Liter. Jaargang 7

[p. 9]

Marjoleine de Vos
Gedichten [van K.P. Kavafis]

De paarden van Achilles

Toen ze de gedode Patroklos zagen
die zo moedig was, en sterk, en jong,
begonnen de paarden van Achilles te huilen:
hun onsterfelijke natuur kwam in opstand
om dit werk van de dood dat ze aanschouwden.
Ze schudden hun hoofden en de lange manen bewogen,

ze stampten op de grond met hun hoeven, en ze rouwden

om Patroklos die ze ontzield wisten - verdwenen -
nu zomaar een lichaam - zijn geest verloren -

weerloos - zonder adem -

naar het grote Niets teruggekeerd uit het leven.

Zeus zag de tranen van de onsterfelijke
paarden en hij had medelijden. ‘Op de bruiloft van Peleus’
zei hij, ‘had ik niet zo onnadenkend moeten handelen;
beter was geweest om jullie niet weg te geven, ongelukkige
paarden van me! Wat hadden jullie te zoeken daar beneden
bij de beklagenswaardige mensheid die de speelbal is van het lot.
Jullie, wie dood noch ouderdom wacht
nu kwellen jullie tijdelijke rampen. De mensen hebben jullie
deel gemaakt van hun ongeluk.’ De twee edele dieren bleven echter
om de eeuwige ramp van de dood
hun tranen storten.

[p. 10]

Toen de wachter het licht zag

's Winters en 's zomers zat hij uit te kijken
op het dak van de Atriden, de wachter. Nu heeft hij
goed nieuws. Ver weg zag hij een vuur ontvlammen.
En hij is blij; ook aan zijn inspanning komt een eind.
Het is zwaar om dag en nacht
in de warmte en in de kou, in de verte
over de Arachneon te turen naar vuur. Nu
is het verlangde teken verschenen. Als het geluk
komt geeft het minder vreugde
dan verwacht. Toch is duidelijk
dit gewonnen: we zijn verlost van hoop
en verwachting. Er staat de Atriden veel
te wachten. Men hoeft niet wijs te zijn
om dat te voorzien, nu hij het licht zag,
de wachter. Daarom: geen overdrijving.
Goed is het licht, ook zij die komen zijn goed,
hun woorden en hun daden, ook die zijn goed.
En laten we wensen dat alles in orde komt. Maar
Argos kan het zonder Atriden stellen.
Huizen zijn niet eeuwig.
Velen zullen natuurlijk van alles te zeggen hebben.
Wij moeten luisteren. Maar we zullen ons niet
voor de gek laten houden door Onmisbaar, Uniek, Groot.
Een andere onmisbare, unieke en grote
zal altijd meteen gevonden worden.

[p. 11]

De god verlaat Antonius

Als plotseling om middernacht hoorbaar is
hoe een onzichtbare stoet voorbij gaat
met buitengewone muziek, met gezang -
het geluk dat je in de steek laat, je ondernemingen
die mislukten, de plannen voor je leven
die illusies bleken, betreur ze niet zinloos.
Als iemand die gereed is, als een dapper man
neem je afscheid van Alexandrië dat vertrekt.
Hou jezelf vooral niet voor de gek, zeg niet dat het
een droom was, dat je gehoor je bedroog;
zulke vergeefse hoop sta je jezelf niet toe.
Als iemand die gereed is, als een dapper man
zoals past bij dat je een dergelijke stad waard was,
ga je zonder te wankelen naar het raam,
en je luistert met ontroering, maar niet
met het gesmeek en geklaag van lafaards,
als een laatste genieting naar de geluiden,
naar de buitengewone instrumenten van de mysterieuze stoet,
en je neemt afscheid, van Alexandrië dat je verliest.