Literatuur Zonder Leeftijd. Jaargang 29

[p. 190]

Twee heren (3)
Column
Ted van Lieshout

Ooo, ik dacht dat jij pedofiel was!

Hoe kwam je daar nou bij?

Nou ja, dat dacht ik gewoon.

Maar daar moet toch een aanleiding voor zijn?

Jij bent toch homo?

Wat heeft dat ermee te maken?

Ik bedoel, jij bent geen vader en ook geen leraar, dus ik dacht: waarom zou hij nou voor kinderen schrijven? Hij zal wel pedofiel zijn.

Wat een merkwaardige gedachtegang.

Ja, eigenlijk wel misschien.

Ik kan niet zeggen dat ik nooit eerder gehoord heb dat men mij verdenkt, maar ik krijg dat alleen te horen als iemand in de gaten krijgt dat ie verkeerd gedacht heeft, zoals jij nu.

Dus ik ben niet de enige?

Nee, je bent niet de enige. Maar ik snap niet echt waarom mensen dat denken.

Nou, zoals ik al zei: waarom zou iemand als jij nou kinderboekenschrijver geworden zijn?

Tja, ik zocht een plaats voor mezelf en die vond ik hier. Zo simpel is het eigenlijk.

[p. 191]

Ja, maar ik zag jou een poos geleden op een feest en toen speelde je binnen met twee kinderen, terwijl alle volwassenen buiten aan het borrelen waren. En echt hoor, je was kind met de kinderen.

So what? Ik speel een half uurtje met ze en daarna gaan ze weer lekker met pap en mam mee naar hun eigen huis. Wat zegt dat nou? Jij werkt toch ook voor kinderen? Waarom verdenken ze jou niet?

Ik ben getrouwd. Ik heb kinderen.

Nou en? Jij rollebolt toch ook wel eens met kinderen?

Ja, maar met mijn eigen kinderen, hè!

Dan bedoel je dus dat ik verdacht ben, omdat ik geen vader ben?

Nou ja, het zal inderdaad wel een vooroordeel zijn.

Dat klopt dan toch niet? Het vooroordeel is nu juist dat onderwijzers verdacht zijn.

Bedoel je heteroseksuele of homofiele?

Maakt dat wat uit?

Eh nee, natuurlijk niet.

Maar evengoed is een ongetrouwde, kinderloze vent die voor kinderen werkt dus een pedofiel!

Ik wou dat ik niks gezegd had, want nu ben je boos.

Ik heb er zwaar de pest over in dat mensen achter mijn rug om denken dat ik pedofiel ben, ja. Ik zit gezellig met jou te praten, en dan kom ik er ineens achter wat jij in het geniep over mij denkt. Daar ga ik eigenlijk wel van over mijn nek, ja.

Jij maakt er nu een probleem van, maar dat is het helemaal niet voor mij, hoor.

Ja, maar voor mij wel! Hoe halen ze het in hun bolle kop?

Het zal toch wel een samenloop van omstandigheden zijn. De meeste kinderboekenschrijvers zijn ouders of onderwijzers en hebben via die in-

[p. 192]

valshoek belangstelling voor kinderen. Bij jou is dat niet zo. En dan ook nog homo. En we zien je nooit met een vriend.

0, je maakt er meteen een compleet optelsommetje van!

Jij vraagt hoe zo'n verdenking in de wereld komt, en nu zit ik gewoon mee te denken. Ik had er niet over moeten beginnen, want je trekt het je te zeer aan.

Nee, ik ben eigenlijk wel blij dat we erover praten, want zo kan ik er misschien achter komen hoe ik dat vooroordeel over mezelf heb afgeroepen.

Nu doe je net of het jouw schuld is.

Dat bedoel ik niet zo, maar ik heb er wel rekening mee te houden dat die verdenking tegen mij bestaat.

Hoezo?

Dat spreekt toch vanzelf? Ik weet al meer dan tien jaar dat er mensen zijn die me verdenken, al sta ik daar niet altijd bij stil. Dan moet ik dat vooroordeel natuurlijk niet gaan voeden.

Zoals over seks schrijven, bedoel je?

Nee, mijn werk moet daar natuurlijk geheel buiten staan. Of boven staan, moet ik eigenlijk zeggen. Nee, ik bedoel in mijn omgang met kinderen en volwassenen.

0?

Logisch toch? Ik zorg er altijd zo veel mogelijk voor dat kinderen mij niet aanraken en omgekeerd. Dat soort dingen. Ik laat toch vrijwel altijd wel zien dat ik afstand houd.

Is dat niet wat overdreven?

Ach, ik doe dat bijna automatisch, want inmiddels ben ik eraan gewend. Ik wéét dat mensen niet uitspreken wat ze diep van binnen denken, dus het is maar beter om voorzichtig te zijn en geen aanleiding te geven voor de vuile gedachten die andere mensen in hun kop hebben.

Maar fysiek contact met kinderen is toch heel moeilijk te voorkomen?

[p. 193]

Dat gaat ook best wel eens verkeerd, maar daar kun je dan dingen voor bedenken. Wat vaak voorkomt, als ik op klassenbezoek ga, is dat kinderen na afloop allemaal op je afstormen met een blaadje voor een handtekening. Voor je het weet, sta je volkomen ingesloten en er zijn altijd kinderen bij die je dan willen aanraken. Nou, zodra het eerste kind roept dat ie een handtekening wil, zeg ik dat ze in hun bank moeten blijven zitten en een blaadje op tafel moeten leggen. Dan kom ik wel langs met mijn pennetje.

Dat is natuurlijk niet alleen handiger, maar ook overzichtelijker. Zo voorkom je gewoon dat kinderen gaan dringen.

Daar heb je eigenlijk wel gelijk in. Nou goed, ander voorbeeld dan. Ik had eens voorgelezen in een bibliotheek en ik praatte na met een mevrouw. Toen kwam er een heel klein jongetje van een jaar of vier dat per se mijn aandacht wilde. Hij pakte mijn been vast, stond aan mijn broek te trekken en jengelde. Maar die mevrouw aan de andere kant bleef maar lullen, en toen heb ik, terwijl ik naar haar bleef luisteren, mijn arm om dat joch geslagen, hem opgetild en tegen me aangehouden. Hij was meteen stil. Pas toen ik dat gedaan had, realiseerde ik me met een schok dat ik niet had nagedacht bij wat ik deed.

Dat is een hele normale reactie. Volgens mij verdelen alle vaders en moeders hun aandacht zo.

Ja, maar voor mij was het heel bijzonder, want ik ben een verdacht persoon. Ik keek haastig rond en zag zijn moeder in de buurt, en die keek helemaal niet bezorgd. Toen heb ik zeker een minuut of vijf met dat jochie op mijn arm rondgelopen. En toen ik hem losliet en ergens ging zitten, kroop hij op mijn schoot. En toen ik zag dat zijn moeder dat ook al niet verdacht vond, liet ik dat zo. Daar heb ik toen erg van genoten: zo'n klein, warm kindje fijn op mijn schoot zonder dat ik er moeilijk over hoefde te doen.

Dus toen ik zei dat ik per ongeluk dacht dat je pedofiel was, had ik toch wel een beetje gelijk.