Liter. Jaargang 14

[p. 59]

Les Murray
Gedichten

De maanman

Schimmige kangoeroes hopten weg
toen wij het hoge veld inreden
we kwamen thuis van een bruiloft
onder een nachthemel van gestremde melk

op dat moment klaarde zijn volle gezicht op:
maanman, de eerste geboorte ooit
die nog altijd zijn moeder masseert
en haar licht zendt, als dank

dat hij volwassen werd geboren.
Zijn glans zit in ons bloed.
Was aarde ooit volledig van de weeën genezen
hadden de kleine geboorten niet kunnen gebeuren.

[p. 60]

De duivel

Van de duivel moet ik hebben gehoord
in onze splinterige kerk
maar mijn eerste herinnering aan hem
was toen ik, als kind van een ossendrijver,
in een clan van virtuoze vloekers,
voor het eerst de zwarte poëzie probeerde.

Mijn lasterlijke vuilbekkerij
verbijsterde Barney mcCann,
de timmerman uit Krambach die bij ons
logeerde om de stal op te knappen:
‘God beware me, ik ga niet bij jou
op de veranda slapen. Vannacht niet!
Na wat je daarnet allemaal zei
komt de ouwe duivel je straks halen.
O, die rotzak met z'n klauwen en z'n staart.’
Mijn ouders glimlachten ongemakkelijk.

Vleermuizen fladderden, de maan scheen door het gaas.
‘Komt ie me halen, de ouwe duivel?’
piepte ik, vier jaar oud, door de wand,
‘Komt ie me halen?’ De lenige, knokige man
van pure verschrikking, aan de planken
van het huis hangend als de schoudergeklauwde
Hoatzin-vogel in de almanak van mijn moeder.
‘Niet als je ophoudt met vloeken. Ga slapen, Leslie.’

Maar hij was een keer goten aan het solderen
en gebruikte een veer om de naden te bestrijken
met vloeimiddel uit een geel flesje. ‘Zoutgeest:
vreet zich overal doorheen. Alleen
dit flesje houdt het tegen. Een druppel ervan
op je hersenpan schroeit
dwars door je heen de grond in -
vreselijk spul.’ Toen zwiepte hij met die veer

[p. 61]

 

mijn kant op, en deinsde grijnzend achteruit

 

voor mijn hysterisch jankende scheldkanonnade.

 

‘Juist! Dan slaap ik dus niet bij jullie.

 

Hij komt iedereen halen vannacht.’

 

Ik was genezen. Het werd een familieverhaal.

 

 

 

Maar in de loop van de jaren daarna

 

sloop ik terug, eerst bij daglicht,

 

naar de taal die gekrenkte mensen spreken

 

en die me zo'n opwindend gevoel

 

van eenzaamheid en leegte bezorgde

 

dat doctrines van de kerk en

 

de verwaandste verwerping ervan

 

allebei waar zouden moeten zijn,

 

tegelijkertijd, om het te benaderen.

 

Het paste mooi bij de toekomst.

Vertaling: Maarten Elzinga