Liter. Jaargang 7

[p. 15]

Ria Borkent
Gedichten

Biotoop

Hij diept levens op in uithoeken en gaten,
kijkt onder het kroos van de sloot in Spijk,
vindt koude stenen, een vermogen aan spijt,
slikt myriaden krioelende archieven binnen
zelfgekozen kaders, lipleest nabestaanden
om het voorgaande, van Arnhem tot Zwolle.
Tobt wat af op een bijna vanzelfsprekende
manier, ongeveer zoals een wilde eend
slobbert, een kavel water is oneindig rijk.

[p. 16]

Vaarwater

Een eend en een meerkoet op ramkoers
zagen we, met een scherp oog voor elkaar.
Ze maakten beide een dwarspeiling
om vrije doorgang te krijgen of voor
de ander te wijken. Het water was wijd
genoeg. We hoorden boven onze hoofden
vleugels als kanteldeuren slaan,
de zware zoefslag van een zwaan.
Toen we opnieuw keken leek het
of de een in de ander was opgegaan.

[p. 17]

Cul de canard

Je leest geheimen in een vaarbericht:
olie afkomstig uit speciale veertjes
van de eend maakt bootschoenen waterdicht.
Zo voedt de zoon van de schoenmaker
zijn zonen met het gedicht, adem, luisterplicht.
Hij is de kleine patrijspoorten, oogjes voor
de veter, nooit vergeten, hoe anders
knoop je ziel en zinnen vast. Over de tong
gaat het - handwerk dat op spanning komt.
Zijn kinderen varen een wereld rond.

[p. 18]

Kolonie

Komt hij niet met zijn filterend bedrijf,
kop met antennes naar diverse kanten
die zich laat zien en dan weer onderduikt,
in de gestalte van een fuut dichtbij?

Saluut, jij snel gesneden lijf (je ziet geen buik),
neem tot een eigen nest aan open water,
een broedplaats van verbeelding, initiatief.
Dat vliegt wel verder zonder dat jij kijkt.

Terwijl je langs het oeverriet voortvarend
doende lijkt, zie ik snaveltjes op je rug.
Dat overzomert met riant gekrijs.

Ria Borkent (1950) schrijft gedichten en kerkliederen. Poëzie: Gaatjes in mijn oren (1994), Een vleugje eeuwigheid (herdichte Bachkoralen met muziek, 1998), Paasoratorium (1998), Kerstoratorium (2001), Zing met de hemelboden (2003). In voorbereiding: Hondsdraf.