Logo DBNL
Limburgsche sermoenen (1895)

Limburgsche sermoenen

(1895)–Anoniem Limburgse sermoenen–rechtenstatus Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende

16XX. Dit sprict van drirehande liden16 17die in gesteliken leuen sin.

18‘Min vant in allen landen onder allen wiuen engene 19so scone urouwe so Heren Jobs dogtere drie waren. Dene 20hiet Dies, dandere hiet Casia, die derde hiet Cornustibir.’20 21Dits ons ene materie. Bi Heren Jobe es ons betekent onse21 22Here Jhesus Cristus. Job dat sprict een druue man. Dat22 23mogewi wale verstan ane onsen Here: due hi ane din 24cruce stunt, due was hi wale een druue man. Want hi24 25hadde also groten || rouwe ombe onse sonden dat heme+25 26sin herte brac van rouwen. Ende die selue rouwe schiet

1sin sele van sinen liue due hi seluer sprac: ‘Oy alle die+ 2sdin wech gaet, siet ende meret of ie pine ginc vor de 3mine!’ Hi was een harde druue man; want hi sweitde 4water ende bluet dor onse sonden.

5Dar af sprict S. Anselm: ‘Oy kerstene sele, die gesirt5 6es met din dode dins Behelders ende gewasschen best6 7mettin rosenvarwen blude ende gebrudelt mettin hogen7 8geloue, gewedemet mettin heilegen geeste ende verweet8 9van din swaren dode, nu erwecke dine cregte ende dine 10magt ende gedenct an din erlossenisse, beseg din behel-11denisse ende waer die cragt sie dinre erlosingen | Du salt 12altoes sin in dere pruuongen ende erurouwe di ende laet12 13di wale sin in desen gepense. Werp van di tragheit ende 14verwin din herte. Kere dinen sen al an || Gode, gedencke+ 15ane die gutheit dins Erlosers, geuule der minnen dins 16Behelders! Want der gesaluede Cristus heft di verlost, der 17gude Samaritanus hefti geheilt, der getruwe vrint Jhesus 18Cristus heft met sinre selen dine sele behauden.’

19Bi din drin dogteren Heren Jobs sin ons betekent drire-20hande kent, heft onse Here in din cloesterc. Bie der jrster,20 21die Dies heit, sin betekent nouicius, die in haren jrsten21 22dagen sin; want hen es op gegaen der dach des Heileges 23Gestes ende een beginsel dis eweges dags, ende si sin comen 24van din uinsteren wege darse in waren vererret. Dar af24 25sprict S. Peter: ‘Wi waren vererret alse die scaep die den2525 26herde verlisen. Nu es onse Here comen ende heft ons 27wider gelect in den regten weg ter himelscher Jherusalem.’ 28Nu staet vaste weder der coringen ende en laet v niet 29verwennen. Siet vaste in uwen herten ende gaet vromech-30like: die porte van || din paradise es op gedan. Siet vor+ 31v wat v nekende es, ende en siet nit agter v op die dene

1die tegenclike sin. Dar af sprict onse Here in der Ewan-+ 2gelien: ‘Welc mensche sin hant an den plug legt ende22, 4, 20, 26 3dan agter heme siet, hin es himelrics nit werdeg.’ Dat 4sprict als vele: ‘Welc mensche te geesteliken leuen comt 5ende dan agterwert penst in die werelt ende ane sin ant5 6leuen, his onwerdeg himelrics.’ Dar ane gedenct ende siet 7gehorsam, oetmudeg ende gudertiren ende pint v dogeden 8tufenne.

9Bi der anderre dogter, die Casia hiet, sin betekent9 10degene die hoger sin getreden in gesteliken leuene ende 11prophessie hebben gedaen ende wille hebben te bliuene11 12ont in der doet. Mi lest van enen crude dat heit casin12 13ende es harde cleine ende neigt sich op die erde ende 14smaket wale. Din crude sulen sich gestelike lide geliken14 15ende sulen otmudeg sin ende sulen sich neigen onder hare 16meisterscap. Dar af sprict S. Peter: || ‘Gi sult v oetmu-+ 17degen onder vwen geliken ende onder uwen onderdengen.’ 18Dats regte oetmudegheit: so mogdi din crude casia geli-19sken also dat v gebet ende uwe dogeden wale smaken vor 20Gode. Dar af sprict S. Jacob: ‘Dis oetmvdegen menschen20 21gebet es also starc dat dor din himel climt vor Gode.’

22Bi der derder doegter, die Cornustibir hiet, sin betekent22 23die volcomene lide in din clostere. Cornustibir dat sprict23 24een wif die volcomen es, daer nit ane en berst. An dir 25sal sin mulieres. An din worde sin agte bucstaue: daer 26ane suldi verstaen agte dogede die der volcomen mensche 27hebben sal eer hi muge heiten Cornustibir.27

28Der erste buestaf heit munda, dat sprict reine. Gi28 29sult reine sin ane lighame ende ane herten ende an sinnen

1ende dar in sal vliten die godelike minne. Nu nemt een+ 2gelicnisse an din eie, wie dat geordenert es. Dey || heft+2 3ten irsten ene witte scale, dar onder een wit vel, in dat 4vel een claer witte, dar na enen roden doder, ende in 5din doder legt dat kiken. Aldus suldi hebben witte ende 6kusche werc ane uwen lighame; dar na suldi hebben 7kusch ende reine leuen ende kusch herte ende sinne. Ende 8geliker wis alse dey engene berste en heft van din drin 9dingen, also en mag die regte kuscheit nit volmaect sin 10sunder dese drie. Ende alse wi regte kuscheit hebben, so 11woent die minne in onsen herten, ende in der minnen so 12wert Got in ons geboren geestelike, also alse dat kiken 13duet in din dodere. Dat Got in der minnen woent, dat 14sprict S. Johannes: ‘Got es die minne, ende die in der1414 15minnen woent, hi woent in Gode ende Got in heme.’

16Der ander bucstaf heit verecunda, dat sprict scemelch.16 17Gi sult scemelch sin in allen dengen ende in allen wercken,17 18beide utterst || ende innech. Want scemelcheit es een sloet+ 19der kuscheit. Dar af sprict Salomon: ‘Der mensche die1919, 25 20scemelch es, dats een teken dat hi behauden sal sin in 21den lesten dage.’ Ay deus, wat seame al dogeden behuet 22in der selen! Want war die scemde verloren wert, dar es 23een groet seat verloren. Also sprict een heiden: ‘Die die23 24scemde verlist, hin heft nit guts behauden.’

25Die derde dogt die dor volcomen mensche sal hebben, 26dats leta, dat sprict vrolike. Gi sult vrolike sin met26 27godeliker vrolicheit in din vernoie: also v dat bestaet, so27 28salt v sin ene vroude in Gode. Also sprict onse Here te28 29sinen iungeren: ‘Dats een teken ogt gi mi mint, dat gi29 30vro sit in der arbeit.’ Hi sprict oec in der Ewangelien:30 31‘Min kent, gi sult vro sin, ende wie dat ane v siet, hi31 32sal bekennen dat gi min kent sit.’

33Der virde buestaf es justa, dats geregt. Gi sult geregt33

1sin ane al uwen werc||ken, also dat gi enen igeliken+11 2denge[n] sin regt geft. Ten irsten suldi Gode sin re[e]gt2 3geuen, dats dat gine sult minnen bouen al ende sulten vroch-4ten ende sult heme dancken sinre genaden. Billike suldine 5minnen, want hi es v sceppere, v erlosere ende v beheldere. 6Nu meret wat v Got guts gedaen heft. Hi heft v gescapen6 7na sin gotlike bilde ende heft v lif ende sele gegeuen ende7 8also wislike geuuget tesamen. Ay vrint, huet dat gotlike 9bilde dat git nit en vermengt metten sunden. Bedenct9 10wie dire het gekogt es. Alse S. Gregorius sprict te heme 11seluer: ‘Owi onseleg mensche, war sal ic vlien? ic drage11, 17 12enen scat di dire es dan Gots bluet; want dbluet ons 13Heren warder ombe gegeuen.’

14Gi sult oec Gode vrochten, want hi es der geregte 15rigtere. De vrogte ons Heren es harde orberlike. Dar af 16sprict Salomon: ‘Gots vrogte es een beginsel alre || wis-+16 17heide.’ Onse Here sprict oec: ‘Welc mensche minen name 18urogt, din sal op gaen ene sunne van geregtegheide.’

19Gi sult oec Gode dancken sinre genaden dire v duet 20ende gedaen heft ende nog duen wilt. Also sprict Dauid:20, 22 21‘Ay, sele min, loue Gode ende en verget nemmer der21 22genaden dire di gedaen heft ende nog duon wilt. Want 23wanneer du weder wilt keren, so vergeft hi di al din23 24onregt ende quit di al din scout ende eruult din begerde24 25met sutegheide.’

26Gi sult oec din diuele sin regt geuen ende sultene 27sterkelike wederstaen met al ore cragt. Wederstadi der 28irster coringen, so hebtdine verwonnen: son mag hi v nit 29meer bekoren met derre sonden. Also sprict een heilge: 30‘Also schire alse di der diuel bekort met eenre sonden, 31so salte bereet sin ende saltene wederstaen.’31

32Gi sult oec der werelde har regt geuen. Wats dat? -

1Dats gi sultse vlien alse enen slange. Dar af sprict een+ 2wis man: || ‘Liue kent, vliet die werelt ende schuse,+2 3want sis regte quaet ende ongetruwe: si verreet v ende 4brengt v ter eweliker doet.’

5Gi sult oec den sůnden har regt geuen: gi sultse haten; 6want si sin te hatene. Die sonde es die meeste ende die 7wretste vient die je gewart; ende welc mensche sinen77 8doetvient haten wilt, hi bate die sonde; want si doet die 9sele metter eweliker doet. Dar af sprict een wis man: 10‘Liue kent, ic rade v dat gi die sonden haet ende merct10 11der sonden onkuscheit ende versmaetse.’

12Gi sult oec den lighame sin regt geuen ende sultene 13kasteien met arbeide ende en sult heme engene ouermato 14geuen van gemake. Gedenct an die arbeit die Jhesus 15Cristus hadde dor v, ende arbeit oec uwen lighame dor 16heme. Dar af sprict S. Bern.: ‘Jc wil v tonen ene arbeit16 17dar gi mede mogt Gode dancken sinre arbeit ende sinre 18martelen. Dats dat gi vwen lighame doet in || Gots dinste,+ 19dats dat gi die sonden ane v doet.’ Also sprict S. Paulus: 20‘Gi sult uwen lighame doden, also dat hi nit en sondege,20 21ende sult Gode louen in din geeste.’21

22Gi sult oec uwen euenkersten sin regt geuen: gi sultene 23minnen ende sult heme gut bilde vore dragen. Onse Here 24gebiet dat gi vwen euenkersten mint gelic v seluer. Die 25Screft sprict: ‘Al der Wet ende al die gebot die Got jc25 26geboet, die sin dar mede eruult dat wi onsen euenkersten 27minnen gelic ons seluer.’ Gi sult heme gut bilde vor 28dragen altoes, beide met worden ende met wercken, dat 29sig uwe ovenkersten derbennen besie alse in enen spigele.29 30Ende regte alse dat ligt wist din regten weg, datter mensche 31nit en verert ende sig dergene nit en stoet die den ligte 32volget, also sal v leuen een ligt sin van dogeden, also 33dat sig niman en stote die uwen leuene volgt. Gi sult 34dragen dligt der octmudegheit, der || gehorsamheit, der+

1geregtecheit, der geduldecheit, der vretsamheit, der gode-+ 2liker vrolicheit ende der minnen ende also dat al v leuen2 3sie een sterre dengenen die bi v sin. So gefdi den liden 4orkunne dat gi onsculdeg siet.

5Gi sult den engelen geuen har regt ende sultse eren, 6want si huden v ende sin altoes bi v.

7Gi sult oec der creiaturen har regt geuen: gi sult beken-8nen wie Got in allen dengen es ende met sinre cragt wislike 9ende met sinen guden wille al dene gescapen heft. Aldus 10suldi enen jgeliken sin regt geuen.

11Der vifde bucstaf heit erecta, dats dat gi sult op11 12gerigt sin. De minne vrs herten ende de begerde vre selen12 13die sal sin op gerigt jhegen dat sute himelrike; vre13 14woninge suldi suken in Gode. Dar af sprict S. Paulus:14 15‘Vnse woninge sal sin in himelrike: dar es onse scat ende1515 16onse erue, dar sulwi oec wonen met onser begerden.’

17|| Der seste bucstaf heit robusta, dat sprict starc. Gi+17 18sult starc sin in der geduldecheit: wat vernoye v ontmuet 19ogte bedruft, so suldi dencken: ‘Ay liue Vader, geloeft19 20mudde sin des cleinots dat gi mi sent. Dits een teken van 21minnen, dese arbeit es mi een bant die mi tu benden21 22sal, dat gi mi so lif hebt dat gi mi din seluen dranc ende22 23dat selue cleet geft dar v ure Vader mede clede due gi op 24ertrike wart. Dats mi ene grote ere, konst ict bekennen, 25dat ic so riecs conincs wapen ende cledere drage. Here,25 26als ic dencke op ure doet, so mag ict wale berespen al26 27dat ic dor v liden mag.’

28Dar af sprict S. Bern.: ‘Also der getruwe riddere siet 29sins heren wonden bluden, so wert hi also staerc dat hi29 30sins selfs wonden nit en geuult.’ Dats alse vele gesproken 31dat der mensche sal gedencken ane ons Heren doet ende31 32ane sine bludege wonden ende op sin mengerhande vernoy

1ende || sal sig dermide sterken ende sin verdrit ende sine+ 2bordene ligten.

3Der seuende bucstaf heit electa, dat sprict erkoren. 4Gi sult bedencken dat gi erkoren siet vt al der werelde. 5Dar af sprict die Sele in Der Minnen Buke: ‘Oy liue5 6Here, du best min ende ic ben din, ende dar af es mi 7al die werelt te niwete worden. Want gi hebt mi vt ver-8koren vte al der werelde ende ic hebbe v ute verkoren 9tenen ouersten liue ende teenre bliscap minre selen ende 10hebbe die werelt versmaet ende al hare uroude.’ Dar af10 11sprict S. Augustin: ‘Ay Here, due ic versmade al die11 12werelt, du neigeste di in minre selen ende wers mi ene 13vroude ende enc sutecheit bouen alle sutecheit.’

14Der agde bucstaf heit sociata, dat sprict, gi siet tue 15geuugt. War tue siedi geuugt? - Gi siet geuugt te Gode15 16ende in Gode ende Got es geuugt in v. Der gestelike mensche16 17es dar tue geuugt dat hi es een pala||is dar Got in woent, ende+ 18die selege sele woent wider in Gode. Dar af sprict onse 19Here seluer: ‘Jc ende die sute sele sulen ene woninge 20hebben tesamen.’ Dan sprict die sele weder: ‘Nu hebbie-21kene begrepen ende en wilne nemermeer laten.’ Dan heft 22sine begrepen darse af sprict in Der Minnen Buke: ‘Jc22 23hebbe minen liuen, Jhesum Cristum, geuangen ende heb-23 24bene geleit in minre selen ende ic drage min vtverkoren 25lif, min ouerste gut, tusscen minen bursten alse een bus-25 26selken van merren.’

27Dar es geuugt die bie ten honege, die ysspe ten balseme,27 28die nagtegale ter harpen, der hert ten kulen borne, der 29sterre ten ligten sonnenschine. Dar es geuugt lif in lif alse29 30een lief, met enen wille ende met enen gebrukene ewelike 31te besittene. Daer ons allen Got tue brengen mute. Amen.


Vorige Volgende

Over het gehele werk

titels


auteurs