Limburgsche sermoenen
(1895)–Anoniem Limburgse sermoenen–
Auteursrecht onbekend|
Regelnummers proza verbergen
| |
21XLVII. Hir leert ons S. Paulus striden 22jhegen onse viende.23‘Confortamini in Domino etc.’ Dese wort sprict 24+S. Paulus. Hi ‖ sprict: ‘Gi sult starc sin ane Gots dogde.’ 25Met desen worden manter ons vire denge. Dirste es dat 26wi striden sulen; dander dat wi ons wapenen sulen; terde 27dat wi viende hebben, ende tfirde dats war ombe dat wi 28striden sulen. | |
[p. 637] | |
1+Dirste dis ons der gude S. Paulus maent, dats dat wi 2striden sulen. Dar sprict Job af: ‘Smenschen leuen en 3es nit dan een strit ende eene becoringe.’ Op dat wort 4antwert S. Bern., ende sprict aldus: ‘Spricstu, Job, dat 5smenschen leuen nit en es dan een strit ende eene beco-6ringe, so spreckic dan, die sonder strit ende becoringen 7es, dat hi nit en left.’ Sent ons leuen nit en es dan een 8strit, als ons S. Paulus maent, so sulwi vaste staen ende 9sulen vromelic striden, also dat wi nit sigeloes en werden. 10Salomon sprict: ‘Mensche, als du in gesteliken leuen 11+coms, so stant in regtfer‖decheit ende in der vorgten Gots, 12ende hut di daste nine vals in den coringen.’ Op dat 13wort sprict S. Johan: ‘Mensche, hut di vlitelike; want 14als du waens alresekerlicts gaen, so velste alreschirst.’ 15Also sprict S. Paulus oec: ‘Als der mensche sprict dat hi 16alresekerst es, so velt hi alreschirst in den commer.’ 17Ende bi dien sulwi altoes in huden sin, ende sulen met 18vorgten striden: so stridwi sekerlike. 19Dander dis ons S. Paulus maent, dats dat wi ons 20wapenen sulen. Mi lest van hem seluer datten der diuel 21becorde. Wat deder derweder? - Entrouwen, hi wapende 22sich metter wisheide; ende dat selue heiter ons duen, ende 23sprict also: ‘Gi sult v wapen metten wapen der wisheide: 24son werdi nit sigeloes.’ Ons Here di sprict seluer: ‘Selech 25mensche, ic heb di wapen gegeuen daste nemmer sigeloes 26+en ‖ werst, wilte di seluer wislic ende bescheidelic weren.’ 27Dar op sprict Dauid: ‘Mensche, wapen di metter vorgten 28Gots; want de uorgte es eerlic ende seker ende onthelt 29di, daste nin vels in den coringen.’ Ende seg di sekerlike 30dat di de uorgt ons Heren behut vor den sonden. Nu | |
[p. 638] | |
1+sprict Job, ende gelict de uorgte lutteren goude, dat 2gepurt es in der fornaysen. Hi sprict: ‘Sis gelic den goude 3van Arabia.’ Dats edelre dan ander gout ende clare, mar 4ets bleec. 5Nu sprict der Prophete: ‘Of gi ontslapen sit tusschen 6tween gelucken, so suldi hebben duuenvederen ouersiluert, 7ende op den rughe suldi sin verguit met claren goude.’ 8Nu merct dese wort. Hi sprict: ‘Of gi ontslapen sit tus-9schen tween gelucken.’ Bi desen tween gelucken ver-10stawi der werelt gelucke ende thimelsche gelucke. Derre 11+twere geluc‖ke en hebwi engeen; want welc mensche der 12werelt gelucke versmaet ende te gesteliken leuen compt, 13di sleept tusschen beiden, want hin heefter engeen. 14Nu sprict der Prophete dat wi sulen hebben duuenve-15deren ouersiluert. Bi den duuenvederen verstawi dogde, 16want met dogden mut der mensche te himelric vligen; 17ende dese vederen, dassin dogde, di sulen sin ouer-18siluert met regter kusheide. 19Nu sprict hi vort, wi sulen sin vergult op den rughe 20met claren goude. Dar bi verstawi dat wi al ons dogde 21vergulden sulen metten goude der minnen, die alle 22dogde vor Gode vergult. Dat gout es gelic den goude van 23Arabia, dat claer es ende bleec. Want war minne es, 24dar tekentse hare met enen bleken anschine. Dar Job af 25sprict: ‘Min sile heft verkoren dasse verhangen es tusschen 26din dengen die bouen mi sin ende onder mi sin.’ Also 27+ge‖schit dengenen din die minne bleec mact: si sin metten | |
[p. 639] | |
1+geste verhangen tusschen din dengen die bouen hen sin 2ende onder hen sin; want har wille ende har begerde es 3dar bouene, ende muten doch hir neder wesen; want si 4muten haren geselle den lighame vuden van den ertrike, 5ende den geest vudense in himelrike. 6Nu reet ons S. Paulus dat wi vaste staen in der regt-7ferdecheit ende ons wapen metter vorgten: son werdewi 8nit sygeloes. Mi lest van den coninge Dauite, dure striden 9soude metten rese Golyase, due hiet hem der coninc 10Sauwel sin wapen ane duen, ende duse Dauid ane hadde, 11dun conster nit gestriden, want si warn hem te com-12merlic ende te swaer. Also geschit noch sulken liden die 13hen verladen met onbescheidenre arbeit in enen jare ocht 14in tween, soe dasse dar na nit meer en mogen. Wat dede 15+Dauid due ‖ hem sin wapen te swaer waren? - Entrouwen, 16hi trecketse vt, ende nam sin slengere ende vif stene, 17ende vagt jhegen den rese, ende verwanne. Bi den rese 18Golyase verstawi den euelen geest, ende bi Dauite elken 19guden mensche, die sculdech es altoes te vegten ende te 20striden jhegen den rese Golyase. Ende bi den vif stenen 21darne Dauid mede verwan, verstawi de vif wonden ons 22Heren Jhesu Cristi: die sal elc mensche nemen in sinen 23gedenckenisse, ende salre mede vegten jhegen den euelen 24geest. Also sprict S. Bern.: ‘Als der getruwe riddere sins 25heren wonden bluden siet, so wert hi so starc datter der 26sinre vergit. Geliker wis,’ sprict hi, ‘so geschit din mensche 27die ons Heren wonden ane siet: hi wert so starc in den 28coringen datten niman verwen en can.’ 29+Terde dat ons S. Paulus segt, dats wi ons vien‖de 30sin. Wi hebben drirehande viende. Der jrste vient es der | |
[p. 640] | |
1+euel geest, der ander es de werelt, ende der derde es ons 2selfs lighame. 3Mi lest van Coninc Dauite dat hi drie viende hadde. 4Der een waren Phylistei, dat waren de heidene, mettin 5street hi altoes, ende en lisc nemmer rasten, dach noch 6nacht. Der ander was der coninc Saul, din vlo hi altoes. 7Der derde vient was sins selfs son Absalon, mettin street 8hi bi wilen, ende bi wilen vloe hine. Bi den coninge 9Dauite verstawi elken mensche, ende bi sinen drin vienden 10verstawi onse drie viende. Nu sulwi leren an den coninc 11Dauid wie wi striden sulen met onsen vienden. 12Bi den heidenen Phylistei verstawi deuele geste: 13mettin sulwi striden dach ende nagt, ende en sulense 14nemmer laten rasten. Also sprict een heileg man: ‘Wi 15+sulen nagt ende dach bere‖et sin ten stride; want als wis 16minst in huden sin, so compt der vient ende wont ons 17de sile.’ Der ander vient din der coninc Dauid hadde, 18dat was der coninc Saul; dar bi verstawi dongetruwe 19werelt. Ende wat dede der coninc Dauid mettin viende? - 20Entrouwen, hi vloene altoes. Ende geliker wis sulwi de 21werelt altoes vlien, ende en suln har nemmer genaken. 22Der derde vient was sin son Absalon, mettin street hi 23bi wilen, ende bi wilen vloe hine. Bi Absalon verstawi 24onsen lighame: mettin sulwi bi wilen striden, ende bi 25wilen ontflien. Mettin viende behoert ons vele bescheidelike 26te stridene, wi mogen anders sygeloes werden. Want est 27dat wi vlien te derre tit dat wi striden souden, ende wi 28onsen viende heimelic sin als win vlien souden, wi 29werden sygeloes ende striden onbescheidelike. Ende bi 30+dien es ons no‖et dat wi leren striden metten coninge 31Dauite. 32Ons leert oec S. Hylarius striden, ende sprict aldus: | |
[p. 641] | |
1+‘Jc seg di sekerlike daste met engenen dengen din viende 2so wale verwennen en magt so met enen denge, dats 3gestelic vroude: dar mede magte alle din viende verwen-4nen.’ Nu strit vromelike met dogentliken dogden ende 5met gesteliker vrouden: Got wilt v helpere wesen in den 6stride. Dar sprict hi seluer af, dor den Prophete: ‘Strit 7vroelike: ic wil v scilt wesen in den stride.’ Dis hebwi 8orkunde an den gilden S. Steuene. Due hi in den stride 9was, dar min steinde, due sach hi op te himel wart ende 10sach onsen Here Jhesum Cristum staen ter teswer sins 11Vader, regte als of hi sprake: ‘Haut di wale, liue 12mensche! Jc stae regte, ende wil di te hulpen comen in 13den stride.’ Also compt hi noch elken mensche te helpen 14+die dogentlic strit in si‖nen name, als S. Paulus sprict: 15‘Got wilt v helper sin in al uwen noeden.’ 16Tfirde dis ons S. Paulus maent, dats war ombe dat 17wi striden sulen. Wi sulen striden omb himelrike: dats 18der loen van den stride. Nu sprict onse Here: ‘Regt also 19als mi min Vader himelric gaf, also geuict v. Jc cocht 20betterlike met groter arbeit: wildit alsoe coepen, so geuict 21v.’ Nu merct den loen van himelrike. Der loen van himel-22rike dats Got seluer, di wilt een loen ende een ende 23wesen al onser arbeit. Dis hebwi orkunde an Abrahame: 24din hiet onse Here in der wustinen varen; due seide 25Abraham: ‘Here, wat wilte mi drombe te lone geuen?’ 26Due antwerde heme onse Here, ende sprac: ‘Jc swer di 27bi minre gotliker trouwen dat ic seluer wil din loen 28+wesen.’ Also lest mi van S. Ceci‖lien die had Gode har 29kuscheit geloft, ende har vrint woudense enen manne 30geuen, ende si street derweder. Ende duse in den stride 31was, due gafse har te gebede ende bat Gode dat hi hare 32hulpe striden. Due verscheen har een engel ende toende 33hare twee tsappele, enen van lilien, ende enen van roesen, | |
[p. 642] | |
1+ende sprac te hare: ‘Haut di wale! Got heft dinen strit 2besien ende wilt di lonen. Desen lylientsappeel saute ontfaen 3ombe din kuscheit, ende desen van roesen saut ontfaen 4ombe de martele dide liden sant.’ - Dits al orkůnde 5van groten loene die na den stride volgt. 6Nu bidwi Gode dat hi ons so doegentlike gef te striden 7dat wi hem seluer te loene ontfaen ende ewelic met hem 8bliuen, sonder ende. Dat geue ons Pater et Filius et 9Spiritus Sanctus. Amen. |
|