Liter. Jaargang 7

[p. 40]

Menno van der Beek
Gedichten

Patrimonium

In mij zijn oude krachten aan de gang
die zich op keukentrapjes staande houden
de handen vol gereedschap, spijkers in de mond,

bezig dingen van vroeger op te hangen,
een putlucht aan hun vingers, rouwranden
onder de nagels. Zij hebben iets gevonden.

Maar er is hoop. Ik heb als kind een film gezien
waarin Oliver Hardy spijkers in zijn mond heeft
en dan een klap krijgt met een plank. Misschien

zullen ook zij, geschrokken, met die kinderlijke blik
tot drie keer toe de spijkers moeten doorslikken.

[p. 41]

[II] Principerijders

 

Een auto is een heilige machine

 

die eigenlijk om een soldaat vraagt, aan het stuur,

 

in uniform, zonder veiligheidsgordels,

 

bereid om trouw de instrumenten te bedienen.

 

 

 

Hij mag best huilen na de eerste rit,

 

zijn voorhoofd op zijn lange witte handen,

 

tegen het grote wiel en onder zijn baret

 

 

 

maar dan niet meer. Dan hebben wij hem nodig:

 

zijn zoon, de wagen, en het vaderland -

 

zijn stuurmanskunst. De trouw tot in de dood.

 

 

 

Ik kan niet kaartlezen, heb last van wagenziekte,

 

maar ik stap in, en zal de radio bedienen

 

 

 

op weg naar God. Het is een kwestie van benzine.

[p. 42]

[III] Avondgebit

 

Mijn vader spreekt tot mij door de herhalingen

 

van Hill Street Blues: een prachtig rollenspel vol

 

kwetsbare mannen, droeviger dan hij.

 

 

 

Mijn zwakke kiezen zijn herinneringen

 

aan iemand, aan een kunstgebit geholpen

 

toen hij nog jong was. Ik verbijt mijn pijn.

 

 

 

En de sergeant van dienst maant tot voorzichtigheid:

 

hij kent de wereld goed, hoewel hij binnenblijft;

 

 

 

soms breekt een stukje van een vulling, als ik niet

 

voorzichtig eet. En dan ben ik verdrietig.

Menno van der Beek (1967) is computerprogrammeur en dichter. Bundels: Vergezocht (1999) en Waterdicht (2002).