Limburgsche sermoenen
(1895)–Anoniem Limburgse sermoenen– Auteursrecht onbekend
Regelnummers proza verbergen
| |
[p. 233] | |
1+VI. Dets van onser vrouwen wiese 2dinde vor onsen Here.3+‖ ‘Et in habitatione sancta coram ipso mini-4straui etc.’ Dese wort sprict der heilege geest van onser 5Vrowen. Regte alse si spreke: ‘Jc dinde vore Gode in der 6heileger woningen heilechs leuens.’ Nu sulwi mercken an 7desen worden dri denc. Dasse sprict: ‘Jc dinde vore Gode,’ 8dar an sulwi verstaen dasse tallen tiden dinende was vor 9Gode, ende dasse sprict: ‘vor Gode’, dats als vele ge-10sproken dasse al hare werc dede metter werdecheit ende 11in der meiningen regte alse ogtese vore Gots ansigte stunde. 12Want si was tallen tiden in der plegingen hars herten ende 13hars liues, ane gestelic togt ende ane dogeden gelic alse 14ogtse altoes Gots anschin schoude. Want si was in der huden 15des Heileges Gestes ende altoes in gedenckenisse Gots. 16Dar na sulwi mercken dasse sprict: ‘Jc dinde’. Si mogte 17+wale spreken dasse dinde, want al ‖ hare leuen was een 18dinst vor Gode. Nu sulwi ons bilden na hare: sent dasse 19een ligt es ende en bilde alre dogede ende alre selecheide, 20so sulwi bilde nemen an hare, ende sulen oec dinen vore 21Gode, gelic dassi dede, ende sulen alle onse werc dun in 22der werdecheit ende in der meiningen alse ogt wi altoes 23stunden vore Gots anschin. Want al onse leuen es een dinst 24vor Gode di wile dat wi sonder houetsonden sin. Alse wi 25dan sonder hoftsunden sin, so sin wi in Gots hulden. So 26es dan al onse leuen een dinst vore Gots anschin. Wi 27dinen met ambachte ogte sonder ambacht, met uterster 28onlede ogte met inger; so wie die arbeit sie die wi dun in 29gehorsamheit, dats al een dinst ende een loen vor Gode. 30Ende, kurtelike, wat wi arbeit ende commers hebben, bit 31ambachte ogte sonder ambacht, dats al een dinst vor Gode. 32+Nu sie oec dat een igelic de ambacht ‖ heft in Gots namen | |
[p. 234] | |
1+ende begert ere van den liden dor des ambachts wille, so 2es dog sin dinst een loen vor Gode. Nu sie oec een igelike 3die ambacht heft, wat heme eren geboden wert, die sal hi 4ontfaen also dat mi heme ere ane Gots stat; ende en sals 5heme engene ere geuen, mer hi sals vro wesen dat Got 6ane heme gert werde ende dat mi Gode ane heme erkent. 7Nu es sulgen liden ambagt ende ere swar ende treckenter 8sich gerne af, ende dat sulde van oetmude geschien dasse 9node ere hebben. Nu sprict een heileg man: ‘Het duenct 10mi meer van trecheide ende van g(e)breken die node ambacht 11hebben, dan van oetmude ogte van wisdume. Want si 12hebben liuer dat mi hen dine dan dat si den anderen dinen, 13ende leuen er met gemake sonder ambacht dan met onge-14make bet ambachte. Ende dunct mi grote dumpheit, sint 15+‖ dat al onse dinst ende onse arbeit een loen es vor Gode.’ 16Nu merct vort dasse sprict: ‘Jc dinde Gode in der 17woningen heileges leuents.’ Si mogte wale spreken dasse 18Gode dinde in der heilecheit dis leuents, want si wart 19geheileget in hare muder lighame ende al har leuen was 20heileg. Want si was van butene ane haren leuene ende van 21binnen ane hare silen een spigel vore Gode ende vor den 22liden ane alre selecheit. Want si was recht een clarheit ane 23allen dogeden, dar ombe mogtse wale spreken dasse lefde 24in der heilecheit heileges leuents. Sint wi nů ane hare vin-25den heilecheit heileges leuents, so sulwi hare na volgen 26met heilegen leuene. Sint dasse es der luchtende dach, die 27hare dan na volget, hi wert erlicht. 28Wilwi nů heileg werden, so můtewi dri denc hebben 29+ane onsen leuene, dats clarheit dis herten, gerech‖techeit 30dir wercke ende mildecheit der sinne. Met desen drin dingen 31wert der mensche dor claer ende reine ane lif ende ane | |
[p. 235] | |
1+herten. Wi sulen ons vlitgen dat onse herte ende onse con-2scientie clar ende reine sie, nit lichte archwenech, nit be-3dragende ander lide - dat bedruft die conscientie - nit 4oppersce pinsingen; hude allen tit die clarheit dinre con-5scientien, dasse nit bedruft en werde met clenen ogte met 6groten dingen. Want so dat herte reinre es, so die con-7scientie clare es ende sose bat so(n)de bekent in hare seluer. 8So die sunne sconre schint, so mi dat cleine stubbe bat 9siet. Also est mettin herten ende metter conscientien: so 10die clare ende schonre erligt sin van der genaden des Hei-11legen Gestes, so der mensche ibat bekent cleine degelics 12sunden. Ende dar ombe sulwi ons pinen dat onse herte 13ende onse conscientie altoes claer ende reine sie. 14Dander es minne tonsen euenkerstene, dat wi minsam 15+sin iegen ‖ enen igeliken mensche. Gi sult alle menschen 16minnen dar tue dat wi gemint sin, dats te himelrike. Dis 17suldi enen igeliken mensche onnen ende sult heme met 18vwen dogeden ende met vwen guden leuene himelrike 19helpen gewinnen. Also suldi alle menschen minnen, oec 20die in din himelrike sin, di suldi minnen in din dasse sin, 21dats Got. Ende si minnen ons in din dat wi comen sulen, 22dats echter Got. Te din minnense ons want wi oec te hen 23geuoget sulen werden in Gode in derseluer urouden dar si 24nů in sin. 25Terde dar wi claer mide werden, dats oetmudecheit. Wi 26sulen ons oetmuden ane al onsen wercken, want alse vele 27als sig der mensche oetmudeget ende nidert op ertrike, 28alse vele wert hi gehoget in himelrike. Also sprict onse 29Here in der Ewangelien: ‘Die sich oetmudegen op ertrike, 30di willic erhogen in din himelscen lande ende wilse eren 31+vor al degene di ic an mi hebbe getogen.’ ‖ Dar ombe | |
[p. 236] | |
1+mogewi ons gerne oetmudegen op ertrike, op dat wi erho-2get werden in himelrike. 3Dander deel rechts leuents dats gerechtecheit der wercke. 4Wilwi nů volcomen werden ane gerechtecheit, so sulwi ten 5irsten hebben rechte meininge, also dat wi alle onse werc 6sulen dun in den gedenckenisse Gots eren: nit dor lof nog 7dor rům mer geheellike in die ere ons Heren ende dor 8sinen lof. Ane enen igeliken guden wercke sin twe dinc: 9nůt ende ere. Der nut es onse, dere es ons Heren: nemwi 10heme dere, hi nimpt ons din nut, want die ere ende der 11lof es sin. Wilwi dan geert ende geloft sin van onsen guden 12wercken, so nemwi heme dat sin es; nemwi heme dan dat 13sin es, so nimpt hi ons den nůt, di onse wesen sulde, van 14din guden wercken. Nu es ons orberlike dat wi heme laten 15tsine ende nemen donse; want win bedoruen lofs nog eren 16+mer ‖ nots ende orbers. 17Dander es bescheidenheit, dat wi onse werc also maten 18sulen dat wi enweder te vele nog te luttel en dun. Want 19di regte in der getempertheit staet, hi behelt die dogede 20der bescheidenheit, die ene berichtinge es der dogede. 21S. Bern. sprict: ‘Mensche, du salt in der middelt staen: 22so behelste die mate. Want die middelt es een stuel der 23dogede. Geste vtter mitdelt, so velstu; geste bouen di, so 24ver(er)ste. Stant allen tit in der mitdelt: dats een dogt der 25maten, ende wi du vter maten coms, so mut een igelic 26wis man spreken daste best comen in ellende.’ Dats als vele 27gesproken alse dergene die ombescheidelike arbeit, di compt 28in also groten wedermut alse der ellendege mensche din 29een igelic mensche onwert heft ende din niman engeen gut 30en dut. Gelic alse die mensche es vereert ende bedruft, also | |
[p. 237] | |
1+es die mensche vereert ende bedruft die sich onbescheide-2+like verarbeit. Ende dar ombe suldi v huden dat ‖ gi met 3al uwen wercken blift in der maten ende in der sameningen 4met gemeinen leuene: so es v dinst Gode geneme ende lif. 5Mer sonderlike denc ende onbescheiden arbeit en es Gode 6engeen dinst, want selden ergect hen wale die sich gerne 7sonderen van der gemeinden. 8Terde es dat wi gut bilde sulen geuen allen liden, ende 9sulen ane al onsen leuene gordenirt ende gesirt met guden 10tuchten sin, dat wi een spigel ende een licht sin allen 11liden die ons sin ochte horen, also datse gut bilde ane ons 12nemen ende Gode van ons louen. Dats een igelic geestelic 13mensche sculdeg dat hi nit allene en sie gut noch gerecht 14vor Gode mer oec vor allen liden. Also sprict S. Paulus: 15‘Gi sult v pinen dat gi gerecht scient vor Gode ende vor 16den liden die v sien, datse gut bilde ane v nemen ende 17Gode ane v louen, nit allene vor den liden mer oec vor 18+Gode, nit allene vor Gode mer oec vor ‖ den liden.’ Onse 19Here hi sprict in der Ewangelien: ‘Siet dat v werc schinen 20vor al den liden, datse uwen Vader van himelrike louen.’ 21Nu heft gesproken der reine mont Ihesu Cristi: ‘Siet dat 22vwe werc lichten vor den liden.’ Dar an suldi mercken 23dat een igelic gut werc een ligt es der silen: een igelic 24Pater Noster ende eene igelike Aue Maria ende ene igelike 25gude pinsinge ende gut wille es een ligt vor Gode der silen, 26eene igelike uenie, een igelic omudeg werc, en igelike ge-27horsamheit, kuscheit, ende, kortelike gesproken, een igelic 28gut werc, gut wort ende gut gepins dat erlicht die sile. 29Nu merct vort dat hi sprict: ‘Si sulen oec vor din liden 30lichten: nit allene vor Gode mer oec vor den liden.’ Dats 31als vele gesproken: ‘Vwe werc sulen open sin vor din 32liden, nit verborgen vor din liden. Dat heimelic gut dat 33ligt vor Gode ende uwe gude werc sulen ligten vor den 34+liden.’ Nu sprict een heileg man: ‘Beter es open gut ‖ dan | |
[p. 238] | |
1+verborgen gut, dar umbe dat onse Vader van himelrike 2draf geloft werde ende die lide gut bilde nemen.’ 3Terde dar wi mede heileg werden ane onsen leuene, dats 4mildecheit der sinne. Die mildecheit suldi verstan ane een 5sechtmůdech herte iegen Gode, datten mildeglike erkent 6ende sutelike na heme dencken can. Nu sulwi mercken 7dri denc ane Gode. Ten irsten gewaut ende cragt. Niman 8en mag sine gewaut wederstaen: allet dat hi gescapen heft, 9mut sich neigen iegen sine gewaut. Dander es sine wisheit. 10Die es ontellec: hi heft alle denc ordelike met sire wisheit 11tesamen gevuget. Terde es sin gude. Die es onseggelec: hi 12es sins selfs gutde ende es douerste ende dbeste gut ende 13es een also eueldeg gut dat heme engeen gut geliken 14en mag. 15Wi sulen oec dri denc ane ons seluer erkennen. Dirste 16es crancheit, dat wi so rechte cranc sin ane allen guden 17+wercken a‖ne sine gotlike cragt, ende sulen heme bidden 18dor sine cragt dat hi onse crancheit sterke. 19Dander es onwetentheit ende dompheit iegen sine wisheit; 20want alle die mestere die noit screft gelasen, die sin dumpt 21ende ris iegen sine wisheit. Nu sulwi heme dan bidden dor 22sine genade dat hi erligte onse dompheit met sinre wisheit, 23also dat wi heme bekennen mogen ende sinen wille. 24Terde dat wi ane ons bekennen sulen, dats uersmaet 25wille di met menger scalcheit beulect es, ende sulen heme 26dan bidden dor sine euuldege gutde, di hi seluer es, dat 27hi verwandele onsen quaden wille te sinre gutde ende ons 28geue guden ende claren wille ende wi also geuuget werden 29te sinre gutheit met guden wille soe dat wi nimmer van 30heme en scheden in derre werelt ende dat wi dan na desen 31leuene ewelike tesamen gebonden werden in der diptheit 32sinre gutheit ende sinre wisheit. Amen. |
|