voor me, die, op een klapstoel op ons dak, bonen brak.

Ik herinner me niet wanneer het visioen ophield. Na verloop van tijd dacht ik er niet meer aan. Ik werd volwassen en trouwde met een goede man die huilt bij doopplechtigheden en onze kinderen spinnen naar buiten laat brengen in plaats van ze dood te slaan, zoals ze eigenlijk willen; en die nooit gaat slapen zonder een deel van mijn lichaam te kussen. Hij zegt dat hij er op zijn sterfbed zeker van

[p. 14]

wil zijn dat zijn lippen iedere vierkante centimeter hebben beroerd. Toen ik hem tijdens onze studie vertelde dat ik me aangetrokken voelde tot een van zijn vrienden, die geprobeerd had me te versieren, zei hij: ‘Laat me zien wat je met hem zou doen, als het kon.’

Drie jaar geleden - zeventien jaar getrouwd - werd ik verliefd op een man die vijftienhonderd kilometer verderop woont. Tien maanden praatten deze man en ik dagelijks, totdat hij uiteindelijk treinkaartjes kocht en een datum voor een ontmoeting prikte. We - we zoeken gewoon een auto, zei hij aan de telefoon. Het maakt verder niet uit, zolang hij maar leeg is.

Op de dag dat hij dit voorstelde, belde ik mijn moeder en vertelde haar over de affaire. Ik zei dat ik een einde wilde maken aan de ontrouw, maar wel bevriend met de man wilde blijven. Ik zei dat ik van mijn man hield en mijn huwelijk wilde redden. Wat ik niet zei was dat ik eigenlijk alleen maar wist dat ik geacht werd het te willen redden; als ik het goede deed, dacht ik, zou mijn hart uiteindelijk wel volgen.

Mijn moeder bleef stil.

Zeg alsjeblieft dat je er niet mee doorgaat, zei ze. Op geen enkele manier.

Gaat het goed met de kinderen? vroeg ze. Mag ik er even eentje aan de telefoon?

Nadat we hadden opgehangen, ging ik een flink eind rennen; het laatste blok van de steile straat naar ons huis liep ik. Er hing een wolk voor de zon zodat over de lengte van de hele stoep schaduw viel, toen trok de wolk weg, heel plotseling; het licht schoot door de straat op me af, een paar seconden waarin het leek alsof de weg zelf bewoog, als een lopende band die me van onderop zou scheppen. Het oude visioen kwam terug. De opwaartse ruk in mijn buik. Ik herkende het gevoel - wat ik steeds weer voelde als de andere man, de verre man, me vertelde wat hij zou doen als hij me echt had, mijn polsen vastgeklemd boven mijn hoofd.

Het zou pure aanbidding zijn, zei hij. Ik zou mezelf als een hostie op je tong vlijen.

Dit keer, in het visioen, was de andere man bij me. Ik zou graag zeggen dat hij naast me stond - dat we gelijken waren - maar hij was zo groot als een peuter. Ik hield hem in mijn armen. Hij was slap en ademde nauwelijks, zijn huid was

[p. 15]

grauw, de kleur van het gezicht van mijn tweejarige zoontje op de avond dat we hem naar de eerste hulp brachten met valse kroep, en ik wist dat ik elk moment kon worden meegevoerd omdat ik deze man naar God moest dragen en hem in Zijn schoot moest leggen zodat God... ja, wat? Ik wist het niet.

Flauwekul, zei de man toen ik hem vertelde over het visioen. Daar ben ik al.

Mijn beurt, zei hij. Jij, ik, we lopen door het bos. Het is winter. Er is net een halve meter sneeuw gevallen. We zijn zo uitgelaten als kinderen. Ik zit achter je aan en als ik je te pakken heb, duw ik je in een sneeuwbank en ga op je liggen. Boven ons breekt de hemel open en daar is God, hij kijkt met een grote glimlach op ons neer, en hij zegt, keer op keer, Ja.

Ik wou dat ik jouw God kende, zei ik.

Gaat gebeuren, zei hij. Je hoeft alleen maar op te komen dagen. Grand Central Station, 13 februari, 09.00 uur.

Zeg dat je er zult zijn, zei hij.

Twee jaar later, toen ik mijn moeder belde om haar te vertellen hoezeer ik de man miste, hoezeer een deel van me wilde dat ik onze geplande ontmoeting had doorgezet terwijl ik tegelijkertijd al spijt had van de telefoonseks, want als we die niet hadden gehad dan hadden we misschien de vriendschap kunnen redden - toen ik haar vertelde dat iets in me voortdurend huilde, en dat ik hoopte dat er letterlijk een Wederkomst en een Koninkrijk der Hemelen zouden zijn omdat de man en ik dan de hele eeuwigheid gewoon zouden kunnen praten, zei zij: Wacht even - telefoonseks? en ik zei: Dat had ik je toch verteld? en zij zei: Je zei dat je een affaire had, en ik zei: Nee, dat was het niet, niet op die manier, en zij zei: Dat heb ik dan zeker aangenomen, en ik zei: Ik kan niet geloven dat je al die tijd hebt gedacht dat ik het heb doorgezet.

Had je net zo goed wel kunnen doen, zei ze. Het is allemaal gelijk in Gods ogen.