Liter. Jaargang 14

[p. 56]

Admiel Kosman
Gedichten

Ik zag een duif liggen

Voor Meir

Ik zag een duif liggen.
Levenloos.
In hoge ouderdom gestorven misschien.
Maar mijn moeder trok vroeg in de ochtend tegen mij van leer.

Ik zag een duif liggen.
Levenloos.
In hoge ouderdom gestorven misschien.
Maar er was bloed tussen haar vleugels
en mijn moeder ging vroeg in de ochtend tegen mij tekeer.

Ik zag een duif liggen.
Levenloos.
In hoge ouderdom gestorven misschien.
Misschien ook niet. Haar snavel was in het asfalt
gepriemd. Mijn lichaam beefde. Mijn schooltas was leeg
en verschrompeld. En er was een kou een hitte een wind
er was een woestijn en er was sneeuw alles tegelijk
op mijn huid, uitgedroogd en verhard, op-
en neergaand als een brandend schip als een mallemolen zo
verschrikkelijk. Maar op haar nek en tussen haar vleugels was er bloed
en mijn moeder gilde in de vroege ochtend en vroeg
waarvoor ze eigenlijk moest leven.

[p. 57]

Pruim in het japans

Aan het eind van je linkerborst laat de maan
een grappige boomschaduw vallen en schrijft
in het Japans voor mij:
pruim.

En aangezien ik zo bedreven ben
in het lezen van het maanschrift,
kost het mij geen enkele moeite
de stralende letters te ontcijferen

die voor mij getekend worden
met zijn maanzieke handschrift
boven op je linkerborst,

en zo, zwaar en traag, tekent de maan
voor mij alleen, met een maanhand, van boven
naar beneden, aan het eind van je linkerborst,
een punt,

zwart,
door de maan
met een vastgebonden
lichthand
neergezet
op het uiteinde
van een eentepelige

welving,
boven op de borstberg,

die in het Japans
slechts één betekenis
heeft:

pruim.

[p. 58]

Wees alstublieft zo goed, ik vraag het u deze keer in het Engels

Wees alstublieft zo goed, ik vraag het U deze keer in het Engels, ik zeg
nu help in plaats van azor en save in plaats van hosjiea, omdat ik vergeten ben
hoe je de woorden in het hart van de oeroude taal opent.

Wees alstublieft zo goed mij deze keer te willen verstaan, al is het in een gebroken
vreemde taal.
Ik breek de woorden voor U in tweeën. Grote plakken.
Ik breek een stuk zin af als was het de christelijke hostie.

Zult U mij deze keer aanhoren? In de taal der gojim? Zult U mij,
zwaar van tong, stotterend, in een massa welbespraakte vreemdelingen verstaan?

U kunt officieel ook weigeren. Dat weet ik. Tenslotte
spreek ik U deze keer in het Engels aan.
Maar wees alstublieft zo goed

het hart aan te horen,
ook al is alles nog zo flauw,
geheel zinloos. En neem dit offer
alstublieft van mij
aan, deze ene keer.

Begrijp het
alstublieft,
wees niet beledigd,

ook al leek het U, toen ik binnenkwam,
of ik een kruis sloeg.

Vertaling: Shulamith Bamberger