De Leytse Cupido

Op een Pronkertje.

't Is een Knegje naar het Leven,

't Is een Vryer heel volmaact,

In de Minne-kunst bedreven;
Nogh wil Kaatje hem niet geven

't Woortje daar siin Ziel na haact.

Wel wat mag het Meisje porren,

Datse hem niet lugten kan?

Hoor Piet van de gouwe Torren,
Die so çierliik voor ons snorren,

Komt noit eenig voordeel van;

Maar de Bytjes die ons steken

Geven Honig, suiker-soet;

Daarom denctse, slegte Leéken,
Die in moie Klêren steéken,

Doen geen Jeugdig Meisje goet.